Bæjarins besta - 06.11.2014, Blaðsíða 8

8 FIMMTUDAGUR 6. NÓVEMBER 2014
Litlu sigrarnir skipta máli
Kennari, lögga, starfsmaður ís-
lenskrar erfðagreiningar og ráð-
gjafi. Ísfirðingurinn Hafdís Gunn-
arsdóttir hefur komið víða við á
sínum starfsferli. Hún starfar nú
sem ráðgjafi barnaverndarnefnd-
ar á norðanverðum Vestfjörðum,
sem hún segir vera krefjandi en
afar gefandi starf. Hún á tvo
drengi og býr á Ísafirði ásamt
eiginmanni sínum Shirani Þóris-
syni.
Þá á hún að baki langan körfu-
boltaferil. Lengst af hjá ísfirska
félaginu KFÍ en einnig varð hún
Íslands- og bikarmeistari með
KR árin 2001 og 2002. Hún spil-
aði fjóra landsleiki í hópi leik-
manna 20 ára og yngri og var
fyrsta ísfirska stelpan til að vera
valin í unglingalandsliðshóp í
körfubolta.
Blaðamaður fékk Hafdísi til
að segja lítið eitt frá sínum fjöl-
mörgu hlutverkum og búsetunni
í Kanada og Mexíkó þegar hún
var ung að aldri.
Í spjallinu kom í ljós að frjó-
semi íþróttakennara varð til þess
að Hafdís lagði kennaraferilinn
fyrir sig í stað þess að verða vel
stæð sem verkfræðingur eins og
upprunalega áætlunin var.
Keilan varð verk-
fræðinni yfirsterkari
„Ég fór suður að loknum
menntaskóla og sá fyrir mér að
verða verkfræðingur og þar af
leiðandi mjög rík,“ segir Hafdís
hlæjandi. „Reyndar má segja að
það hafi verið hálfgerðum múg-
æsingi um að kenna að það starf
varð fyrir valinu, en nokkrir
strákar í mínum árgangi fóru líka
og öllum fannst það ógurlega
sniðugt. Það varð úr að við fórum
fimm frá Ísafirði í verkfræði. Svo
mætti ég í fyrsta tímann minn og
kennarinn kynnti sig og sagðist
ætla að kenna okkur stærðfræði-
greiningu.
Meira skildi ég ekki af því
sem fram fór í tímanum. Það
fóru því að renna á mann tvær
grímur og við ísfirsku félagarnir
litum hvert á annað og hugsuðum
hvað við værum eiginlega búin
að koma okkur út í.
Eftir að hafa mætt samvisku-
samlega í tíma í nokkrar vikur
vorum við farin að átta okkur á
því að þetta væri ekki að ganga
upp hjá okkur. Kannski vorum
við ekki að reyna nógu mikið á
okkur og læra nóg heima, en við
rembdumst við að leysa nokkur
dæmi í tíma. Við vorum í hléi
þegar eitt okkar segist ekki nenna
að fara aftur í tíma og stingur upp
á að við förum í keilu. Sem við
gerum, og það var mjög gaman.
Daginn eftir hittumst við í skól-
anum en eftir fyrsta tímann
ákváðum við aftur að skella okkur
í keilu. Svona gekk þetta í tvær
vikur og einn okkar var kominn
með skor á við landsliðsmann í
keilu. Þá ákváðum við að þetta
væri nú bara komið fínt og sögð-
um: „Jæja, eigum við ekki bara
að finna vinnu.“
Það varð því úr að ég hætti í
verkfræðinni og fór að vinna með
Kára Stefánssyni og co. í De-
Code. Það var mjög lærdómsríkur
tími og gaman að vinna þar. En
ári seinna hætti ég og fór í diplo-
manám í iðnrekstrarfræði í Tækni-
háskólanum. “
Reyndasti íþrótta-
kennarinn á öðru starfsári
Það má nú kannski segja að
Hafdís hafi lagt drauminn um að
verða rík á hilluna er hún sneri
aftur vestur heim á firði, en hún
fór þá í kennaranám.
„Einn kennari var að fara í
fæðingarorlof og ég sótti um
starfið til að leysa hann af. Ég
kenndi íþróttir í þrjá mánuði og
fannst það mjög skemmtilegt.
Haustið eftir vantaði aftur kenn-
ara svo ég sótti aftur um, og í
byrjun annarinnar var ég reynd-
asti íþróttakennarinn þar sem allir
hinir voru í fæðingarorlofi. Ég
kenndi það ár og fannst það eiga
mjög vel við mig að kenna.
Um það leyti voru nokkrir aðrir
hér að velta því fyrir sér að fara í
kennaranám, og það varð úr að
um tíu manna hópur fékk það í
gegn að kennt var frá Akureyri í
fjarnámi. Við vorum því fyrsti
hópurinn hér fyrir vestan til að
útskrifast úr fjarnámi í kennara-
fræðum frá Háskólanum á Akur-
eyri, en það var árið 2008.“
Að veita stuðning en
ekki að vera nein grýla
Í dag starfar Hafdís sem ráð-
gjafi barnaverndarnefndar á norð-
anverðum Vestfjörðum.
