Fréttir - Eyjafréttir - 04.11.1999, Side 6

6
Fréttir
Fimmtudagur4. nóvember 1999
Ragnheiður Borgþórsdóttir meðfranskt glœsikvöld íAkóges:
Þakklát og hrærð yfir góðum móttökum
Síðastliðið laugar-
dagskvöld stóð
Ragnheiður Borgþórs-
dóttir í Farðanum
fyrir frönsku glæsi-
kvöldi í Akóges. Alls
mættu 420 manns á
kynningarkvöldið sem
var helgað frönskum
snyrtivörum, vínum,
ölkelduvatni og bílum.
Auk þess var kynntur
fatnaður hannaður af
Selmu Ragnarsdóttur,
kjólameistara og
klæðskera, sem
íðilfögur módel úr
Vestmannaeyjum
íklæddust í einni
mikilli sýningu.
Það er skemmst frá því að segja að
Ragnheiður fann þá taug sem að
minnsta kosti konum í Eyjum
hugnast, því það var fullt út úr dyrum,
ntikil og góð frönsk stemmning sem
angaði um salinn á formi hvítra og
rauðra vína, að ekki sé nú talað um
Guerlain snyrtivöruilminn sem fyllti
vitin í bland. Sértaklega var kynntur
hinn nýi Samsara ilntur frá Guerlain
og er íyrsta kynning á honum á Islandi
og ný jólaförðumarlína frá Guerlain
sem er fýrsta kynning í Evrópu á þeirri
línu. Þótt konur hafi verið í meirhluta
á þessu franska kvöldi, var einn og
einn karlmaður í hópnum, sem ekki
undi sér síður innan um fagrar
Eyjakonur. Verslunarfulltrúi franska
sendiráðsins Gilbert Krebs, heiðraði
samkomuna með nærveru sinni og var
ekki síður ánægður með góðar
móttökur og þetta framtak Ragnheiðar
Ragnheiður var mjög ánægð með
móttökurnar, enda um einstakan
viðburð að ræða, sem verður ekki
endurtekinn. „Þegar verið er að kynna
nýjungar er það iðulega gert í
Reykjavík og þess vegna sérstaklega
ánægjulegt hversu vel tókst að fá það
í gegn að kynna snýja Samsara ilminn
í íyrsta sinn hér á íslandi og jólalínuna
sem nú ekki enn komin í búðir.“
Ragnheiður segir að hún hafi verið
tvo mánuði að undirbúa kynningar-
kvöldið, en hugmyndin hafi orðið til í
júlí á þessu ári „Það var óhemju vinna
að undirbúa og skipuleggja þetta
kvöld og satt að segja er ég varla enn
búin að átta mig á því hversu vel tókst
til. En það small allt samana í lokin
og ég er alveg sérstaklega ánægð með
móttökumar. Eg get alveg viðurkennt
það að ég er mjög hrærð yfir þessum
góðu móttökum og mjög þakklát.
Allir sem komu að þessu voru mjög
jákvæðir jafnt gestir og þeir sem lögðu
ómælda vinnu í að gera kvöldið sem
glæsilegast. Til þess að svona kvöld
gangi upp þarf fjöldi manna að koma
að, þvf það eru mörg smáatriði sem
þurfa að ganga upp til þess að
glæsileikinn fái notið sín.“
Ragnheiður segir að hugmyndin,
sem kviknaði í sumar að þessu
kynningarkvöldi hafi gengið full-
komlega upp og vildi hún að lokum
koma miklu þakklæti til allra þeirra
sem gerðu kvöldið jafn ógleymanlegt
ograunber vitni.
Hér á síðunni má sjá svipmyndir frá
franska glæsikvöldinu.
(j' k' . 1
A | a |M
r 'VwfW " y rv i /.
< i í s
_ m tmMax 4 - < kV 'œSœ&h-. - \Sfoi
_ ’! --
W/-}. 1
' y
LzJJt
Af arðvænum fyrirtækjum
Ekki þarf að orðlengja hvílfkur vandi hefur
steðjað að landsbyggðinni hin seinni misseri.
Allt hjálpast þar að. Fólksflótti, kvótaleysi og nú
upp á síðkastið lægri laun og minni atvinna en á
höfuðborgarsvæðinu. Nú hillir líka undir að
Reykjavík, þetta gósenland þeirra sem vildu lifa
á bótakerfi, sé að hverfa frá slíku og mun meiri
líkur séu fyrir þá aðila að flytjast út á lands-
byggðina þar sem atvinnuleysi er meira.
Tveir staðir hafa einkum staðið af sér þessa
óáran, áðumefnt höfuðborgarsvæði og svo hinn
höfuðstaðurinn, þessi fyrir norðan, Akureyri. I
Reykjavík þurfa menn ekki að hafa áhyggjur af
kvóta, menn flytja þangað með kvóta og auk
þess lifa höfuðstaðarbúar ekki á einhverju
kvótakroppi heldur verslun og þjónustu,
aðallega með verðbréf, og þar er enginn kvóti að
hrella menn. Á Akureyri hafa menn ekki heldur
búið við neina niðursveiflu, þangað streymir
kvóti linnulítið og hefði ekki verið fyrir snarræði
Sigurðar okkar Einarssonar á dögunum, þá væri
kvóti Vinnslustöðvarinnar örugglega farinn
þangað líka.
