Skessuhorn


Skessuhorn - 16.01.2008, Blaðsíða 14

Skessuhorn - 16.01.2008, Blaðsíða 14
14 MIÐVIKUDAGUR 16 . JANÚAR Tæpt ár er síð an Heið ar Sveins- son lenti í al var legu vinnu slysi fyr ir utan einn kerskála Norð ur áls með þeim af leið ing um að hann missti fót legg. Það er hins veg ar að eins mán uð ur síð an hann lauk end ur- hæf ingu á Grens ás þar sem hann hef ur ver ið meira og minna frá því slys ið varð. Heið ar læt ur eng an bil- bug á sér finna og seg ist strax á slys- staðn um hafa á kveð ið að líta á end- ur hæf ing una sem hvert ann að verk- efni. Slys ið átti sér stað á Grund ar- tanga þann 24. mars á síð asta ári þar sem Heið ar starf aði sem liðs- stjóri í kerskála Norð ur áls. Hann var á gangi utan við skál ann þeg- ar sjö tonna lyft ara var ekið á hann. „Það var leið inda veð ur þenn an dag, suð aust an rok og rign ing,“ seg ir Heið ar þeg ar hann rifj ar upp dag inn ör laga ríka. „Ég mætti bara á mín um hefð bundna tíma í vinnu að morgni laug ar dags klukk an 7. Á milli klukk an 14 og 15 er ég á leið úr kerskál an um yfir á far ar tækja- verk stæð ið. Við ætl uð um að fara tveir sam an en hann á kvað að fá sér einn kaffi bolla. Ég fór á und an og veit svo ekki fyrr til en að ég ligg í göt unni. Senni lega hef ég rot ast í augna blik því ég man ekk ert fyrr en ég sá mann inn koma út úr lyft- ar an um.“ Gerði sér strax grein fyr ir á stand inu Lyft ar an um hafði ver ið ekið aft- an á Heið ar og yfir vinstri fót legg hans. Öku mað ur hans fór sam- stund is inn að ná í hjálp en eng ir sjón ar vott ar urðu að slys inu. „Hann ein fald lega sá mig ekki. Gálgarn ir á þess um tækj um eru stór ir og póst- arn ir skyggja á út sýn ið. Hann var líka að koma úr kerskál an um svo sjálf sagt hef ur ver ið ryk á rúð unni sem blotn aði svo upp í rign ing unni. Þetta hef ur allt hjálp ast að. Það fyrsta sem ég gerði, eft- ir að slys ið varð og ég rank aði við mér, var að kanna á stand ið. Ég gat hreyft báða fæt ur og það virt- ist í lagi með allt. En þeg ar ég lyfti vinstri fæt in um sá ég inn að beini fyr ir neð an hné en ekk ert fyr ir neð- an sköfl ung inn. Ég beygði hnéð og man að ég var feg inn að það virt ist vera í lagi enda er það mik ils virði.“ Heið ar seg ist strax hafa átt að sig á því hversu slæmt á stand ið var. „Ég var með með vit und nán ast þang að til ég fór upp á skurð ar borð ið fyr- ir sunn an.“ Fór fram á að halda hnénu Heið ar lá á göt unni í um 20 mín- út ur. Þá kom sjúkra bif reið á vett- vang en af ráð ið var að kalla til þyrlu Land helg is gæsl unn ar. „Þyrl an kom á stað inn skömmu á eft ir sjúkra- bíln um. Þetta gekk allt mjög fljótt og vel. Vinnu fé lag arn ir voru bún ir að rýma svæði til þess að hún gæti lent og setja upp gáma sem skjól- girð ingu. Öll við brögð voru til fyr- ir mynd ar.“ Á Land spít ala-há skóla sjúkra- húsi í Foss vogi tóku á móti Heið ari beina- og æða sér fræð ing ur og lýta- lækn ir. „Ef ég man rétt var mér sagt að fót ur inn væri mjög illa far inn og þótt hægt væri að tjasla þessu eitt- hvað sam an yrði hann hvorki fugl né fisk ur. Ég man bara að ég sagði: „Tak ið hann af, en lát ið hnéð vera!“ Svo vakn aði ég bara á gjör gæsl unni um kvöld ið.