Alþýðublaðið - 05.06.1924, Blaðsíða 3

£
Posthúsrán í KanpmaniahBfn,
fvamið ai iyrvvevandi fulltvúa íslenzks
jhelidsðlufivma.
Maðarinn heflr rerið hér í Reykjarík.
Það vakti gey-íilega mikla
eítirtekt í Kaupmanaahöín io i.
m., þegar blöðin fluttu þá fregn,
að maður einn hefði daglnn áð-
ur ráðist vopnaður marghleypu
inn f pósthúsið í Brönshöj — sem
©r eitt úthverfi Khatnar — og
rænt þar öíium þeim paningum,
sem á pósthúsinu voru, sam þó
ekki voru nema áttá hundruð
krónur. Tveir póstmenn vorn á
pósthúsinu þegar ránið var framið,
en enginn aðkomumaður nema
ræninginn. Hótaði hann að skjótá
póstmennina, ef þeir ekki hög-
uðu sér, eins og hann vildi, og
þorðu þeir ekki annað ©n að
hlýða honum.
í>egar ræninginn var búinn
að ná í peningana, stökk hann
út og flýði á hjólhesti, er hann
hatði fyrlr utan pósthúsið.
Póstmennirnir gátu gefið nokk-
uð nákvæma lýsingu af mann-
inum, en það, sem mest var um
vert í þeirrl lýsingu, var það, að
maðurinn var með tllbúið auga
(gierauga) hið hægra. Var það
góð beisding tyrir lögregiuaa;
samt íanst maðurinn skki iyrr
en á mánudag.
Aiþýðublaðið er ekki vant að
flytja fréttir af sííkum atburðum
sem þessum, en hér stendur al-
veg sérstaklega á. Ræninginn er
sem sé enginn annar en Harald
Mattisson, sem var í mörg ár á
skriístoíu hjá heildsöíufirmanu
Friðgelrsson & Skúlason í Khötn
og síðuetu árln prókúruhafi þar.
Kom hann í verzlunarerindum
hingað tii Reykjavíkur, og segir
>Poiitlkan<, að hann hafi sjálfur
haft viðskltti við ísland eitir að
Friðgeirason & Skúlason hættu
að starta, ©n óvfst er, hvort
þetta sfðasta er rétt.
Yantaði peniuga til giftingar-
innar.
Orsökin til þess, að maðurinn
greip til þessa óyndlsúrræðis var
sú, að haon vantaði peninga
tU þess að geta leyst út hús-
gögn, er hann þurfti tii giftlng-
arinnar.
Það var föstadagian 9. maí
um kl. 4, að ránið var framið,
og sama dag borgaði Harald
Mattiason húsgögnin og fór með
þau f íbúð, er hann var búinn
að lelgja. Daginn ettlr gifti hann
/
9
tSœiisfnifviíammer}
&ru notué í„£mara“~
smjörlíiió. ~~ Æiéjið
þvi ávalt um fiaéf
ssig, en daginn þar á eítir sat
hann silfurbrúðkaup foreldra
sinna. Faðir hans er fóðuraali,
vel metinn maður og við nokk-
ur efni.
HaraSd Mattisson er 24 ára
gamall, og bera þeir, sem þskkja
hann, honum söguua veí, þar á
meðal eftir þvi, sem >Poiitiken«
segir, Friðgeir Skúlason. Margir
munu vorkeuna ungu konunni,
sem ekki áttl nema þrjá hveiti-
brauðedags. Lesari.
Vilhjálmur Stefánsson,
landköunuöurinn heimsfrægi, hefir
nú Játiö af noröurförum f bili; er
sagt, aö" hann hafi nú ákveöið að
ferðast uin þá hluta Afríku og
Ástralíu, sem eun eru lítt eða
ekki kanuaðir, og rannsaka til
hlítar, hvort þeir eru svo snauðir
að landkostum og lítilsvirði, sem
af er látið.
Edgar Eice Burroughs:
Tarsan og gimsteinar Opar-foopgai’.
Þvi nær jafnsnemma kom Mugambí út úr skóginum
við skiðgarðínn. Er hann stóð i skugga af tré einu, sá
hann mann, illa til reika, skjögra út úr skóginum rétt
hjá sér; hann þekti þegar i stað komumann. Það var sá,
er verið hafði gestur húshónda hans, áður en hann fór
til Opar. ,
Svertinginn var i þann veginn að kalla i Belgjann
er eitthvab aftraði honum; hann sá hvita manninn
ganga rakleiðis yfir að skiðgarðinum. Enginn óvitlaus
maður hegðaði sér þannig i þessum hluta Afriku, nema
hann ætti visar vingjarnlegar viðtökur. Mugambi beið.
Grunur hanB var vakinn.
Hann heyrði 'Werper kalla; hann sá hliðið opnast og
sá, að þessum fyrvreraudi gesti húsbæuda sinna var
tekið undrandi, en með opnum örmum. Það var, sem
ljósi væri brugðið upp fyrir Mugamba. Þessi hviti maður
hafði verið svikari 0g njósnari; honum áttu þeir að
þakka ránsferðina i fjarveru húsbóndans. Mugamhi
hataði hvita manninn enn þá meira en Arabana.
Werper skundaði til silkitjalds Achm ú Zeks. Arabinn
stóð upp fyrir komumanni. Undrun ttkein úr augum
haus yfir útliti Belgjans.
„Hvað hefir skeð?“ spurði hann.
Werper sagði alt af létta. Að eins sagði hann ekki
frá leðurpyngjunni, sem hann hafði vandlega bundna í
barmi sér innan klæða. Arabinn lygndi augunum gráðug-
lega, er flugumaður hans lýsti fjársjóðnum, sem var nú
grafinn i rústum Greystoke-bæjar.
„Það verður vandalitið að sækja hann héðan af,“ sagðí
Achmet Zek. „Fyrst skulum við biða komu Waziri-
manna, 0g þegar þeir eru að velli lagðir, getum við
sótt fjársjóðinn hvenær sem er; — enginn ónáðar hanu
þar, sem hann er, þvi að við skiljum engan eftir á lifi,
sem veit, hvar liann er.“
„Og konan?" spurði Werper.

SleimiB
að taka TaPzaB"
söguina? «ieð
í ferðalög á sjó; þær bæta úr sjóveikinni.
4. aagan nýkomin.