Bæjarins besta - 06.03.2014, Blaðsíða 12

12 FIMMTUDAGUR 6. MARS 2014
– Af því að þú ert fiðrildi ...
„Já, sennilega! En ég verð að
halda áfram að tala um kennarana
mína heima á Ísafirði. Ég var svo
heppin í grunnskóla að hafa þar
einungis tvo frábæra umsjónar-
kennara nærri allan tímann, fyrst
Herdísi Hübner og síðan Jónu
Ben. Það var alltaf líf og fjör í
tímum hjá þeim, passleg blanda
af aga og því að hafa gaman af að
vera til. Þær eiga það báðar sam-
eiginlegt að hafa fyllt mann svo
mikilli jákvæðni og trú á sjálfan
sig, sem skiptir máli og hentaði
barni eins og mér sérstaklega vel.
Í bekknum mínum fékk hver ein-
staklingur að blómstra á sínum
eigin forsendum, og það á maður
mikið kennaranum sínum hverju
sinni að þakka.“
Undarlegur krakki?
„Einhvers staðar hefði ég
sennilega flokkast undir það að
vera undarlegur krakki að því
leyti, að ég fór ekki alveg með
straumnum, var ekki að gera
sömu hluti og allir hinir, ég var
bara í mínu. Ég átti fáa en rosa-
lega góða vini, og þar var ég og
er ennþá rík. En það sem mér
finnst ótrúlegt en á sama tíma
rosalega ánægjulegt er hvað ég
fékk að gera hlutina mína í friði.
Það setti aldrei neinn spurninga-
merki við það sem ég var að
gera, og þó svo að einhver hefði
gert það, þá skilaði sú gagnrýni
sér aldrei til mín. Ég fékk bara að
vera skrítinn krakki sem lék sér
með dúkkur langt fram eftir aldri,
rak leikfélag af miklum metnaði
með bestu vinum mínum í kjallar-
anum heima og var á kafi í klass-
ískri tónlist.
Á sama tíma vissi ég ekkert
hvað var að gerast í popptónlist,
vissi ekki muninn á handbolta og
fótbolta og þorði ekki fyrir mitt
litla líf að dansa á diskótekum.
Sjálfri fannst mér það aldrei neitt
skrítið og ég veit ekki hvort nein-
um í kringum mig fannst þetta
skrítið.“
– Ætli þeir sem ná góðum ár-
angri í lífinu séu ekki meira og
minna skrítnir, ef út í það er farið,
eitthvað öðruvísi en aðrir?
„Jú, kannski. Ég held reyndar
að við séum öll „skrítin“ á ein-
hvern hátt. Það er svo mikilvægt
fyrir hverja manneskju að átta
sig á því hvað hún hefur til að
bera sem gerir hana ólíka öllum
öðrum. Við höfum öll eitthvað
sem gerir okkur sérstök, svo er
bara mismunandi eftir hverjum
og einum hvað við leyfum þess-
um skringilegheitum að blómstra.
Ég er óskaplega fegin að hafa
áttað mig á mínum sérkennum,
sem gera það að verkum að ég er
ég.“
Skóli er ekki hús heldur fólk
– Þegar þú komst í Listahá-
skólann var annar Ísfirðingur þar
fyrir ...
„Hann Hjálmar, jú! Listahá-
skólinn er reyndar á svo mörgum
stöðum að Hjálmar var aldrei í
sama húsi og ég. En ég hef alltaf
litið óskaplega upp til Hjálmars,
mér finnst gaman að hann skuli
hafa verið rektor þegar ég var í
skólanum. Honum fylgja ísfirskir
siðir sem fylgja mér líka, og þar
ber helst að nefna fjöldasöng á
almenningssamkomum. Mér
finnst veisla ekki vera veisla án
þess að í henni sé sungið oft og
reglulega. Sennilega er þetta ekki
bara ísfirskur siður, en ég tengi
fjöldasönginn sterkt við Ísafjörð.
Ég minnist þess oft sem Ragnar
H. Ragnar pabbi Hjálmars sagði:
Skóli er ekki hús heldur fólk.
Þetta held ég að hafi fylgt Hjálm-
ari í Listaháskólanum. Húsnæðið
sem skólinn er í núna er alveg
hræðilegt, en fólkið sem fylgdi
mér í Listaháskólanum var alveg
yndislegt, bæði kennararnir og
nemendurnir. Það er fólkið sem
hefur skilað mér þangað sem ég
er í dag. Auðvitað er nauðsynlegt
og löngu tímabært að laga húsa-
kost Listaháskólans, en þegar öllu
er á botninn hvolft er það fólkið
en ekki byggingin sem skiptir
mestu máli.“
Að hafa eitthvað að segja
– Hvað ber hæst í huga þínum
á ferlinum sem leikkona og söng-
kona?