“ Níu mán aða end ur hæf ing Heið ar hélt hnénu en eft ir viku var ljóst að drep var kom ið í sár- ið. Lækn arn ir ræddu um að hugs- an lega yrði að taka stubb inn af ofan við hné eft ir allt sam an. „Ég sagði að það kæmi ekki til greina,“ seg- ir Heið ar al var leg ur. „Til allr ar lukku kom svo í ljós að drep ið var bara í húð inni og náði ekki nið ur í vöðvann. Blóð flæð ið hafði ekki ver ið nægi legt og því fór í gang svoköll uð vakk með ferð sem stóð í þrjár til fjór ar vik ur. Svamp ur var sett ur yfir of an verð an sköfl ung- inn fyr ir neð an hnéð. Þar yfir var sett filma sem var loft tæmd með sogi. Þannig var blóð ið sog að upp í gegn um vöðvann vik um sam an þang að til flæð ið var kom ið í lag. Svo var tek ið skinn af hægra lær inu og grætt á.“ Slys ið átti sér stað í lok mars. Skinn á græðsl an fór fram mán uði síð ar og Heið ar fékk ekki að prófa gervi fót fyrr en um miðj an júlí- mán uð. „Fyrst þurfti stubbur inn að ganga sam an, jafna sig og venj ast sí- líkon hulsu. Eft ir það gekk allt rosa- lega vel með að stoð góðra sjúkra- þjálf ara og ég var far inn að sjá fyr- ir mér að ég gæti kom ist heim um haust ið. En svo kom bakslag og það fór að ganga verr. Þá varð bjartasta von in að losna í októ ber.“ Eft ir ýms ar upp- og nið ur sveifl ur varð raun in sú að Heið ar fékk ekki að fara heim fyrr en um miðj an des- em ber - tæp um níu mán uð um eft- ir slys ið. Gott að eiga góða að Þrátt fyr ir mót læt ið seg ist Heið- ar aldrei hafa ver ið við það að gef- ast upp. „Ég á kvað strax á slys- staðn um að það þýddi ekk ert að vera með neitt væl. Nú væri þetta bara ný vinna, verk efni sem þyrfti að leysa. Ég leit svo á að ég hefði feng ið mér frí í Norð ur áli og væri kom inn í nýja vinnu. Auk þess á ég góða fjöl skyldu og kunn inga. Ég hafði eig in lega aldrei tíma til að hugsa um neitt - gat varla les ið bók! Fyrstu þrjár vik urn ar á sjúkra hús- inu var ekk ert óal gengt að ég fengi 15 manns í heim sókn á dag,“ seg- ir Heið ar og bros ir. Hann seg ist aldrei hafa orð ið reið ur, hvorki út í al mætt ið né aðra. „Það get ur vel ver ið, þótt ég muni reynd ar ekki eft ir því, að ég hafi spurt mig þeirr- ar spurn ing ar af hverju ég hafi lent í þessu en ekki ein hver ann ar. En ég hef þá hent henni frá mér strax enda veit mað ur aldrei hver er næst ur. Mér hef ur oft fund ist sá sem keyrði á mig eiga erfitt með þetta en held að hann sé að mestu kom inn yfir það núna. Strax á þriðja degi bað ég um að hann kæmi í heim sókn og sagði við hann að nú yrði hann bara að vinna sína vinnu og ég mína. Í raun og veru var hann verr slas að ur en ég. Skítt með fót inn, ég fæ bara gervi fót í stað inn. Það er erf ið ara að þurfa að hafa svona á sál inni.“ Mætt ur í vinn una Nú hef ur Heið ar ver ið heima við í mán uð. Hann seg ist reyna að mæta í í þrótta hús ið til þess að gera æf ing ar auk þess sem hann fer í göngut úra. Fötl un in háir hon um tölu vert. „Mér finnst alltaf eins og ég stingi við þeg ar ég labba, jafn- vel þótt ég gangi eðli lega. Ég kem held ur aldrei til með að geta unn- ið neitt á hnján um. Ég er mennt- að ur smið ur og get til dæm is ekki lagt park et nema rífa fót inn af. Auk þess háir þetta mér þeg ar ég fer upp í stiga þótt ég hafi nú ekki gert mik- ið af því enn þá. En þetta eru bara hlut ir sem mað ur yf ir stíg ur eins og allt. Það er bara hark an sex - mað- ur má ekki vera of góð ur við sjálf- an sig,“ seg ir Heið ar og á kveðn in leyn ir sér ekki. Á