Skrifari velkist ekki í vafa um hvers vegna slík
velmegun fylgir þessum tveimur höfuðstöðum
landsins. Þetta eru einu staðir landsins sem
bjóða íbúum sínum upp á nektardansstaði. í
Reykjavík em þeir sjö talsins og á Akureyri þrír.
Hvergi annars staðar á landinu er slíka starfsemi
að finna, a.m.k. ekki opinberlega. Nú hefur
komið fram að velta þessara staða er veruleg,
samanlagt um 200 milljónir á ári, og nota bene;
það em einungis laun dansaranna. Þá er eftir að
telja allt hitt, sölu veitinga sem er veruleg,
aðallega kampavín og svo hitt sem ekki má hafa
mjög hátt um, velsæmisins vegna.
Ekki má heldur gleyma því að nokkuð af þessu
fé er undanþegið skattgreiðslum. Að vísu þarf
að greiða skatt af kampavínssölunni en ekki af
hinu (þessu sem ekki má nefna) og svo eru
veruleg fríðindi hjá dönsurunum sem aðeins
þurfa að greiða 20 prósent í skatt af 200
milljónunum og ekki gengið mjög hart eftir
þeirri innheimtu.
Skrifari hefur aldrei farið dult með þá skoðun
sína að skattheimta sé dragbítur á atvinnulíf og
dragi verulega úr framtaki manna. Þetta hefur
berlega komið í ljós hjá iðnaðarmönnum. Þeir
eru sumir svo grjótvitlausir að greiða samvisku-
samlega keisaranum það sem keisarans er og
lepja að launum dauðann úr skel. Hinir sem eru
svo viti bomir að vinna á öðrum forsendum geta
leyft sér ýmsa hluti, til dæmis að skreppa til
Reykjavíkur þegar þá lystir, nú eða jafnvel
Akureyrar.
Nú hlýtur það að segja sig nokkuð sjálft að gott
hlýtur að vera að stunda atvinnu af þeim toga að
ekki þarf að greiða af henni gjöld til hins
opinbera. Slík atvinnustarfsemi hlýtur líka að
draga að sér vinnufúsar hendur (og líklega fleiri
líkamsparta). Það er því ekki óeðlilegt að litið sé
til Reykjavíkur og Akureyrar sem atvinnuvænna
staða um þessar mundir.
Fleiri hafa viljað brydda upp á starfsemi af
þessu tagi, til að mynda rann athafnamanni
einum á Suðrunesjum til rifja óáran í sinni
heimabyggð, þar sem allur kvóti er horfinn á
braut. Til að gera sitt til að rífa Suðumes upp úr
vesöldinni sótti hann um leyfi til að setja upp
nektardansstað í Keflavík. En á Suðumesjum
ráða ríkjum afturhaldssamir menn sem ekki bera
skyn á þróun í atvinnulífi og athafnamaðurinn
fékk synjun á sínu erindi. Hann mun ætla að
leita fyrir sér í Reykjavík og jafnvel á Akureyri
líka.
I Vestmannaeyjum hefur Þróunarfélagið haft
með atvinnumál að gera síðan það var stofnað
og sumum þótt lítið aðhafst. Nú veit skrifari
ekki hvort þessi mál hafa komið inn á borð
Þróunarfélagsins en honum þykir mjög eðlilegt
að þessir möguleikar verði skoðaðir rækilega.
Nóg er hér af auðu húsnæði frá atvinnugrein
sem nánast er að verða úrelt í nútímasamfélagi,
húsnæði sem bíður eftir nýju hlutverki. Þá gæti
margnefnt menningarhús, sem áformað er að
koma upp hér, einnig komið til greina. Alþingi
er búið að skilgreina nektardans sem listgrein og
svo er nú ekki verra ef hægt er að hala inn fé á
menningarlegan hátt í stað þess að ausa sífellt fé
í menninguna eins og gert hefur verið fram að
þessu. Margfeldisáhrifin yrðu fljót að skila sér.
rétt eins og í ferðamannabransanum. Svo aðeins
eitt sé nefnt myndu vélaverkstæðin Völundur og
Þór fá ný verkefni við að renna súlur úr
góðmálmum og þyrftu ekki lengur að byggja sitt
á blökkum og sleppibúnuðum. Útflutningur á
slíkum súlum gæti einnig orðið arðvænlegur.
En til þess að Vestmannaeyjar geti orðið fyrsta
flokks nektardansstaður þarf tvennt. Áhugasöm
og velviljuð bæjaryfirvöld, opin fyrir nýjungum
í atvinnulífi og ekki of kredduföst. Og það þarf
líka fjársterka athafnamenn. Af þeim síðar-
nefndu eigunt við nóg. Þegar menn víla ekki
fyrir sér að snara út nokkrum milljónum í enskt
fótboltafélag upp á von og óvon þá má ætla að
hinir sömu séu fúsir til að fjárfesta í
hreinræktuðu gróðafyrirtæki í sinni
heimabyggð. Þessa dagana berast af því fregnir
að athafnamenn séu að draga sig út úr
gamalgrónum rekstri. Spuming hvort þeir ætli
sér að leita á önnur mið?
Sigurg.