„Ég kann vel við starfið. Það
eru litlu sigrarnir inn á milli sem
gera það að verkum að manni
finnst maður vera að breyta ein-
hverju í heiminum. Það er ótrú-
lega góð tilfinning. Svo vinn ég
með svo góðu fólki, bæði sam-
starfsfólki og eins foreldrum og
börnum.“
– Reynir starfið ekki meira á í
svona litlu og nánu samfélagi en
það myndi gera á stærra svæði?
„Jú, eflaust á suman hátt getur
það verið svo, en þar sem maður
er í langflestum tilfellum í góðu
samstarfi við foreldra og börn er
það ekki vandamál. Starfið geng-
ur út á að veita foreldrum og börn-
um stuðning en ekki að vera ein-
hver grýla sem fylgist með hverri
hreyfingu skjólstæðinga sinna.
En auðvitað reynir þetta líka
á, enda var helsta ástæðan fyrir
því að ég tók að mér starfið, að
ég vildi ögra sjálfri mér. Ég var
mjög ánægð í mínu kennarastarfi
þegar mér bauðst staðan, en mér
fannst ég ekki geta sleppt þessari
áskorun. Það koma verkefni sem
reyna á, stundum gengur vel að
leysa úr þeim og stundum ekki
eins vel. En þegar maður finnur
að maður er í góðu samstarfi við
fólk og miðar smám saman
áfram, þá er þetta allt einhvern
veginn þess virði.“
Bananasamloka
olli hneykslun
Hafdís er dóttir hjónanna Krist-
ínar Hálfdánsdóttur og Gunnars
Þórðarsonar og fæddist á Ísafirði.
Fjölskyldan fluttist síðan frá Ísa-
firði til Hnífsdals er hún var sex
ára og segir hún það hafa verið
afar gott að alast þar upp. Það
voru því töluverð viðbrigði þegar
hún fluttist með fjölskyldu sinni
til borgarinnar St. John´s á Ný-
fundnalandi í Kanada ellefu ára
að aldri.
„Mjög vel var tekið á móti mér
í skólanum og ég var snögg að ná
enskunni, enda fékk ég svo góða
aðstoð við það. Allir erlendir
nýnemar skólans voru strax settir
í sérkennslu í ensku. Það kom
mér á óvart hvað krakkar höfðu
mikið val, en það var hægt að
velja um alls kyns áfanga sem
ekki höfðu verið í boði í mínum
þrjátíu manna skóla í Hnífsdal.
En það sem kom mér þó mest
á óvart þegar ég byrjaði í skólan-
um var að krakkarnir voru að
borða snakk og ís í nestinu. Og
það sem meira er, þau keyptu
það sjálf í skólanum. Á hverjum
degi fékk maður blað þar sem
maður gat hakað við það sem
maður vildi og þetta var meðal
valkostanna. Þetta fannst mér
stórfurðulegt, en mitt nesti vakti
alveg eins mikla furðu hjá
krökkunum, sem spurðu forviða
hvað ég væri eiginlega með. Þeim
fannst ég greinilega vera voða
furðuleg, svo það er kannski
óþarfi að taka það fram að ég
kom ekki aftur með samloku með
banönum í skólann.
Ég fór að mæta með saltkringl-
ur til að falla í hópinn, en þær
gerðu mig alltaf svo skrambi
þyrsta. En ég lét mig hafa það til
að aðlagast þessum nýja menn-
ingarheimi,“ segir Hafdís glott-
andi.
Lögreglumútur ekkert
tiltökumál í Mexíkó
– Var ekkert erfitt að flytja til
nýs lands svona ung að aldri?
„Nei, ekki get ég sagt það.
Okkur systkinunum fannst það
allavega ekkert voðalegt mál að
flytja til annars lands. Mér fannst
það nú mun erfiðara þegar við
fluttum til Mexíkó þegar ég var
sautján ára. Kannski er það erfið-
ari aldur, en ég var í það minnsta
ekki eins tilbúin fyrir þessa breyt-
ingu og þegar ég flutti til Kanada.
En þetta var samt ómetanlegur
tími og mikill lærdómur sem felst
í að búa í útlöndum. Við kynnt-
umst nýjum siðum og hátíðum
sem við höldum upp á enn í dag.
Ég hlakka til dæmis mikið til að
halda upp á Festivus með bræðr-
um mínum þann 23. desember.
Þá voru aðstæðurnar aðrar, en
ég var í fjarnámi frá Verkmennta-
skólanum á Akureyri og var því
bara heima að læra. Eftir nokkra
mánuði var ég reyndar skráð í
skóla í borginni um tíma svo ég
gæti nú kynnst fólki og spilað
körfubolta. Þá fékk ég smá menn-
ingarsjokk.
