Feykir - 02.12.1992, Side 4

4FEYKIR 42/1992
„Það var makalaust hvað
Perla gat umborið mig"
Rætt við Lindu Hlín fóstru sem er sögupersóna í sann-
sögulegri bók um litla stúlku og hest sem er nýkomin út
Þessa dagana er að koma út barnabók er geymir
sannsögulega frásögn af vinskap og sambandi
lítillar stúlku og hests. Perla heitir bókin og
undirtitill er, draumur um hest. Svo skemmtilega
vill til að bæði stúlkan og hesturinn sem bókin
fjallar um eru búsett á svæði Feykis. Linda Hlín
Sigurbjömsdóttir fóstra á Sauóárkróki er nú orðin
fulloróin kona og hryssan hennar Perla er líka
oróin fullorðin og gengur í högum tengdaforeldra
Lindu í Lyngholti í Skarðshreppi. Það er Sigrún
Björgvinsdóttir móöir Lindu, fréttaritari og
feröaþjónustubóndi í Hamragerði í Eiöaþinghá,
sem skrifar bókina.
Frjósemi og langlífi
Á sjö ömmur og fjóra afa
Það er gott að eiga afa og ömmu og sumir eru svo
ríkir að eiga tvær ömmur og jafnvel langömmu líka. En
hitt mun vera fátíðara að eiga sjö ömmur og fjóra afa á
lífi. Af þessu getur hún Bryndís Eva Garðarsdóttir
státað, en hún fæddist þann 4. ágúst í sumar. Hún á tvær
ömmur, fjórar langömmur og eina langalangömmu eöa
sjö ömmur alls. Þá á hún tvo afa og tvo langafa á lífi.
Foreldarar Bryndísar Evu eru Sólveig Rut Ragnars-
dóttir frá Noróurhaga í A.-Hún. og sambýlismaóur
hennar Garöar Rafn Kristjánsson á Þingeyri vió
Dýrafjörð. A myndinni eru fimm ættliðir í beinan
kvenlegg Bryndísar Evu: móóir hennar Sólveig Rut
Ragnarsdóttir, amman Sonja G. Wium, Iangamman
Sonja S. Wium og langalangamman Sína D. Wium, sem
nú er 79 ára.
Linda og Perla á heiinaslóöum austur á Héraði.
Það eru fjögur ár síðan
Linda Hlín flutti í Skagafjörð
til manns síns Jón Svavars-
sonar. „Ég kann alltaf betur og
betur við mig hérna. Fyrsta
árið var ég reyndar mikið með
merunum mínum tveim. Þegar
ég svo fór að gefa mig meira
að fólki, komst ég að því að ég
þekkti varla neinn fyrir utan
fjölskylduna og fór að bæta úr
því. Nú þckki ég orðið marga
og veit að Skagfirðingar eru
hið besta fólk.
Annars varð ég hálfpartinn
fyrir áfalli þegar ég kom
hingað fyrst. Mér fannst allt
svo berangurslegt í saman-
burði við heimahagana, Egils-
staðaskóginn og Hallorms-
staðaskóginn. Það er líka ekki
eins mikill vöxtur í gróðri hér
og fyrir austan. Fjallahring-
urinn er víður hér eins og
heima og svo finnst mér ég
ekki finna svo mikið fyrir
sjónum, þótt Krókurinn sé við
sjávarsíðuna. Þetta finnst mér
kostur. En það voru óneitan-
lega talsverð viðbrigði að flytja
hingað frá öllum sínum nán-
ustu fyrir austan“.
Linda ólst upp á Eiðum, en
foreldrar hennar störfuðu báðir
við skólann. „Það var einn
mikill hestamaður sem kenndi
við skólann og pabbi var líka
með nokkra hesta, bæði á
Eiðum og svo í Hamragerði
sem þá var sumardvalarheimili
okkar. Ég varð strax ákaflega
hrifinn af hestunum og var
mikið að snúast kringum þá.
Mömmu var nú ekkert vel við
það, var sjálfsagt hrædd um að
þeir gætu skaðað mig.
