Skessuhorn - 16.01.2008, Page 14

14 MIÐVIKUDAGUR 16 . JANÚAR
Tæpt ár er síð an Heið ar Sveins-
son lenti í al var legu vinnu slysi fyr ir
utan einn kerskála Norð ur áls með
þeim af leið ing um að hann missti
fót legg. Það er hins veg ar að eins
mán uð ur síð an hann lauk end ur-
hæf ingu á Grens ás þar sem hann
hef ur ver ið meira og minna frá því
slys ið varð. Heið ar læt ur eng an bil-
bug á sér finna og seg ist strax á slys-
staðn um hafa á kveð ið að líta á end-
ur hæf ing una sem hvert ann að verk-
efni.
Slys ið átti sér stað á Grund ar-
tanga þann 24. mars á síð asta ári
þar sem Heið ar starf aði sem liðs-
stjóri í kerskála Norð ur áls. Hann
var á gangi utan við skál ann þeg-
ar sjö tonna lyft ara var ekið á hann.
„Það var leið inda veð ur þenn an
dag, suð aust an rok og rign ing,“
seg ir Heið ar þeg ar hann rifj ar upp
dag inn ör laga ríka. „Ég mætti bara
á mín um hefð bundna tíma í vinnu
að morgni laug ar dags klukk an 7. Á
milli klukk an 14 og 15 er ég á leið
úr kerskál an um yfir á far ar tækja-
verk stæð ið. Við ætl uð um að fara
tveir sam an en hann á kvað að fá sér
einn kaffi bolla. Ég fór á und an og
veit svo ekki fyrr til en að ég ligg
í göt unni. Senni lega hef ég rot ast
í augna blik því ég man ekk ert fyrr
en ég sá mann inn koma út úr lyft-
ar an um.“
Gerði sér strax grein
fyr ir á stand inu
Lyft ar an um hafði ver ið ekið aft-
an á Heið ar og yfir vinstri fót legg
hans. Öku mað ur hans fór sam-
stund is inn að ná í hjálp en eng ir
sjón ar vott ar urðu að slys inu. „Hann
ein fald lega sá mig ekki. Gálgarn ir á
þess um tækj um eru stór ir og póst-
arn ir skyggja á út sýn ið. Hann var
líka að koma úr kerskál an um svo
sjálf sagt hef ur ver ið ryk á rúð unni
sem blotn aði svo upp í rign ing unni.
Þetta hef ur allt hjálp ast að.
Það fyrsta sem ég gerði, eft-
ir að slys ið varð og ég rank aði við
mér, var að kanna á stand ið. Ég
gat hreyft báða fæt ur og það virt-
ist í lagi með allt. En þeg ar ég lyfti
vinstri fæt in um sá ég inn að beini
fyr ir neð an hné en ekk ert fyr ir neð-
an sköfl ung inn. Ég beygði hnéð og
man að ég var feg inn að það virt ist
vera í lagi enda er það mik ils virði.“
Heið ar seg ist strax hafa átt að sig á
því hversu slæmt á stand ið var. „Ég
var með með vit und nán ast þang að
til ég fór upp á skurð ar borð ið fyr-
ir sunn an.“
Fór fram á að halda
hnénu
Heið ar lá á göt unni í um 20 mín-
út ur. Þá kom sjúkra bif reið á vett-
vang en af ráð ið var að kalla til þyrlu
Land helg is gæsl unn ar. „Þyrl an kom
á stað inn skömmu á eft ir sjúkra-
bíln um. Þetta gekk allt mjög fljótt
og vel. Vinnu fé lag arn ir voru bún ir
að rýma svæði til þess að hún gæti
lent og setja upp gáma sem skjól-
girð ingu. Öll við brögð voru til fyr-
ir mynd ar.“
Á Land spít ala-há skóla sjúkra-
húsi í Foss vogi tóku á móti Heið ari
beina- og æða sér fræð ing ur og lýta-
lækn ir. „Ef ég man rétt var mér sagt
að fót ur inn væri mjög illa far inn og
þótt hægt væri að tjasla þessu eitt-
hvað sam an yrði hann hvorki fugl
né fisk ur. Ég man bara að ég sagði:
„Tak ið hann af, en lát ið hnéð vera!“
Svo vakn aði ég bara á gjör gæsl unni
um kvöld ið.“
Níu mán aða
end ur hæf ing
Heið ar hélt hnénu en eft ir viku
var ljóst að drep var kom ið í sár-
ið. Lækn arn ir ræddu um að hugs-
an lega yrði að taka stubb inn af ofan
við hné eft ir allt sam an. „Ég sagði
að það kæmi ekki til greina,“ seg-
ir Heið ar al var leg ur. „Til allr ar
lukku kom svo í ljós að drep ið var
bara í húð inni og náði ekki nið ur
í vöðvann. Blóð flæð ið hafði ekki
ver ið nægi legt og því fór í gang
svoköll uð vakk með ferð sem stóð í
þrjár til fjór ar vik ur. Svamp ur var
sett ur yfir of an verð an sköfl ung-
inn fyr ir neð an hnéð. Þar yfir var
sett filma sem var loft tæmd með
sogi. Þannig var blóð ið sog að upp
í gegn um vöðvann vik um sam an
þang að til flæð ið var kom ið í lag.
