Heima og erlendis - 01.10.1952, Síða 3

hefur skyldur, ekki aÖeins við sjálfan sig,
heldur líka aðra. HjartalagiÖ yljar hverja
hugsun hans, máttur gróandans hýr í gerÖ-
um hans og altaf reynir hann aÖ skýla öör-
uin, þegar næÖingar gej'sa. I návist slíkra
manna er í raun og veru altaf vor og sann-
arlega hefur íslenska [ijóÖin viö nógan klaka
aÖ stríÖa, jió aö hún ekki frysti sjálfa sig
andlega. Hún er altof fámenn til þess aÖ
hafa efni á því, aÖ börn hennar eyÖi kröpt-
um sínum livert öÖru til meins. þaÖ er ekki
eingöngu ytri ástæöan aÖ viÖ fögnum vori,
fögnum sumardeginum fyrsta. Innst inni á
þjóÖin þá mannslund, sem er fjarri úlfúÖ og
níöingsskap en krefst frelsis, drenglyndis og
góöra verka. Hún elskar sumariö, ekki að-
eins vegna þess, aÖ þá grænkar jörðin og
hlýnar í lopti, heldur líka vegna þess, að
sumarið er í samræmi viÖ bestu eðliskosti
hennar, veitir þeim nýjan þrótt og bjartari
sýn inn í framtíÖina.
SumariÖ er henni sjálfri skylt, þaÖ á liit-
ann sem gæti verið tákn kærleikans, andvar-
ann hlýja, tákn hinnar barnslegu mildi,
gróandans, tákn þeirrar löngunar, sem vex
með liverri góðri sál. þessvegna óska menn
hver öörum gieÖilegs sumars, aÖ þeir hafa
þrátt fyrir alt, þrátt fyrir baráttu um hrauð
og völd, samúð hver með öÓrum og fagna
vorgleði annara.
það má vel segja, að nú sjeu tímamót í
íslensku þjóÖlífi. Yeturinn liefur fariÖ um
landið hörðum höndum, en samt er vorið
að sigra og eins þó þeir, sem heima dvelja
og teyga ilm úr íslensku grasi. Jeg veit þaö,
allir landar sem erlendis dvelja unna þeim
þeirrar gæfu. Jeg veit aÖ þeir unna þjóÖ
sinni bugástum, að gleði hennar er þeirra
gleÖi. Og þaÖ er mín trú, aÖ íslenska þjóöin
eigi eptir aÖ sýna þaö ennþá betur, aÖ hún
hefur hæöi rjett til aÖ lifa, afl til stórra
framkvæmda, vilja til aÖ veita öllum börn-
um sínum Jiroska og gæfu. Og sannarlega
veröskuldar ísland ást þeirra, sem erlendis
dvelja. Ollum hefur það gjafir aö gefa, er
eitt sinn sáu þaÖ vafiÖ grænu sumarskarti,
Ijómandi í geisladýrÖ. Slík sjón gleymist
engum, lieldur lifir í minningu þeirra, sem
^eröa aÖ dvelja erlendis, milda hjartalagið,
vekur þá til skáldskapar og annara dáða og
uuðgar alt þeirra líf af fegurð. Og mjer er
Qær að halda, aÖ þaó sje þeim öllum óbland-
in hugsvölun í einverunni erlendis, að vita
vorloptið blása yfir ættlandi sinu um fjöll
og hygðir og vekja hjá uppvaxandi kynslóð
íslands nýja gleói, nýjan söng, nýtt líf.
Og það mega þeir líka vita, sem erlendis
dvelja, að þeir eru ekki gleymdir þeim, sem
heima húa, móðirin ber opt mesta umhyggju
fyrir þeim, sem eru fjærst henni og fagnar
mest heimkomu þeirra.
Næst þegar þiÖ sjáiö Island rísa úr liafi,
munuÖ þið finna það, að þessi orÖ mín eru
ekki staölausir stafir; þiÖ munuÓ finna, að
Island hýÓur öll sín börn velkomin heim.
jþó að i dag sé hvorki síðasti vetardagur
eða fyrsti sumardagur, þá er til þessa móts
stofnað til að fagna sumri. Gerum þaö öll
af heilum liug!
t nafni ykkar allra leyfi eg mér að óska
öllum Islendingum, hvar sem þeir eru á
hnettinum, allrar blessunar.
þökk fyrir veturinn, gleðilegt sumar“.
— Eg hefi haldið þeirri rjettritun, sem
ritari félagsins hefir notað, livort sem hún
er hans eÖa höfundar.
ÍSLENDINGAR
BÚSETTIR I DANMÖRKU
Ásgeir Jacobsen. Hann er fæddur í
Reykjavík 3. október 1880. Foreldar hans
voru Jón Jacobsen, skósmiður og kona hans
Anna Jacobsen. [>au voru liæÖi ættuÖ frá
þórshöfn í Færeyjum, en íluttust laust eftir
aldamótin til Kaupmannahafnar og dóu þar.
Auk Asgeirs áttu þau hjón tvær dætur, Elin-
borgu, er var fyrsti kvenstúdent frá Latínu-
skólanum í Reykjavík, lauk stúdentsprófi
1897, dáin áriÓ 1929, en hin dóttirin heitir
þuríÖur, lærÖi hún Ijósmyndasmíði og hýr
nú í þórshöfn í Fær-
eyjum. AriÖ 1897, tæpra
17 ára gamall, sigldi
Asgeir til Danmerkur,
settist að í Malling við
Arósa og byrjaði þar að
læra trésmíðar. Eftir að
hafa veriÖ þar tvö ár,
iluttist liann til Kalund-
horg á Sjálandi og lauk
þar námi. Svo stundaöi