Þegar ég mætti í skólann með
Nonna bróður, sem þá var þrettán
ára, kom jafnaldri hans keyrandi
að skólanum á pallbíl fullum af
krökkum. Ég rak upp stór augu
og spurði Nonna hvað þetta væri
nú eiginlega, en hann yppti öxlum
og sagði eins og ekkert væri eðli-
legra, að þetta væri nú bara hann
Hector. Þá var pabbi þessa Hect-
ors ríkur og mútaði lögreglunni
svo strákurinn gæti verið að keyra
um. Það var nefnilega eins og
eðlilegasti hlutur í heimi að múta
lögreglunni ef maður var tekinn
fyrir eitthvert brot og fá að sleppa
með skrekkinn.“
Löggan hirti íspeningana
„Eitt sinn bauð pabbi mér að
keyra þar sem ég var á þeim aldri
að maður átti að vera byrjaður að
læra, en mér fannst það eitthvað
svo kjánalegt að ég þorði ekki.
Nonni bróðir greip tækifærið og
bauð sig fram í staðinn. Og það
varð úr að hann fékk að keyra
einhvern smáspotta í ísbúðina
þangað sem við ætluðum.
Mér fannst þetta óborganlega
fyndið og furðulegt og skellihló
yfir þessu þar til löggan stoppaði
okkur. Pabbi sat í framsætinu
við hlið Nonna með íspeninga
tilbúna í hendinni (enda um afar
stuttan spöl að ræða) og þrátt
fyrir að upphæðin væri hærri en
sú sem vanalega þurfti til að múta
sig út úr svona aðstæðum heimt-
aði lögreglumaðurinn að fá alla
summuna. Svo að hlátur minn
breyttist fljótt í grát Gunnars Atla
yngri bróður míns, þar sem ís-
peningarnir voru horfnir.“
Hér á gamla Fróni berast oft
fréttir af glæpum tengdum fíkni-
efnastríðum í Mexíkó, en aðspurð
segist Hafdís ekki hafa orðið vör
við neitt í þá áttina. Hins vegar
hafi sumt sem bar fyrir augu verið
mjög forvitnilegt.
„Við bjuggum í borginni Guay-
mas í Sonora-fylki, sem er mjög
nærri landamærunum við Banda-
ríkin. Við bjuggum rétt fyrir utan
hverfi sem kallast Miramar þar
sem margt mjög vel stætt fólk
bjó við eina götuna. Það var nú
mjög áhugavert að ganga þá götu,
en við mörg húsin stóðu vopnaðir
verðir. Mér fannst það alltaf jafn
stórfurðulegt og manni stóð ekki
á sama að ganga framhjá þeim.
Ég get svo sem ímyndað mér hver
ástæðan var að baki, að fólkið
sem þar átti heima fannst sig
þurfa á vopnaðri gæslu að halda.“
Mikill lærdómur að
starfa hjá lögreglunni
Segja má að reynsla Hafdísar
af lögreglunni í Mexíkó sé eins
og svart og hvítt samanborið við
reynslu hennar af lögreglunni
heima á Íslandi.
„Ég vann í tvö sumur hjá lög-
reglunni þegar ég var rétt komin
yfir tvítugt. Það ættu allir að prófa
að vinna í lögreglunni, að mínu
mati. Þvílíkur lærdómur sem það
er, og eftir að hafa unnið þar ber
ég ómælda virðingu fyrir lögregl-
unni. Þetta er mjög óeigingjarnt
starf. Þetta er fólkið sem mætir á
staðinn, sama hvaða aðstæður
sem koma upp. Og oft þarf það
að líða óvirðingu og dónaskap
frá samborgurum.
Ég kom nú eiginlega sjálfri
mér á óvart með hvað maður
náði að höndla ýmsar erfiðar að-
stæður vel. Ég hafði einmitt velt
því fyrir mér hvernig maður
myndi bregðast við í þeim að-
stæðum, en í hvert sinn sem erfið
útköll komu upp fór maður í ein-
hvern gír og hélt alveg rónni og
gekk í verkið óhikað. Síðan þegar
það var afstaðið og maður aftur
kominn niður á stöð skalf maður
kannski eins og hrísla.
Mjög vel var haldið utan um
mann, en eftir erfiðustu útköllin
settist varðstjórinn niður með
hópnum og ræddi við hann. Jafn-
framt hvatti hann okkur til að
ræða við sig ef manni liði enn
illa dagana á eftir. Eins kallaði
yfirlögregluþjónninn mann oft til
sín og bauð manni að ræða líðan
sína við sig. Fyrir vikið finnst
manni ekkert vera óuppgert í dag
þótt sumt hafi verið erfið reynsla
á meðan henni stóð.“
Fussaði og sveiaði
yfir körfuboltanum
Hafdís var á árum áður frækin
körfuknattleikskona og keppti
um árabil bæði með KFÍ og KR.
Hún kynntist einmitt Shirani Þór-
issyni manni sínum í gegnum
íþróttina, en svo skemmtilega vill
til að hann er formaður KFÍ í