Fréttir - Eyjafréttir - 19.02.1998, Page 8

8
Fréttir
Fimmtudagur 19. fcbrúar 1998
Feimnin hvarf í Argenonu
■Ragna Ragnarsdóttir lýsir ævintýralegri ársdvöl í Suður-Ameríku þar sem hún kynntist nýrri veröld
Alltaf á útliráin sér stað í brjóstum Íslendínga. Það er sama hvað
á dynur, fólk vill kynnnast ólíkum menningarsvæðum og efla bar
með víðsýni og broska. Þó að Argentína sé kannski ekki mjög
svo framandi fslendingum, bá hlýtur bað að vera mikil upplifun
fyrir átián ára stúlku að fara sem skiptinemi til Argentínu og búa
bar í eítt ár í bæ sem er álíka stór og Vestmannaeyjar. Ragna
Ragnarsdótdr nítján ára og er á félagsfræðibraut
Framhaldsskólans í Vestamannaeyjum lét drauminn rætast og
kynntist ólíkuni menningarheimi. Húnkomheimátjándajanúar
síðastliðinn efdr að hafa dvalið í eitt ár borpinu Las Garcitas
Ragna ásamtfjölskyldu sinni í Argentínu.
Argentínaheillaðimest
Ragna segir að hana hafi langað til að
breyta til, en þó hafi hana mest langað
til þess að læra annað tungumál en
enskuna. „Ég lagði upp með það að
reyna að komast í gjörsamlega
frantandi umhverfi, en undir niðri
virðist ég hafa einhverjar taugar til
Suður Ameríku. Ég gat reyndar valið
úr fleiri Iöndum í Suður Ameríku, en
Argentína heillaði mest.“
Ragna segir að foreldrar hennar hafi
ekkert orðið hissa á þessari löngun
hennar og að þeir haft stutt hana nijög
mikið og töldu hana hafa gott af því að
dvelja í öðru landi. Hún segir að þau
hafi verið svolítið stressuð vegna
fjarlægðarinnar og ástandið í landinu
kannski vafasamt, sökum fátæktar
íbúanna og pólitísks óstöðugleika.
Ragna lét það ekkert á sig fá og lét
löngunina ráða. En hvemig fjölskyldu
lenti hún hjá?
„Ég var hjá mög góðri fjölskyldu.
„Pabbi“ minn er landeigandi og rækt-
aði bómull og maís á geysivíðáttu
ntiklum ökrunt. „Mamma" mín er
húsmóðir, en vinnur samt hjá fyrirtæki
eiginmannsins við bókhaldið. Hún
tók sér hins vegar frí frá því starfi árið
sem ég var hjá þeim. Þau eiga tvær
dætur og eina uppeldisdóttur. Okkur
kom vel saman og vorum góðar vin-
konur. Þær voru reyndar þrettán,
fjórtán og fimmtán ára og með dálitla
gelgjustæla, en við sváfum allar í
sama herberginu ^ og vorum mjög
góðar vinkonur. Ég bjó í þorpi sem
heitir Las Garcitas og er norðarlega í
Argentínu. Héraðið hét Chaco og
liggur að Paragvæ og Brasilíu. Þetta
er fimm þúsund manna bær og
fátæktin var mikil, nema „foreldrar“
mínir sem teljast mjög efnaðir á
argentískan mælikvarða. Það voru
engar götur malbikaðar, fáir bflar, hins
vegar var mikið um hestvagna og svo
átti einstaka maður pallbfl. En eins og
svo oft er, að ef fólk á peninga þá
getur það leyft sér ansi margt. „Pabbi“
er talinn einn merkasti maðurinn í
þorpinu fyrir utan bæjarstjórann, en
hann var samt efnaðri en hann.
„Pabbi" var líka í pólitík og hafði
mikil áhrif. Reyndar er hann af
júgóslavneskum ættum og mamma af
ítölskum ættum. En það er mikið um
innflytjendur þama frá Evrópu."
