Fagnaðarboði - 01.01.1970, Blaðsíða 3

FAGNAÐARBOÐI
3
VITNISBURÐUR UM LÆKNING FYRIR BÆN
Eitc var það, sem augljóslega kom illa við þennan
umrædda yfirboðara minn, en það var tilvist manns
þess, sem gegndi prestþjónustu hjá „Assembly of God“-
söfnuði. En sá söfnuður hafði tekið á leigu húsnæði
fyrir guðsþjónustur sínar, nokkrar húslengdir frá kirkju
okkar. í fyrstu lét yfirboðari minn sem hann sæi ekki
þennan mann, þó hann mætti honum á götu, hvað þá,
að hann léti svo lítið að heilsa honum.
En svo kom að því, að við í söfnuði okkar, gátum alls
ekki lengur látið sem okkur væri ókunnugt um þennan
söfnuð og þá þjónustu, sem þar fór fram, þar sem við
urðum að horfast í augu við þá staðreynd, að nokkrir
meðlimir okkar safnaðar „villtust“ yfir í þetta litla safn-
aðarfélag og sáust ekki framar við messugerð hjá okkur.
Var mér þá falið það verk að heimsækja þessa „frávilltu
sauði“ og í því skyni fengin í hendur skrá yfir nöfn
þeirra. Húsmóðirin á fyrsta heimilinu, sem ég kom á
þessa erinda, sagði við mig: Ég verð að játa það fyrir
yður, að ekki var mér það sársaukalaust með öllu að
yfirgefa minn fyrri söfnuð. Þar átti ég alla ættingja
mína og vini. En þegar barnið mitt var að dauða kom-
ið af heiftugri lungnabólgu, kom yfirboðari þinn og bað
fyrir barninu. Nokkru síðar kom hér annar prestur, sá
sem er þjónandi hjá „Assembly of God“-söfnuðinum.
Hann bað einnig fyrir barninu. Hann byggði bæn sína
á Orði Guðs, minnti Guð á fyrirheitin, sem Hann gef-
ur okkur mönnunum í Orði sínu. Þannig barðist þessi
prestur í bæninni til Drottins og vék ekki frá sóttar-
sæng barnsins míns fyrr en undir morgun. En þá varð
sú breyting á, að barnið gat hóstað og við það losnaði
einhver ósköp upp úr lungunum. Við þetta létti barn-
inu og varð miklu hægara um andardrátt. Og nú er
eins og þér sjáið, litli drengurinn alheill. Ég sá nú, að
hér þýddu engar fortölur. Þessari konu yrði ekki snúið
aftur til okkar safnaðar. Ég heimsótti því þann, sem
næstur var á listanum. Það var einnig kona, sem kvaðst
hafa verið með mikla hálskirtlabólgu. Hún hafði farið
til þessa sama prests og beðið um fyrirbæn. Henni sagð-
ist svo frá: „Ég merkti enga breytingu þegar eftir bæn-
ina. En í leigubílnum á leiðinni heim, fór eitthvað að
losna úr hálsinum á mér. Og ég er ekki að orðlengja það
neitt meir, en hálsinn gerhreinsaðist, og ég varð heil
af meini mínu.“
Þriðji aðilinn, sem ég hafði tal af í þessum erindis-
rekstri mínum, var karlmaður. Kvaðst hann hafa verið
mjög rangeygður og fengið þann úrskurð lækna, að úr
þyí væri ekki hægt að bæta með neinni aðgerð. Maður
þessi varð að nota stórar, þykkar linsur, til þess að geta
komizt ferða sinna hjálparlaust. „Án þessara þykku
glerja var ég isem blindur maður,“ sagði hann. Svo held-
ur hann áfram: Svo báðu þeir fyrir mér — þessir menn
— og sannfærður í trúnni, tók ég af mér gleraugun og
hef ekki notað þau síðan. Hélt ég svo til vinnu minnar,
— nú sem maður með fulla sjón, — og fær um að leysa
af hendi hin mestu nákvæmnisverk.
Síðan leit hann á mig og sagði: Hér sjáið þér mig
og getið sjálfir um dæmt. Þegar ég nú leit í augu hans,
sá ég þar ekkert, sem gaf til kynna, að hann hefði
nokkru sinni verið rangeygður. Ekki sá ég heldur neitt
í augnaráði hans, sem gat komið mér til þess að ætla,
að hann væri að segja ósatt.
Nú mætti ætla, að ég hefði verið fagnandi yfir því,
að mega heyra þessa vitnisburði og sjá, að Jesús Kristur
er hinn sami í gær og í dag og um allar aldir. En svo
var ekki. í stað þess að vera glaður í hjarta, var mér
órótt innanbrjósts. — Já, algert umrót var þar nánast
um að ræða. Vafalaust er öllum ljóst, hvað það hefur
að segja fyrir hvern þann, sem fyrir því verður að sjá
öllu því kollvarpað með óyggjandi sönnunum, sem hann
alla tíð hefur talið hið rétta og sanna. En þannig var
nú einmitt ástatt fyrir mér. Væri þetta, sem ég nú hafði
heyrt og séð, óhagganlegt í sannleiksgildi sínu, mundi
það leiða til þess, að ég yrði að endurskoða og endur-
meta margt það, sem ég hafði talið „góða og gilda
vöru“, — margt það, sem mér hafði verið innrætt allt
frá blautu barnsbeini, og ég hafði tekið við, án þess
að rannsaka sannleiksgildi þess niður í kjölinn. Eitt af
því var einmitt það, að tími kraftaverkanna væri löngu
liðinn. Áleit ég nú beztu og öruggustu leiðina, til þess
að komast að hinu sanna, vera þá að gera mína eigin
prófun, og á þann hátt fá úr því skorið, hvað rétt er
í þessu máli.
MÁTTARVERK DROTTINS Á BÆKLAÐRI KONU
í söfnuði okkar var kona, sem hafði þjáðst af liða-
gigt í átján ár. Hún var svo illa farin og bækluð af
sjúkdómi þessum, að hún komst ekkert um, nema í
hjólastól. Um batavon var ekki að ræða að mannanna
dómi. Ég tók nú þá ákvörðun að fara niður á safnaðar-
skrifstofuna, og þar ákallaði ég Drottin Jesúm Krist og
sagði: — Drottinn minn, ef þú læknar hina sjúku enn
þann dag í dag, eins og þú gerðir, þá er þú gekkst um
hér á jörðu, holdi klæddur, þá bið ég þig nú um að
staðfesta mér það í Orði þínu. Ég tek hér af handahófi
eina Biblíuna úr bókaskápnum, opna hana og legg síðan,
með lokuð augun, fingur minn einhvers staðar á aðra
hvora síðu opnunnar. Vers það, sem fingur minn nemur
þá við, tek ég sem svar við þessari spurningu minni:
— Drottinn Jesú, læknar þú sjúka enn þann dag í dag,
eða er sá tími liðinn?
Ég játa það hreinskilningslega, að hér var sannarlega
barnalega að farið af minni hálfu. En hneigir ekki
Framhald á bls. 7