Feykir - 15.11.1995, Qupperneq 4

4FEYKIR 40/1995
Húni - 2 á heima-
slóð að nýju
Þorvaldur Skaftason bjargaði bátnum frá bálinu
og ætlar að koma honum í upprunalega mynd
Húni-2, meðan hann sótti gull í greipar Ægis.
I»orvaldur Skaftason sjómað-
ur á Skagaströnd bjargaði
fyrr á þessu ári undan bálinu
eikarbát sem á sér merka sögu
í útgerðarsögu Skagstrend-
inga. Bátinn létu þeir smíða á
sínum tíma í skipasmíðastöð
KEA, Björn Pálsson fyrrver-
andi alþingismaður frá
Löngumýri og Hákon Magn-
ússon útgerðarmaður á
Skagaströnd. Báturinn var
smíðaður 1963 og hlaut nafnið
Húni-2. Hann er um 130 tonn
að stærð og var gerður út á
síldveiðar í fyrstu og það sem
vakir fyrir Þorvaldi er að
varðveita þetta dæmigcrða
eintak af síldarbát í uppruna-
legri mynd, en skipið er jafn-
framt eitt síðasta sinnar teg-
undar sem til er í Iandinu.
Þorvaldur gælir við þá hug-
mynd þegar endurnýjun báts-
ins hefur farið fram, að sigla
honum til Siglufjarðar og þar
verði hann vígður á síldarhá-
tíð.
Að sögn Þorvaldar áttu Há-
kon og Bjöm bátinn í 9 ár. Þá
var hann seldur austur til Homa-
fjarðar og var þar lengst af undir
nafninu Haukafell. Hólanes á
Skagaströnd keypti bátinn síðan
fyrir nokkrum árum og á því
tímabili hét hann Gauti. Var bát-
urinn þá gerður út á rækju og
línu, en fór síðan aftur austur á
Homafjörð og hlaut þá nafnið
Sigurður Lárusson.
„Ég setti mig í samband við
þá Homfirðingana þegar þeir
fóru héðan með bátinn og var
farið að gmna aö það kæmi að
því einn góðan veðurdag að
hann færi í úreldingu. Svo ffétti
ég af því að það væri búió að
taka hann af skrá og ég stökk til,
fór austur og fékk hann hjá
þeim. Landhelgisgæslan flutti
hann síðan fyrir mig hingað
vestur í sumar. Hann hafði þá
um tíma verið vélarlaus á Seyð-
isfirði, en ég búinn aö útvega
mér vél í bátinn og það er allt á
fullu en það á eftir að finna ein-
hvers staðar peninga í þetta. Að-
alatriðið er þó að hann fer ekki á
bálið, það er byrjunin, og vænt-
anlega á Húni-2 eftir að sigla um
hafnir sem minnisvarði um
gamla tíma. Það er draumurinn",
segir Þorvaldur Skaftason.
Frá annarri ferð Sindbaðs á heimsleikana
Sigurjón Runólfsson á Dýrfinnustöðum skráði - seinni hluti
Komið var til Salzburg seint
um kvöldið og gist þar á hóteli
um nóttina. Daginn eftir var
ferðast um borgina og margt
skoðað. Farið var í hús Volf-
gangs Amadeus Mozarts, sem er
enn með sömu ummerkjum og
þegar hann féll frá. Þar var píanó
meistarans á miðju gólfi og upp-
færóar óperur á veggjum, eftir
hann sjálfan og aóra. Rúmið
hans var þama á sínum staó og
koppur úr kopar eða einhverri
málmblöndu undir því en mál-
verk af nakinni konu liékk á
vegg andspænis. Gólf voru
klædd með panelborðum, sem
voru rúmlega fet á breidd og
engir dúkar eða teppi á þeim.
Mátt hefði ætla að meiri íburður
væri í húsakynnum manns, sem
hafði komist í kynni vió kon-
unga, fúrsta og önnur stórmenni
Evrópu.