Ógleymanlegur
dagur
Það var svo á sjöunda
afmælisdegi mínum þegar við
fórum upp í Hamragerði. Þetta
var að hausti til og þessi dagur
er mér ákaflega minnisstæður.
Mamma sagði að við skyldum
labba niður í hestagirðingu.
Þar náði hún í Perlu sem þá var
einungis veturgömul. Ég hafði
bundið kaðalspotta um hálsinn
á henni svo ég gæti teymt
hana. Mamma greip um
spottann og sagði, gjörðu svo
vel. Ég áttaði mig ekki alveg
strax, hélt hún væri að gefa
mér spottann, en þá sagði
mamma, „það hangir nú
svolítið í honurn". Ég gleymi
aldrei þeirri tilfinningu þegar
ég vafði örmum utan um
hálsinn á Perlu og hékk þar
hágrátandi. Ég var svo
hamingjusöm. Þarna hafði
langþráður draumur ræst, að
eignast hest.
Perla var besta vinkona mín
þegar ég var lítil, enda var lítið
um stelpur á mínu reki á
Eiðum. Það myndaðist sterkt
samband á milli okkar og það
var ótrúlegt hvað hún umbar
mig, þegar ég var kiifrandi á
bakinu á henni þar sem hún lá.
En það var skrýtið að ekki var
við það komandi að ég mætti
leggjast hjá henni, þá stóð hún
á fætur og gekk í burtu.
Síðan var ég svo óþolinmóð
að bíóa eftir að Pcrla yrði
reiðfær, að ég var farin að ríða
á henni tveggja vetra. Þær voru
margar ferðirnar sem við
fórum milli Eióa og
Hamragerðis, 10 kílómetra
lcið, og allar gengu þær eins
og í sögu. Margir hestamcnn
halda því fram að ef farið er að
nota hesta of snemma geti þeir
glatað sínum eiginleikum, en
það virtist ekki gerast með
Perlu. Við vorum t.d. mjög
vinsælar í smalamennsku,
enda Perla mjög fljót og lipur á
fæti. Ef ég gat ekki komið í
smalamennskuna var sóst eftir
að fá Perlu lánaða.
Vildi giftast mér
út á Perlu
Einu sinni fór ég á
reiðnámskeið með Perlu, og
þar var leiðbeinandi hinn
kunni hestamaður Reynir
Aðalsteinsson. Það var sama
hvernig ég reyndi að koma
henni á töltið aö það gekk
engan veginn. Reynir tók þá
við Pcrlu, og ég gat ekki varist
brosi, þegar hann lagði á hana
nýjan hnakk og beisli. Þeir eru
svo sérvitrir þessir hestamenn
margir. Síðan riðu þau burtu
frá gerðinu og hurfu þarna á
bak við hól. Þegar þau síðan
birtust aftur var Perla komin á
þetta fljótandi tölt, og ég hafði
aldrei séð hana svona reista og
fallega þar sem hún lyfti
framfótunum hátt. Karlar sem
fylgdust með urðu alveg
grænir af öfund, og Reyni
fannst ákaflega mikið til Perlu
koma. Það fór mikið í taug-
arnar á mér að hann var alltaf
að stríða mér á því að hann
vildi endilega giftast mér, því
þá fengi hann Perlu í leiðinni”.
Hcfurðu farið á bak Perlu
nýlega?
„Eg fór þrisvar sinnum á
bak í sumar. Mér fannst hún
ekkert hafa breyst. Afram vildi
hún og áfram skyldi hún. Sami
gamli mctnaðurinn að vera á
undan öðrum".
Hefur þú sjálf gaman að
lcsa söguna um ykkur Perlu?
„Já mjög. Það rifjast
ýmislegt upp fyrir mér pg
hlutirnir cru svo ljóslifandi. Ég
gct ekki gert að því að ég tárast
í hvert skipti sem ég lít í
bókina” sagði Linda Hlín.
Trúlega er hér á ferðinni
skemmtileg bók fyrir börn og
kannski fullorðna líka,
scrstaklega með tilliti til þess
hve hcstaíþróttin er vinsæl og
almenn.
Linda Hlín Sigurbjörnsdóttir fóstra.