Húnavaka - 01.05.1992, Blaðsíða 133

HÚNAVAKA
131
Það líf sem er hclgað reynslurún
og rökum sem aldrei falla.
Hann fegraði og bætti sitt föðurtún
og fann sig í sátt við alla.
Hann hleypd ekki málum í mæðuhnút,
- hann var maður sem færði garðinn út.
Ort 1989.
0-0-0
HOFSKIRKJA
Jeg undirrituð, aum og illa til reika, stæðileg lítt, en stórskuldug, hjálmlaus og
hriplek, styn og andvarpa undan fyrrverandi húsbónda mínum, sem jeg heyri sagt,
að nú sje orðin þjóðíjanda-fæla, jeg man nú ekki hvar, — ekki þó svo mjög undan
breytni hans við mig, meðan jeg var hans eiginleg ambátt, þó að sumum kunni
þá að hafa þótt kjör mín fremur sorgleg, eða að dönsku orðtaki „skítt“, ja enda
allt að því grátleg, - og blessaður sje hann fyrir það allt saman, — nei, heldur
undan óorðheldni hans við mig og óskilsemi, síðan hann yfirgaf mig, og undan
hinni - ef til vill prestlega litlu, en naumast kristilega litlu skeyting hans um skriflega
og vottanlegu skuldbinding sína, sem jafnvel er innfærð í sjálfa kirkjubókina mína,
sem hann Eggert minn Sigfússon bjargaði frá svívirðing foreyðslunnar. Undan þess-
um ósköpum, sem prestur minn, prófastur minn, biskup minn, stiftsyfirvöldin mín,
og jeg veit ekki hvað margir fleiri, fá ekkert við ráðið, styn jeg og andvarpa, því
jeg trúi því laust að sviksemi undir vissum kringumstæðum sje rjett og leyfileg,
þó að jeg einhvern tíma, ef mig minnir rjett, hafi heyrt því hreyft.
Jeg styn og andvarpa og æpi, - og eigi þó allskostar undan mínum kjörum,
en mig tekur innilega sárt til míns fyrrverandi elskhuga, eins og náttúrulegt er.
En — væri honum eigi nær mannsauðnum eða prestsskepnunni - jeg trúi menn
segi svo - að berjast við sinn óreiðuanda, heldur en við einhvern óviðkomandi
anda, sem honum — ef til vill í tilefni af frásögninni um brúðkaupið í Kana —
þóknast, trúi jeg, að kalla allra handa og meðal annars þjóðíjanda?
í sárri kröm og kvalræðisundirgefni
stödd að Höskuldsstöðum 2/3 79
Hofskirkja á Skagaströnd.
Norðanfari 2. maí 1879.