Meðal annarra listamanna í
borginni mátti, á mörgum stöð-
um, sjá höggmynd af hesti frá
riddaratímanum, enda var hann
þá mikilvægur í hernaói. Við
torg eitt trónaði hesmr og knapi í
fullri stærð hátt á lofti. Hesturinn
var fagurlega byggður, með
flenntar nasir og hringaðan
makka. Knapinn með alvæpni
og báðir búnir til bardaga. Mikil
áhersla var lögð á hæfhi og þol
hestsins því ef hann féll var
knapanum sjaldan undankomu
auðið. I styrjöld var undanhald
oft ekki minni kúnst en áhlaup á
óvinaher. Bjargaði hesturinn þá
stundum ekki einasta knapanum
heldur hékk oft dáti í hverjum
hrossasterti og sluppu stundum
líka. Hestar riddaranna voru
orðnir dýrir þegar búið var að
þjálfa þá árum saman, bæði á
vígvöllum og á öðmm vcttvangi.
Eitt sinn keypti konungur Eng-
lands stríðshest sem kostaði 127
kýrveró. - Dágott bú það.
Nú var haldið til Steyr, sem
er stutt frá Weistrach, þar sem
mót hestamanna var háð. Gist
var á Hótel Mader og farið meó
bílum á mótsstað. Ekki verður
hér gerð grein fyrir úrslitum eóa
gangi mála á mótsstað, því búið
er að gera því rækileg skil af
öðmm. Aftur á móti hefur verið
minna ritað um annað sem gerð-
ist og skulu því enn rifjuö upp
nokkur atvik sem áttu sér stað í
þessari ferð Sindbaðs.
Sindbað og Bjöm á Hofstöð-
um sögóust ekki skilja við Aust-
urríki án þess að koma til Vínar.
Fékk þá fararstjóri leigðan bíl og
ók þeim þangað. Ekki sást mikió
af landinu þegar ekið var gegn-
um Vínarskóg því að há tré
byrgðu víðast hvar útsýn til
beggja handa. Dóná sást þó
stöku sinnum bregða fyrir og
virtist hún ekki vera „svo blá“,
sem af er látió.
Þegar kom til borgarinnar var
strax farið í Stefánsdómkirkju og
dvalið þar drjúga stund. Þessi
kirkja er víðáttumikil og svo há,
að úr tumi hennar sést yfir borg-
ina alla. I kirkjunni em margar
skrautlegar vistarvemr og mikið
um listaverk. Þarna var þeim
sem vildu leyft að játa syndir
sínar og fá aflausn. Sindbað
ákvað að nota sér það því hann
hefði ekki skriftað ámm saman.
Ekki stóð þessi athöfn nema
nokkrar mínútur og töldu margir
aó varla hefði hann tíundað allar
sínar yfirsjónir á svo stuttum
tíma. Síðan var ekið um borgina
og bar þar margt fyrir augu -
„fögur stræti og steinlögð torg
staðinn prýða“.
I Vínarborg er meira af göml-
um byggingum en í Munchen
enda slapp hún betur við styrj-
öldina. Nokkrir hestvagnar sáust
á götunum og sat ekillinn alltaf
fremstur en prúðbúið par aftur í.
Ekki högguðust hestamir þó að
bílaumferð væri beggja megin
við þá og margvíslegur hávaði
allt í kring. Þeir vom með hlífar
fyrir augum og sáu sennilega
ekki séð neitt nema niður göt-
una. Sagt var að þarna væru
brúðhjón á ferð annað hvort úr
eóa i vígslu.
Upp kom tillaga þess efnis,
aó gera Sindbað að keisara Aust-
urríkis og var hún samþykkt af
öllum. Var þá útveguð kóróna
til að hafa við hendina ef að
krýningu yrði. Grúi fólks var á
götum Vínar og var Anna Krist-
ín greind kona og flugmælsk
fengin til aó tala um fyrir lýðn-
unt. Ekki tókst þó valdaránið
því að her og lögregla vom í við-
bragósstöðu og því ekki strax
haldið til Steyr og ekið á 120-160
km hraða því menn óttuðust eft-
irreið Austurríkismanna. A leið-
inni orti Sindbaó eftirfarandi
vísu:
Orðgnóttina Anna Kristín ekki
sparði,
en Austurríski herinn harði,
höfuðborg og landið varði.