50til60árafturítímann
Ragna segir að koma til Las Garcitas
hafi verið eins og að hverfa fimmtíu til
sextíu ár aftur í tímann, en hins vegar
hafi verið miklar andstæður rnilli ríkra
og fátækra. Hún segir að þó að
„foreldrar" hennar hafi verið efnaðir,
þá hafi þeir ekki borist mikið á vegna
hættu á að verða rænd. „Hins vegar
voru þau mjög efnuð og til að mynda
fjölskylda „pabba“ og bræður hans
eiga saman mikil landsvæði."
Nú er Argentína kaþólskt land,
hvemig fannst þér að kynnast því?
„Það var mjög erfitt í fyrstu Ég var
nú ekki kirkjurækin héma heima og
fjölskylda mín úti gerði ekki heldur
mikið af því. Hins vegar var þetta
mjög trúað fólk og fór með bænimar
sínar öllum stundum. Reyndarfórég
einu sinni í kirkju. Ég skildi reyndar
ekki niikið, en mér þótti þetta svo
öfgakennt að mig langaði ekkert aftur.
Trúin á hins vegar mjög sterkar rætur
í fólkinu, en maður vandist þessu og
þetta varð bara hluti af lífinu og fólkið
var ekkert að gera veður út af mínu
trúarlega uppeldi."
Neftóbakið ollí fjaðrafokí
Var lögreglan áberandi í þorpinu?
„Nei, nei. Hins vegar sendi bróðir
minn mér eina mentholneftóbaksdós í
pósti ogþað varð mikið fjaðrafok útaf
henni. Ég var tekin niður á lögreglu-
stöð í yfirheyrslu, þvf það var haldið
að þetta væri eitthvert eiturlyf, en það
rættist nú úr þessu máli. Þetta var í
annað skipti af tveimur sem ég lenti á
lögreglustöðinni. Hitt skiptið var
vegna þess að það var ráðist á mig rétt
áður en ég kom heim til fslands."
Hvemig vildi það til?
„Ég var að koma heim af balli,
þegar einhverjir þrír gæjar réðust á
mig. Ég rotaðist og vissi ekki af mér á
ný fyrr en á lögreglustöðinni. Reynd-
ar hafði það engin eftirmál. En þessir
gæjar vom bara eitthvað ruglaðir. Það
þarf svo lítið til. Ef maður var að
flagga einhverju dýrmætu til dæmis
úri eða skartgripum, þá var alveg
örugglega reynt að stela því.“
Mammameðbyssuí
nánborðsskúffunni
Sváfu foreldrar þínir kannski með
byssu undir koddanum?
Nei, nei, ekki var það nú, en
mamma var með byssu í nátt-
borðsskúffunni hjá sér og einu sinni
lenti ég í heldur óskemmtilegri
reynslu. Eitt sinn var ég að koma
heim og bankaði á hurðina. Foreldrar
mínir vildu ekki að ég hefði lykil af
ótta við það að honum yrði rænt af
mér. En í þetta skipt þá þekkti hún
mig ekki og kom til dyranna með
byssuna. Ég titraði af hræðslu og vissi
ekkert hvað var í gangi, en þetta
bjargaðist allt að lokum.“
Búnorðíröðum
Nú ert þú ljóshærð og bláeygð,
hvernig kom það bæjarbúum fyrir
sjónir?
„Ég var eina ljóshærða og bláeygða
manneskjan í bænum og vissulega
vakti það athygli. Ég hef til dæmis
ekki tölu á þeim bónorðum sem ég
fékk fyrstu vikuna. Einn kall og sonur
hans bönkuðu til dæmis upp á fyrsta
kvöldið og spurðu eftir mér. Kallinn
hafði orð fyrir syni sínum og bar upp
bónorð fyrir hönd sonarins. Ég varð
auðvitað undrandi og velti fyrir mér
hvað væri eiginlega að liðinu. Svo var
auðvitað horft á mann á götum og fólk
vildi koma við mann af því að maður
var svona hvítur."
Kom aldrei nein heimþrá yfir þig?