Svo var tek ið skinn af hægra lær inu
og grætt á.“
Slys ið átti sér stað í lok mars.
Skinn á græðsl an fór fram mán uði
síð ar og Heið ar fékk ekki að prófa
gervi fót fyrr en um miðj an júlí-
mán uð. „Fyrst þurfti stubbur inn að
ganga sam an, jafna sig og venj ast sí-
líkon hulsu. Eft ir það gekk allt rosa-
lega vel með að stoð góðra sjúkra-
þjálf ara og ég var far inn að sjá fyr-
ir mér að ég gæti kom ist heim um
haust ið. En svo kom bakslag og það
fór að ganga verr. Þá varð bjartasta
von in að losna í októ ber.“ Eft ir
ýms ar upp- og nið ur sveifl ur varð
raun in sú að Heið ar fékk ekki að
fara heim fyrr en um miðj an des-
em ber - tæp um níu mán uð um eft-
ir slys ið.
Gott að eiga góða að
Þrátt fyr ir mót læt ið seg ist Heið-
ar aldrei hafa ver ið við það að gef-
ast upp. „Ég á kvað strax á slys-
staðn um að það þýddi ekk ert að
vera með neitt væl. Nú væri þetta
bara ný vinna, verk efni sem þyrfti
að leysa. Ég leit svo á að ég hefði
feng ið mér frí í Norð ur áli og væri
kom inn í nýja vinnu. Auk þess á ég
góða fjöl skyldu og kunn inga. Ég
hafði eig in lega aldrei tíma til að
hugsa um neitt - gat varla les ið bók!
Fyrstu þrjár vik urn ar á sjúkra hús-
inu var ekk ert óal gengt að ég fengi
15 manns í heim sókn á dag,“ seg-
ir Heið ar og bros ir. Hann seg ist
aldrei hafa orð ið reið ur, hvorki út
í al mætt ið né aðra. „Það get ur vel
ver ið, þótt ég muni reynd ar ekki
eft ir því, að ég hafi spurt mig þeirr-
ar spurn ing ar af hverju ég hafi lent
í þessu en ekki ein hver ann ar. En ég
hef þá hent henni frá mér strax enda
veit mað ur aldrei hver er næst ur.
Mér hef ur oft fund ist sá sem keyrði
á mig eiga erfitt með þetta en held
að hann sé að mestu kom inn yfir
það núna. Strax á þriðja degi bað
ég um að hann kæmi í heim sókn og
sagði við hann að nú yrði hann bara
að vinna sína vinnu og ég mína. Í
raun og veru var hann verr slas að ur
en ég. Skítt með fót inn, ég fæ bara
gervi fót í stað inn. Það er erf ið ara
að þurfa að hafa svona á sál inni.“
Mætt ur í vinn una
Nú hef ur Heið ar ver ið heima
við í mán uð. Hann seg ist reyna
að mæta í í þrótta hús ið til þess að
gera æf ing ar auk þess sem hann fer
í göngut úra. Fötl un in háir hon um
tölu vert. „Mér finnst alltaf eins og
ég stingi við þeg ar ég labba, jafn-
vel þótt ég gangi eðli lega. Ég kem
held ur aldrei til með að geta unn-
ið neitt á hnján um. Ég er mennt-
að ur smið ur og get til dæm is ekki
lagt park et nema rífa fót inn af. Auk
þess háir þetta mér þeg ar ég fer upp
í stiga þótt ég hafi nú ekki gert mik-
ið af því enn þá. En þetta eru bara
hlut ir sem mað ur yf ir stíg ur eins og
allt. Það er bara hark an sex - mað-
ur má ekki vera of góð ur við sjálf-
an sig,“ seg ir Heið ar og á kveðn in
leyn ir sér ekki.
