Grallarinn - 25.10.1924, Síða 5

4
GRALLARINN
farið að ganga með flibba. En í stað
þess hefir hann forherðst í alþýðufræð-
unum, og gengur með trefil eins og
sveitajálkur. En svo mikið er eg bú-
inn að lesa í Swett Marden, að eg veit
að slíkt kann ekki góðri lukku að stýra.
Að svo mæltu sný eg mér að málefn-
inu. Aðalverk blaðámannsins er að afla
blaði sínu frétta, svo eg lagði af stað í
gær og gekk ofan á steinbryggju.
Par mætti ég Þórarni Steindal frá Grjót-
nesi. Konan fór frá honum fyrir eitt-
hvað mánuði, en eg hafði ekki séð hann
siðan. Þórarinn var afskaplega ólundar-
legur á svipinn svo eg segi við hann:
Hvaða ósköp liggur nú illa á þér Þór^
arinn minn, er það af því konan er
farin frá þér?« »Ónei, ekki er það nú
það«, segir Rórarinn, »heldur er það af
því, að hún er komin til mín aftur«.
Og með það gekk hann þegjandi burt.
Rétt á eftir mætti eg manni sem eg
þekti, en eg kom því ómögulega fyrir
mig, hvort það var Thor Jensen eða
Guðjón Suðurpóll, fisksali. Eg hugsaði
að eg skyldi ekki láta á neinu bera,
það hlyti að koma fram í umræðunum,
hver þeirra það væri, en ef það var
Thór, þá ætlaði eg að fá hann til þess
að styrkja félagsskap okkar fasistanna
með nokkur hundruð krónum (því
Kalli hefir sagt okkur að fara ekki fram
á meira í einu). Væri það hins vegar
Guðjón, ætlaði eg að biðja hann að út-
vega mér skötu, fyrir mann norður á
Siglufirði. Rétt þegar ég ætla að fara að
gefa mig á tal við manninn, dettur mér
í hug, að ég skuli ganga dálítið á eftir
honum, og sjá við hvern hann tali, og
þess var heldur ekki Iengi að bíða að
hann stansaði, og færi að tala við mann.
En nú versnaði. Hver var maðurinn
sem hann var að tala við? Það var
fölur svartskeggjaður maður, og ég sá
strax, að það hlaut að vera annaðhvort
Ólafur Friðriksson eða Sigurður Pór-
ólfsson. Væri það Ólafur, voru líkindi
til þess maðurinn væri Guöjón. Hins-
vegar gat það vel verið Thor, ef það
var Sigurður. Gunnar á Selalæk gekk
framhjá rétt í þessu. »Hver er þessi
svartskeggjaði?« spurði ég (þó ég sjái
nú, að auðveldara hefði verið að sprja
um hinn). Við vorum svo nálægt þeim
að Gunnar sá þá ekki í fyrsta, hann
er svo hár að hann leit yfir þá. »l?að
er hann Bjarni Finnbogason«, sagði
Gunnar, þegar hann sá manninn »hann
er búinn að safna svörtu alskeggi sem
sorgarmerki upp á hve yfirvöldin standa
illa í stykkinu«.
Bjarni var í þessum svifum að kveðja
manninn, og ég vatt mér að honum.
»Góðan daginn«, sagði ég.
»Góðan daginn«, sagði hann.
»Gott er veðrið«, sagði ég.
»Ójá«, sagði hann.
»En hann fer víst að ganga í norðrið«,
sagði ég.
»Pað er vist«, sagði hann.
Eg hugsaði mér, að ég yrði að ganga
nær manninum, ef ég ætlaði að vita
hver hann væri.
»Ætli það sé nokkurstaðar hægt að
fá keypta skötu nú«, sagði eg. -
»Skötu?« sagði maðurinn.
»Já, skötu«, sagði eg.
»Eg veit ekki«, segir maðurinn, og
heldur dræmt.
Þetta er ekki Guðjón fisksali, hugs-
aði ég. Það lyftist á mér brúnin, og ég
hló í hjarta mínu við þá hugsun, að
hér stæði ég á almannafæri og talaði
við aðaleiganda Kvöldúlfsgullsins. En
ég hef gleymt að skýra frá, að þegar
hér var komið, hafði leikurinn borist
upp á pósthúshornið, og fjöldi manna
gengu fram hjá. Ég sneri mér beint að
málinu.
»Haldið þér, að þér vilduð ekki styðja
félagsskap islensku fascistanna með
nokkur hundruð krónum«, segi ég.
»Nokkrum hundruðum«, segir hann.
»Pað var nú ekki svo litið«.
»Ekki mikið fyrir yður«, segi ég.
»Ekki það«, segir hann og hlær.