„Meðal þess sem ég er óskap-
lega stolt að hafa tekið þátt í er
sýningin Karma fyrir fugla, sem
er eftir tvær ungar skáldkonur,
Kristínu Eiríksdóttur og Karí Ósk
Grétudóttur. Sú sýning fjallaði
fyrst og fremst um ofbeldi gagn-
vart konum í gegnum aldirnar, í
nútíð og fortíð. Þetta var mjög
hugrökk sýning, hún var „öðru-
vísi“, ekki hefðbundin leikhús-
uppfærsla. Hún tók á viðkvæm-
um málefnum sem skiptir miklu
máli að við fjöllum um, og snerti
hjartað.
Þegar ég er að gera eitthvað
sem mér finnst skipta máli, jafn-
vel þó að ég geti bara breytt skoð-
un einnar manneskju, þá er ég
glöð. Mér fannst ég breytast við
að taka þátt í þessari sýningu.
Það skiptir svo miklu máli að
hafa eitthvað að segja. Þá finnst
mér starf mitt sem leikari vera að
skila sér. Og það besta við svona
sýningar er að þær breyta líka
manni sjálfum, heimurinn stækk-
ar og verður aldrei aftur eins.“
– Getur ekki verið að ofbeldi
gagnvart konum sé komið meira
upp á yfirborðið á síðustu árum í
stað þess að vera tabú, ekki
endilega að það sé meira en áður?
„Við fórum í mikla rannsókn-
arvinnu fyrir sýninguna. Það
kemur manni svo mikið á óvart
þegar maður fer að rannsaka þetta
hvað ofbeldi gegn konum er al-
gengt enn þann dag í dag. Þó að
við teljum okkur búa í upplýstu
samfélagi, þá hefur í rauninni
ekkert breyst frá því að við vorum
á moldargólfunum. Ég myndi
segja að ofbeldið sé í rauninni
meira falið í dag. Við erum líka
svo góð í að réttlæta ofbeldið í
kringum okkur, viðurkennum
það ekki, og þar af leiðandi lokum
við augunum gagnvart því. Þó að
við séum stöðugt að kanna hlut-
ina, þá bara viljum við ekki viður-
kenna vandamálið almennilega.“
Draumahlutverkið?
„Svo var það mikill hápunktur
þegar ég var að útskrifast úr
Listaháskólanum. Nemendaleik-
húsið setti upp þrjár sýningar og
þá var ég svo heppin að fá að
vinna sýningar með bekkjarsyst-
kinum mínum alveg frá grunni.
Það er gaman að geta klárað nám-
ið sitt svona. Þarna kynntist ég
vel þeirri vinnu að búa til leikhús
frá a til ö, og um leið var ég að
búa til leikhús með fólki sem ég
treysti hundrað prósent og var
líka bestu vinir mínir.
Það er alltaf verið að spyrja
um draumahlutverkið. En þegar
öllu er á botninn hvolft, þá er
ekki til neitt í mínum huga sem
heitir draumahlutverk. Það sem
skiptir öllu máli er að vinna með
góðu fólki, góðum leikstjóra, og
svo auðvitað að vera með gott
efni. Þá er mér alveg sama hvort
ég er með stærsta hlutverkið eða
ekki. Það skiptir engu máli.
Æ, svo er það einhvern veginn
þannig, að hvert verkefni sem
maður tekur að sér á hug manns
og hjarta á meðan því stendur.
Og oftast er ferðalagið skemmti-
legt og gefandi, en aldrei eins.
Fjölbreytileikinn er einmitt eitt
af því sem gerir starfið svo skemmti-
legt.“
Að vera góður í því
að vera manneskja
– Hefurðu haft einhvern uppá-
haldsleikstjóra?
„Þessu er erfitt að svara. En
svarið er samt nei. Enginn uppá-
halds, en margir alveg frábærir
sem mig langar mikið að vinna
með aftur. Leikstjórar eru svo
mismunandi. Þeir henta líka
hverjum og einum svo misjafn-
lega. Þetta er eins og í lífinu
sjálfu. Stundum hittirðu mann-
eskju sem þú átt algerlega sam-
leið með, stundum alls ekki. Samt
þýðir það ekki að manneskjan sé
góð eða slæm.
En ég hef verið mjög heppin
með leikstjóra. Mér finnst pínu
erfitt að nefna einhvern einn, því
mig langar að nefna svo marga.
Til að nefna einhvern get ég þó
sagt, að mér fannst yndislegt að
vinna með henni Kristínu Jó-
hannesdóttur sem leikstýrði mér
í Karma fyrir fugla. Það var bara
af því að hún var svo hugrökk.