Þegar lent var í Steyr var búin
veisla fyrir Sindbað og föru-
ncyti. Hann átti afmæli þennan
dag ásamt vinkonu sini, Onnu
Þorgrímsdóttur, sem varð drottn-
ing kvöldsins vegna þess að
Sindbað gaf henni kórónu sína,
sem hann fékk í Vín, og sat
sjálfur með hatt einan á höfði.
A þessu kvöldi fékk Helgi
Sigurðsson útskrift hjá meistara
Sindbaó í biologi og skagfirskri
lífsspeki. Athöfnin fór fram á
verönd undir stjörnubjörtum
himni í Steyr, að viðstöddum
andmælanda og vitnum. Búið er
að rita þessa útskrift áður og
verður því ekki fjallað mikið um
hana hér. Ekki var laust við að
hrollur færi um Helga þar sem
hann stóð frammi fyrir hinum
skelfilega þaulspyrjanda, sem
enga miskunn sýndi. Samt var
hann undra fljótur aö öðlast jafii-
vægi og varð doktorsvöm hans
að mörgu leyti merkileg. Þó
lagði andmælandi það til, aó
henn settist á rökstóla hjá Sind-
baö til að ná enn meiri árangri.
Nokkur atriði úr ritúalinu vom
rædd þarna. Var þá orðalag
Helga stundum svo hált, að erfitt
var að ná taki á því. Þó kom í
ljós efi eins og hjá Hamlet Dana-
pris, “að vera eða vera ekki;” (to
be or not to be). Var Helgi þá
áminntur og spurður: “Vitið þér
eigi að þér emð musteri guðs og
aó andi guðs býr í yður?”. Jú,
jú, hann gerói sér grein fyrir því,
en aðspurður þá vissi hann ekki
hver hefði skapað hann. Að
öóm leyti var hann ekki svo illa
að sér í sínum kristnu fræðum.
Mikið var sungió í þessari veislu
og vom Islendingamir ekki eftir-
bátar annara þjóða á þeim vett-
vangi.
Nú liðu stundir fram og var
komið undir morgun er menn
fóm að tínast heim á hótel sín til
að sofa. Stuttur svefn varð hjá
sumum, því fólki var skipað að
rýma hótelherbergi sín fyrir há-
degi. Fara átti síðan til Salzburg
og fljúga heim þaðan.
I flugstöðinni í Salzburg
þurfti aó sýna skilríki og kom þá
í ljós, að vegabréf Sindbaðs var
ógilt með öllu, því vegna mis-
taka embættismanna á Islandi
féll það úr gildi sama dag og þaö
var gefið út. Lögreglan og toll-
verðir tóku nú aó yfirheyra Sind-
baó og fékk hann sér þá til að-
stoðar flugffeyju eina, sem túlk.
Aldrei höfðu þessir þjónar rétt-
vísinnar séó svona vegabréf áður
og tóku nú að ræða sín á milli
um hvað réttast væri að gera við
handhafa þess. Eftir mikið orða-
skak var úrskurður þeirra þó sá,
aó Sindbað væri heimilt að yfir-
gefa flughöfnina og fara úr land-
inu.
Ekki var þó öll nótt úti enn.
Við útgöngudyr var hervörður
með hríðskotariffil, sem hann
lyfti um leið og hann kom auga
á Sindbað, sem leist nú ekki á
blikuna því lífvöróurinn var
kominn um boró í þotu Islend-
inga, en sjálfur hafði Sindbaó
ekki nema vasahníf einan að
vopni. Meðan Sindbað horfði
inn í hlaup byssunnar, hálf
smeykur, missti hann seóil úr
hendi sér og fauk hann að fótum
hermannsins, sem henti sér á
peninginn, eins og þegar hettu-
munkur kastar sér yfir svínslæri
á lönguföstu. Notaði þá Sindbað
tækifærið, ásamt flugfreyjunni
og fóru þau inn í þotuna, sem
beið örskammt frá, og hóf hún
samstundis flugtak.