Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.2010, Qupperneq 31

Fæst í bókaverslunum um land allt
Við hjónin vorum á Kanarí vorið 1974 og í næsta húsi bjó Einar Arnalds fyrrverandi hæstaréttardómari, fulltrúi Agnars Kofoed
lögreglu stjóra í upphafi hernáms landsins. Við áttum stundum tal saman. Eitt sinn sagði hann mér, að á hans fyrstu dögum í starfi
hefði honum verið falið að fara með Erlingi yfirlögregluþjóni upp í Stjórnarráð á fund Hermanns Jónassonar.
En Einar var kvíðinn og kvað sér hafa brugðið óskaplega þegar þeim var vísað inn til forsætisráðherrans og hurðin lokaðist, að
Erlingur hefur enga kveðju uppi heldur skellir sér í handstöðu á gólfinu. Ekki síður bregður Einari þegar Hermann hrindir frá sér
stólnum sem hann sat í við skrifborðið og hefur sig upp í handstöðu á borðinu. Svona voru þeir stutta stund í öfugri stöðu, en réttu
sig við, heilsuðust innilega og samræður hófust. Hvernig ætli sé farið handstöðutækni forsætisráðherra í dag?
„Einhvern tímann var ég staddur á skrifstofu Erlings og hafði hann orðið. Var kominn í ham út af einhverjum pólitískum vanda­
málum á Sturlungaöld. Þá var bankað. Kom inn! kallaði Erlingur hátt og inn kom frændi minn Geirharður Jónsson að vestan,
kallaður Geiri. Þarna orðinn trillukarl í Reykjavík, durgslegur í vinnufötum slorugum með derhúfu snjáða og skakka á höfði. Líklega
nýkominn úr róðri því hann var í bússum brettum niður og allur hinn óásjálegasti. Annars var Geiri andlitsfríður og góðlegur að
jafnaði og hafði hylli kvenna eins og við allir frændur.
Hvert er þitt erindi? Spyr Erlingur. Ég ætla að fá byssuleyfi, segir Geiri dimmri röddu. Fyrir ókunnuga hefði mörgum þótt óvarlegt
að veita þessum manni byssuleyfi eftir útliti hans. En Erlingur spyr áfram: Og hvaðan er maðurinn? Ég er nú Breiðfirðingur, segir
Geiri. Þá reisir Erlingur sig í sætinu og augun leiftra. Slær í borðið og segir: Heyrðu sko, Breiðfirðingar stóðu vel með Þórði kakala í
Flóabardaga og þú færð byssuleyfið. Þetta þótti mér sköruleg afgreiðsla og mér minnisstæð.“
„Benedikt Jakobsson var leiðbeinandi okkar í fleiru en
íþróttum, líka í einkalífi, jafnvel ástamálum, og kvenna­
far bar á góma. Við tengdumst honum sterkum vináttu­
böndum, enda maðurinn hlýr, en um leið kröfuharður
húsbóndi um árangur. Hann dó um aldur fram, að mér
og flestum fannst, rúmlega sextugur. Benedikt var merkur
persónuleiki og maður sem hafði mikil áhrif á framgang
og framfarir í frjálsum íþróttum.
Það var makalaust hvað hann sem þjálfari KR,
Guðmundur Þórarinsson hjá ÍR og Stefán Kristjánsson
þjálfari Ármanns lögðu sig fram og fórnuðu tíma sínum
og kröftum fyrir okkur íþróttafólkið. Héngu yfir okkur
löngum stundum á Melavellinum í öllum veðrum og þá
ekki spurt um tíma eða fyrirhöfn og ekki pening, sem
var lítið af hjá félögunum. Það var hægt að leita til allra
þessara manna um aðstoð og tilsögn, án tillits til þess
hvaða íþróttafélagi íþróttamaðurinn tilheyrði.“
„Ég var gerður að formanni Lögreglufélags Reykjavíkur 1988
og var sem slíkur í sex ár og gekk á ýmsu. „Svarta skýrslan“
svokölluð sem við lögreglumenn gerðum um aðbúnað, tækja­
kost og vinnuálag olli miklu fjaðrafoki hjá embætti lögreglu­
stjóra og dómsmálaráðuneyti. Gagnrýndum allt milli himins
og jarðar en án nokkurs árangurs til bóta.
Að gagnrýna kerfið og embættismenn þess er eins og að
stökkva köldu vatni á vel alda gæs. Ég var þó kallaður fyrir
dómsmálaráðherra, Halldór Ásgrímsson, sem skammaði
mig.“
Erum við kannski enn á þessu stigi?
Ný bók að vestan
kr. 4.980-