Hún þorir að taka áhættur sem
aðrir þora kannski ekki að taka.
Hjarta hennar slær líka fyrir þau
málefni sem hún tekur sér fyrir
hendur. Hún er ekki að hugsa um
að sigra heiminn, heldur um það
sem hún er að reyna að koma til
skila.
Það sem mér finnst einkenna
góðan leikstjóra er að hafa sterka
listræna sýn, hugrekki og brenn-
andi áhuga á viðfangsefninu, að
þora að taka áhættu og treysta
fólkinu sem hann hefur valið sér
að vinna með sér. Að sama skapi
finnst mér að góður leikari þurfi
að hafa sömu eiginleika. Svo
skemmir aldrei fyrir, hvorki fyrir
leikara né leikstjóra, að vera góð-
ur í því að vera manneskja. Það
skilar manni oft ansi langt.“
Núna er einhvern
veginn allt breytt
Þórunn Arna er yngst þriggja
barna Halldóru Magnúsdóttur
bankastarfsmanns og Kristjáns
Haraldssonar orkubússtjóra á Ísa-
firði. Ebba Áslaug er tólf árum
eldri og Magnús átta árum eldri.
Ebba er kennari í Ísaksskóla í
Reykjavík en Magnús er forstjóri
Orkusölunnar – og þar með í
samkeppni við pabba sinn!
„Ég kem svona lítið örverpi í
lokin. Og vá hvað allir tóku mér
vel! Ég er alltaf að sjá það betur
og betur hvað maður er heppinn
að eiga góða fjölskyldu. Þar hef
ég sannarlega dottið í lukkupott-
inn. Áhugamálin í lífinu eru mjög
tengd vinnunni minni, ég er hepp-
in með það. En hitt sem mér
finnst alveg óskaplega gaman er
að verja tíma með fjölskyldunni
minni.“
Og núna var Þórunn Arna ein-
mitt að fjölga í fjölskyldunni
sinni, því að 7. febrúar eignaðist
hún dóttur, sem er hennar fyrsta
barn.
„Litla skottan flýtti sér í
heiminn og kom þrem vikum
áður en við áttum von á. Kærast-
inn minn, Vignir Rafn Valþórs-
son leikari og leikstjóri, var síðan
að frumsýna leikritið Bláskjá í
Borgarleikhúsinu daginn eftir að
hún fæddist, þannig að þetta var
ansi stór helgi. Ég var bara nýhætt
að vinna og ætlaði að nýta tímann
sem eftir væri til að undirbúa
komu litlu stúlkunnar.
Þrátt fyrir að ekkert væri tilbúið
mætti hún í heiminn á afmælis-
daginn hennar mömmu, öllum
að óvörum. Pínulítil en ótrúlega
kraftmikil og í einu orði sagt full-
komin. Eftir þetta er einhvern
veginn allt breytt. Lífið var frá-
bært, en núna finn ég ekki einu
sinni orðin til að lýsa því hvernig
mér líður, ég er ástfangin af
þessari litlu manneskju en veit
um leið að ferðalagið er bara rétt
að byrja hjá okkur litlu fjölskyld-
unni.“
Þrjátíu hlutverk á tíu árum
Þegar litið er yfir ferilskrá Þór-
unnar Örnu kemur á óvart hvað
hún er löng og fjölbreytt hjá svo
bráðungri listakonu. Þrjátíu
stærri og smærri hlutverk síðustu
tíu árin, þar af tuttugu og sjö á
sviði og þrjú í kvikmyndum og
sjónvarpi.
„Eftir að ég útskrifaðist var ég
svo heppin að mér bauðst samn-
ingur í Þjóðleikhúsinu, þannig
að ég er búin að vera meira og
minna þar síðan. Ég er búin að fá
alveg óskaplega góð tækifæri,
bæði skemmtileg hlutverk og líka
mikla starfsreynslu, sem skiptir
mjög miklu máli.
Það er meira en að segja það
að stíga í fyrsta skiptið á Stóra
sviðið í Þjóðleikhúsinu. Við út-
skriftina heldur maður sig geta
allt, en svo kom tíminn þegar
það blasti við að maður væri bara
rétt að byrja. Maður stækkar og
þroskast með hverju verkefni og
þess vegna er öll reynsla mjög
dýrmæt. Svo er þetta bara eins
og í lífinu, stundum gengur manni
vel og nær að blómstra og stund-
um er maður ekki alveg eins frá-
bær, og þá þarf maður bara að
læra af því.
Svo bauðst mér tækifæri að
fara til Brüssel og vinna með
Ernu Ómars og fékk leyfi frá
Þjóðleikhúsinu til að gera það.