dög un um mætti Heið ar aft- ur á sinn gamla vinnu stað. „Ég er bú inn að vera að kíkja að eins til þeirra. Bara svona til þess að hitta fólk ið og fá mér kaffi sopa. Ætli ég verði ekki í ein hverju eft ir liti og skrif stofu vinnu til að byrja með. Ég var á vökt un um áður en ég slas að ist en verð lík lega bara í dag vinn unni með an ég er að átta mig á þessu. Ég hef ein hvern veg inn alltaf stefnt að því að fara aft ur í mitt gamla starf,“ seg ir Heið ar en hann hafði starf að hjá Norð ur áli frá ár inu 1998 eða í tæp níu ár þeg ar slys ið varð. „Ég er bara að reyna að lifa því lífi sem ég gerði áður. Svo verð ur bara að koma í ljós hvað mað ur get ur.“ Ætl ar að ganga á fjöll Heið ar er mik ill göngu garp ur, gekk á fjöll og fór í lang ar göngu- ferð ir á hverju sumri allt þar til á síð asta ári. Hann seg ist von ast til að geta tek ið upp þráð inn það- an sem frá var horf ið. „Það er al- veg ó trú legt hvað fólk get ur, jafn- vel þótt það missi báða fæt ur. Björn Haf steins son, sem missti báða fæt- ur þeg ar hann var að keyra stræt is- vagn og lenti í slysi, kom oft í heim- sókn til mín og við höld um mjög góðu sam bandi. Hann leit við hjá mér strax á þriðja eða fjórða degi. Björn er ó trú lega bratt ur og hress. Það er mik il hvatn ing að hitta fólk eins og hann og gera sér grein fyr- ir því að mað ur þarf ekki að kvíða neinu. Þetta kem ur bara til með að taka á kveð inn tíma.“ Fékk sendi bréf frá lát inni ömmu Það dylst eng um sem spjall ar við Heið ar að þar fer afar já kvæð- ur og dug leg ur mað ur sem eyð- ir ekki ó þarfa tíma í að svekkja sig á hlut un um held ur læt ur verk in tala. Hann geng ur meira að segja skref inu lengra og seg ist hafa ver- ið hepp inn. „Mað ur gæti al veg eins ver ið hin um meg in í dag. Ég fékk ann að tæki færi. Ef ég lít á mitt til- felli og það sem ég hef séð fólk ganga í gegn um á þess um stofn- un um að þá er ná kvæm lega ekk ert að mér. Ég var hepp inn. Hepp inn að hafa ekki tap að báð um fót um og jafn vel meiru.“ Í sept em ber síð ast liðn um fékk Heið ar stað fest ingu á því sem hann hafði grun að allt frá því slys ið varð. „Mér var rétt bréf sem ég las og sá að minnst var á mig. Bréf ið var frá gam alli konu sem er lát in. Þar kom fram að ég hefði gert margt í gegn- um tíð ina og ver ið dug leg ur. Hún hefði hins veg ar ekki get að séð á eft- ir mér og hefði á kveð ið að kippa í mig. Þetta var bréf frá ömmu minni, en á milli okk ar var mjög kært alla tíð. Á kveð inn að ili hafði feng ið þessi skila boð frá henni. Þetta kom hins veg ar alls ekki flatt upp á mig. Mín fyrsta hugs un eft ir að ég lenti í slys inu og rank aði aft ur við mér var að þarna hefðu þau hjón in haft hönd í bagga.“ sók Fékk ann að tæki færi Heið ar Sveins son missti fót legg í vinnu slysi í Norð ur áli Á fjöll um. Hér á samt Guð geiri Svav ars syni vini sín um og Elsu Jón as dótt ur. Heið ar Sveins son á samt hund in um sín um, Pílu. Heið ar er mik ill göngu garp ur og von ast til þess að geta geng ið aft ur á fjöll, þrátt fyr ir að hafa misst fót legg inn. „Það er al veg ó trú legt hvað fólk get ur,“ seg ir hann. Hér er hann í skála við Skæl inga.

x

Skessuhorn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Skessuhorn
https://timarit.is/publication/1096

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.