„Fyrstu þrír mánuðimir vom mjög
erfiðir. Ég held að ég hafi verið í eins
konar menningarsjokki. Þettavarallt
svo öðm vísi. Ég var mikið í þvf að
bera saman ísland og Argentínu og
hversu ólíkir heimar þetta em. Það var
hins vegar feill hjá mér að vera í
þessum samanburði. En þegar heim-
þráin var hvað sterkust fór ég alltaf út
að hlaupa En þegar ég fór að ná tökum
á spænskunni og eignast vini, þá fór
heldur að rætast úr. Ég kunni ekkert í
spænsku þegar ég kom út og
fjölskyldan mín kunni ekki ensku,
þannig að við gerðum okkur skiljanleg
á einhvers konar táknmáli sem við
bjuggumtil. Annars fékk ég lítið að
fara út í fyrstu. Þau vom svo hrædd
urn mig. Ég var eiginlega ofvemduð
til að byrja með og vissulega höfðu
þau fulla ástæðu til þess að gera það
svona eftir á að hyggja. Sérstaklega
átti þetta þó við á kvöldin fyrstu
mánuðina. Annars var mjög rólegt
yfir þorpinu. Að vísu var alltaf verið
að ræna einhverju, en það var ekki
verið að drepa fólk. Ekki þann tíma
sem ég var þar.“
Ólíkjol
Hittir þú aldrei íslending á meðan þú
varst úti?
,flú tvisvar sinnum. Einu sinni kom
vinkona mín úr næsta héraði sem var
skiptinemi þar. Hún var hjá mér í
viku. Við ætluðum að reyna að tala
íslensku, en það var ekki hægt. Við
reyndum en það gekk ekki, svo við
töluðum bara spænsku. Svo um jólin
kom vinkona mín héðan úr Vest-
mannaeyjum í heimsókn. Það var
mjög gaman en jólin em mjög ólík því
sem tíðkast hér heima. Þar er ekki
þessi langi og rnikli undirbúningur og
ekki skreytt eins mikið. Á aðfangadag
fórum við upp í sveit klukkan tíu um
kvöldið og borðuðum hjá „ömrnu"
minni. Svo var skálað í kampavíni
klukkan tólf svipað og við gerum um
áramót. Klukkan eitt um nóttina
fórum við aftur heim til þess að taka
upp alla pakkana og klukkan hálfþrjú
um nóttina fórum við öll á ball sem
stóð til klukkan níu um morguninn.
Þetta var voða gaman.“
Ragna segir að öll fjölskyldan hafi
farið á ballið og skemmt sér saman, og
því ekki úr vegi að spyrja hvort ekki sé
mikið kynslóðabil eins og maður
verður var við á íslandi, þar sent
unglingar vilja jafnvel ekki láta sjá sig
á götu með foreldrum sínum?
Minna kynslóðabil
„Það eru bara allir vinir og þá skiptir
aldur engu máli. Það skemmta sér
allir saman. Mér fannst þetta dálítið
skrýtið í fyrstu og jafnvel óþægilegt.
„Mamma“ mín var til dæmis besta
vinkona mín, þá á ég við trún-
aðarvinkona. Að vísu voru þó „for-
eldrar“ mínir úti mjög strangir.“
Skólagangan
Ragna gekk í skóla í Las Garcitas, eins
og aðrir unglingar í þorpinu. Hún
segir að hann hafi komið sér mjög á
óvart. „Þetta var þrjú hundruð manna
skóli og mjög fátæklega búinn. Ég var
í fimmta bekk sem er síðasti
bekkurinn. Ég var með krökkum á
aldrinum sautján til rnttugu og þriggja
ára og við vorum fjörutíu og tvö í
bekknum. Borðin voru mjög lítil og
voru alveg við það að hrynja og
stólamir voru ekki betri. Það voru
heldur engar bækur til. Kennarinn
talaði bara og við áttum að skrifa
niður. Svo urðu allir að vera í
skólabúningum, sem mér þótti alveg
hrikalegt. Búningurinn var stutt blátt
pils, bláir sokkar, bláir skór, hvít
skyrta og bindi. Stelpurnar máttu
heldur ekki vera með slegið hár í
skólanum. Hins vegar var félagslífið
mjög skemmtilegt. það var alltaf
verið að gera eitthvað og þá voru líka
allir aldurshópar með. En skólinn var
mjög strangur. Öll borðin vom líka
Stónrirkar vélar sjá um baómullartinsluna.