Fagnaðarboði - 01.03.1949, Qupperneq 3

FAGNAÐARBOÐI
3
Lánardrottinn nokkur átti tvo skuldu-
nauta; annar þeirra skuldaöi honurn
fimm hundruð denara, en hinn fimm-
tíu. Nú er þeir áttu ekkert til að borga
með, gaf hann þeim báðum upp. Hvor
þeirra skyldi nú elska hann meira?
Þetta var nú svo einföld spurning og auð-
svarað. Munurinn á fimm hundruð og svo aðeins
fimmtíu, var svo mikill að það lá í augum uppi,
að sá, sem meira fékk uppgefið, hlaut að elska
gjafarann meira, ef hann kynni að meta gjöfina.
Símon svaraði og sagði: Eg hygg, sá
sem hann gaf meira upp. En Hann
sagði við Símon: Sér þú konu þessa?
Margar erfiðari gátur hafði Símon orðið að
leysa um dagana, svo viðurkenning Meistarans
var ekki svo sérstök í augum hans. Þetta hefði
hver sem var ályktað á sama hátt. Hvað átti nú
að þýða að leggja svona einfalda spurningu fyrir
hann? Það sýndi ekki, að Meistarinn byggist við
að hann hefði yfir mikilli speki að ráða.
Síðan sneri Hann sér að konunni og
sagði við Símon: Sér þú konu þessa?
Eg kom í hús þitt, og þú gafst mér
ekki vatn á fætur mína, en hún vætti
fætur mína með tárum sínum og þerr-
aði þá með hári sínu. Þú gafst mér
ekki koss, en frá því ég kom inn hefir
hún ekki látið af að kyssa fætur mína.
Ekki smurðir þú höfuð mitt með olíu,
en hún hefir smurt fætur mína með
smyrslum. Þess vegna segi ég þér: hin-
ar mörgu syndir hennar eru fyrir-
gefnar, því að hún elskaði mikið; en
sá élskar lítið, sem lítið er fyrirgefið.
Söguna um hinn gjafmilda lánardrottinn, var
létt að heyra og svara. En útskýringu Meistar-
ans á henni var allt annað en létt að hlusta á.
Því nú kom í ljós, að það var einmitt hann sjálf-
ur, sem var sekur. Enn fremur að hann hafði
vanrækt það, sem honum heyrði til, sem hús-
ráðanda, að auðsýna tignum gesti sínum og það
var einmitt bersynduga konan, sem tók honum
langt fram í elskunni. Margar afsakanir vildu
þrengja sér fram, en engin þeirra átti þó rétt
á sér, svo ekkert var hægt að segja.
Hann, sem hafði staðið með sigurpálma sjálfs-
réttlætisins í höndum sér, var nú afvopnaður,
öllu sínu sjálfsréttlæti og reyndist vera sá, sem
lítið elskaði.
Mitt í þessari niðurlægingu sinni sá hann rísa
himinháar náðarhallir, þar sem hverjum iðrandi
syndara var fyrirbúinn eilífur samastaður. Nú
sá hann hrundu vonirnar sínar um Immanúel
Frelsara heimsins, grundvallaðar á Guðs náð,
rísa hærra en nokkru sinni fyr, og þó himnaríkið
væri lokað fyrir Símoni Farisea, þá stóðu náð-
ar dyr þess opnar fyrir Símoni iðrandi syndara.
En Hann sagði við hana: Syndir þínar
eru fyrirgefnar.
Syndir þínar eru fyrirgefnar, ómaði með unaði
eilífðarinnar, fyrir eyrum hennar og gagntóku
líkama hennar og sál. Aldrei hafði hún heyrt
neitt þvílíkt, sem snart hjarta hennar, með ó-
segjanlegum fögnuði og opnaði henni aðgang að
Guðs dýrð.
Hvað hafði skeð, svo snögglega eins og leiftur
í sálu hennar. Syndirnar sem lágu svo þungt á
hjarta hennar og lömuðu allan lífsþrótt hennar
voru fyrirgefnar, þeirra yrði ekki minnst að ei-
lífu. Þær voru ekki til framar. Dauðinn, hin
skelfilegu laun syndarinnar var afmáður. Hann
hafði nú ekkert vald lengur, því syndin var fyrir-
gefin.
Dóminn, sem ógnaði með ótta og skelfingu
nótt og dag, tók hinn miskunnsami Meistari á sig
og friðþægði fyrir öll afbrotin með fórnar Blóði
sínu. Lausnargjaldið var meðtekið í himninum
og englar Guðs lofsungu Guði fyrir miskunnar-
verk Hans, því einn syndari hafði gjört iðrun.
Og þeir, sem til borðs sátu með Hon-
um, tóku að segja með sjálfum sér:
Hver er þessi maður, sem jafnvel
fyrirgefur syndir?
Hver er þessi? Þannig hafa aldirnar spurt, en
iðrandi syndarar fengið svarið:
Eg er upprisan og lífið; sá sem trúir
á mig, mun lifa þótt hann deyi. Jóh.
11, 25.
En Hann sagði við konuna: Trú þín
hefir frelsað þig; far þú í friði.
Konan trúði því, að Jesús væri Frelsari heims-
ins, þess vegna kom hún til Hans og fékk að
reyna að Hann lætur engan synjandi frá sér fara.
Einar Einarsson