Ljóðormur - 01.06.1990, Síða 12

10 Gaius Valenus Katúllus
VII
Hættu því héðan í frá
að hjálpa nokkrum og gleðja ’ann,
ætlaðu ekki að neinn
sýni þér drengskap og dyggð.
Þakklæti uppskerð þú aldrei,
og fyrir hið góða er þú gerir
hlýtur þú eftir á
aðeins skapraun og hryggð,
eins og enn hefur sannast:
illa hefur mér brugðist
sá sem ég ætíð hef sýnt
sanna vináttu og tryggð.
VIII
Það gleddi mig stórum, ástkæra Ipsitilla,
yndið mitt besta, hjartagullið Ijúfa,
ef byðir þú mér heim um hádegisbilið.
Það skaltu gera, en gættu þess þá vel
að ekki verði útidymar læstar
og vertu ekki sjálf á bak og burt
en dokaðu heima og vertu við því búin
að njóta með mér níu sinnum faðmlags.
Og raunar þolir þetta enga bið:
Ég ligg hér upp í loft með fullan kvið
og rek minn fleyg á kaf í kyrtilinn.
IX
Útjöskuð tuðra, Ameana,
af mér heimtar tíu þúsund,
lagsmærin með ljóta nefið
landeyðunnar Formíans.
Vandamenn, á vettvang komið,
vini og lækna kallið til:
Stúlkan er ekki með öllum mjalla,
augljóst mál: hún er snarrugluð.
X
Grey Katúllus, gefðu þetta frá þér
og láttu það vera tapað sem er tapað.