Á dög un um mætti Heið ar aft-
ur á sinn gamla vinnu stað. „Ég er
bú inn að vera að kíkja að eins til
þeirra. Bara svona til þess að hitta
fólk ið og fá mér kaffi sopa. Ætli ég
verði ekki í ein hverju eft ir liti og
skrif stofu vinnu til að byrja með. Ég
var á vökt un um áður en ég slas að ist
en verð lík lega bara í dag vinn unni
með an ég er að átta mig á þessu. Ég
hef ein hvern veg inn alltaf stefnt að
því að fara aft ur í mitt gamla starf,“
seg ir Heið ar en hann hafði starf að
hjá Norð ur áli frá ár inu 1998 eða í
tæp níu ár þeg ar slys ið varð. „Ég
er bara að reyna að lifa því lífi sem
ég gerði áður. Svo verð ur bara að
koma í ljós hvað mað ur get ur.“
Ætl ar að ganga á fjöll
Heið ar er mik ill göngu garp ur,
gekk á fjöll og fór í lang ar göngu-
ferð ir á hverju sumri allt þar til á
síð asta ári. Hann seg ist von ast til
að geta tek ið upp þráð inn það-
an sem frá var horf ið. „Það er al-
veg ó trú legt hvað fólk get ur, jafn-
vel þótt það missi báða fæt ur. Björn
Haf steins son, sem missti báða fæt-
ur þeg ar hann var að keyra stræt is-
vagn og lenti í slysi, kom oft í heim-
sókn til mín og við höld um mjög
góðu sam bandi. Hann leit við hjá
mér strax á þriðja eða fjórða degi.
Björn er ó trú lega bratt ur og hress.
Það er mik il hvatn ing að hitta fólk
eins og hann og gera sér grein fyr-
ir því að mað ur þarf ekki að kvíða
neinu. Þetta kem ur bara til með að
taka á kveð inn tíma.“
Fékk sendi bréf frá
lát inni ömmu
Það dylst eng um sem spjall ar
við Heið ar að þar fer afar já kvæð-
ur og dug leg ur mað ur sem eyð-
ir ekki ó þarfa tíma í að svekkja sig
á hlut un um held ur læt ur verk in
tala. Hann geng ur meira að segja
skref inu lengra og seg ist hafa ver-
ið hepp inn. „Mað ur gæti al veg eins
ver ið hin um meg in í dag. Ég fékk
ann að tæki færi. Ef ég lít á mitt til-
felli og það sem ég hef séð fólk
ganga í gegn um á þess um stofn-
un um að þá er ná kvæm lega ekk ert
að mér. Ég var hepp inn. Hepp inn
að hafa ekki tap að báð um fót um og
jafn vel meiru.“
Í sept em ber síð ast liðn um fékk
Heið ar stað fest ingu á því sem hann
hafði grun að allt frá því slys ið varð.
„Mér var rétt bréf sem ég las og sá
að minnst var á mig. Bréf ið var frá
gam alli konu sem er lát in. Þar kom
fram að ég hefði gert margt í gegn-
um tíð ina og ver ið dug leg ur. Hún
hefði hins veg ar ekki get að séð á eft-
ir mér og hefði á kveð ið að kippa í
mig. Þetta var bréf frá ömmu minni,
en á milli okk ar var mjög kært alla
tíð. Á kveð inn að ili hafði feng ið
þessi skila boð frá henni. Þetta kom
hins veg ar alls ekki flatt upp á mig.
Mín fyrsta hugs un eft ir að ég lenti
í slys inu og rank aði aft ur við mér
var að þarna hefðu þau hjón in haft
hönd í bagga.“
sók
Fékk ann að tæki færi
Heið ar Sveins son missti fót legg í vinnu slysi í Norð ur áli
Á fjöll um. Hér á samt Guð geiri Svav ars syni vini sín um og Elsu Jón as dótt ur.
Heið ar Sveins son á samt hund in um sín um, Pílu.
Heið ar er mik ill göngu garp ur og von ast til þess að geta geng ið aft ur á fjöll, þrátt fyr ir að hafa misst fót legg inn. „Það er al veg ó trú legt hvað
fólk get ur,“ seg ir hann. Hér er hann í skála við Skæl inga.