Rétt í þessu gengur fram hjá ungfrú
Aðalheiður, sem eg er bálskotinn í, sök-
um yndisþokka þess sem hún býður af
sér, og auk þess er hún einkabarn stór-
ríks föður. það gat ekki farið hjá þvi,
að hún hlaut að hafa séð, að Thor hló
beint framan í mig. »F*ér látið kannske
eitthvað seinna«, segi ég við manninn.
»Að minsta kosti ekki neitt núna«,
segir hann. Tekur síðan ofan mjög
kurteislega og stóð þá heldur ekki á
kurteisinni hjá mér, því ég beygði mig
eins og tútomma úr kassaloki sem mætt
hefir misjöfnu. Rétt í þessu bar þarna
að Þorstein í Litlubúð. »Ætlarðu að
fara að kaupa hús«, segir hann. »Ónei«,
segi ég, »því heldurðu það?« »Af því
ég sá við hvern þú varst að tala«. Mér
varö strax skrambi hvert við þessi orð,
og segi: »Var það kannske Guðjón fisk-
sali, sem ég var að tala við?« »Guðjón
fisksali? Nei ég held nú ekki«. Við þetta
létti mér mikið og segi: »Já, eg vissi
það, að það var hann Thor Jensen«.
»Thor Jénsen«, segir Doddi og rekur
upp stór augu. »Já, er það svo mikið«,
segi eg. Það lá við tnér færi að leiðast
þetta. »Thor Jensen«, segir Doddi aftur.
»Mikill andskotans asni ertu Sigurgeir,
að þekkja ekki menn sein þú hlýtur að
sjá oft í viku. Rekkirðu ekki hann Björn
Gíslason fasteignasala, það var hann
sem þú varst að tala við«. Og svo hló
mannskrattinn eins og hann hefði fengið
borgun fyrir það. Reir Óskar Halldórs-
son og Gunnar Halldórsson gengu fram
hjá í þessu, og skellihlóu, en ekki veit
eg hvort það var að mér, og í sama
svip sé eg Pétur Halldórssou koma Póst-
hússtrætið, en Hallbjörn Halldórsson,
með komúnistagrín sitt, neðan frá Stein-
brygj*ju. »Skárri er það nú gangurinn í
þeim Halldórssonum«, hugsa eg. En í
því kemur Gunnþórun Halldórsdóttir út
úr Landsbankanum og sá eg ekki betur
en að hún ætlaði að fara að syngja um
mig gamanvísur, svo eg ílýtti mér burt
hið bráðasta. Þarf engan að undra, þó
eg væri í hálf slæmu gkapi, og treystist
ekki að fara í frekara fréttastúss, þenn-
an dag. En Swett Marden segir, að
maður eigi aldrei að gefast upp, og eg
er ekki af baki dottinn þó svona tækist
í fyrsta sinn.
Sigurgeir Oddsson.
Stór verölaun.
Allir sem hafa keypt blað af Grall-
aranum, geta tekið þátt í verðlauDasam-
keppni blaðsins, sem er með þessu móti:
Menn eiga að geta upp á hvað mikið
hafi selst af fyrsta tölublaði Grallarans,
og fá fimm þeir sem fara næst því að
geta rétt, 10 krónu verðlaun hver, út-
borgað í peningum. Sá sem tekur þátt
í þessu skrifi nafn sitt og heimili og
töluna sem hann getur upp á á eyðu-
blað það er hér fylgir. Síðan klippir
hann það út úr blaðinu, og sendir það
ábyrgðarmanni blaðsins Gunnari Jó-
hannssyni Grettisgötu 18 B. Ekki má
geta upp á nema einni tölu á hvern
seðil. en ef það er gert gildir hæsta
talan á seðlinum. En hver maður má
geta á svo marga seðla sem hann vill,
og getur því ef heppnin er með fengið
öll fimm verðlaunin 50 krónur.
Hamrið nú járnið heittl
Ég undirrit. held að af fyrsta tölubl.
Grallarans hafi selst i Reykjavik
v _______________ eint.
Nafn ____________1_____________________
Heimili _______________________________
Grallaralaus
má enginn vera um þessa helgi. því
sá sem er Grallaralaus, getur ekki tekið
þátt í verolaunasamkeppninni, sem getið
er um á öðrum stað í blaðinu. Kaup-
endur blaðsins geta eignast 50 krónur
fyrir ekki neitt, ef þeir eru dálitið at-
hugulir, og heppnin er með.
Maður sem ætlaði að fara að biðja
sér stúlku, segir við hana: »Vitið þér
hvað er næst hjarta mínu«.
»Ætli það sé ekki nærpeysan«, sagði
stúlkan. — Maðurinn hætti við bónorðið.
»Heldur vildi ég að dóttir mín væri
dauð, en að þér fengjuð hana«, sagði
faðirinn. »Já einmitt«, sagði biðillinn.
»Þér hafið þá líftrygt hana svona hátt«.
Abyrgöarm.: Gunnar Jóhannsson.
Prentsmiöjan Gutenberg.
j