Morgunblaðið - 12.07.2016, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. JÚLÍ 2016
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem)
Hugur okkar er hjá Laugu og
strákunum.
Andrés, Davíð, Drífa,
Guðmundur Páls, Indr-
iði, Ída, Kjartan og
Kristín, Kristján, Sig-
urður Sig., Sigurður
Ólafs., Sissa og Jónas,
Sísí og Guðjón, Þórunn
og Samúel.
Fregnin um andlát æskuvinar
míns Karls Friðjóns Arnarson-
ar, eða Kalla eins og hann var
ætíð kallaður, sló mig kaldan,
eitthvað óskiljanlegt hafði gerst.
Slys gera ekki boð á undan sér
og er enginn óhultur gagnvart
slíku. Sem iðnaðarmaður stund-
aði Kalli sína vinnu af kostgæfni
og var mjög umhugað um gæða-
og öryggismál, en stundum
nægir það ekki til.
Við Kalli vorum nánir vinir
frá því í barnaskóla og þrátt fyr-
ir að hafa farið hvor í sína áttina
í námi og starfi, þá héldum við
ætíð nánu sambandi sem hélst
áfram eftir að við eignuðumst
okkar fjölskyldur. Fjölskyldur
okkar og fleiri æskuvina hafa
haldið miklu og reglulegu sam-
bandi í gegnum tíðina og notið
þess að umgangast Kalla og
hans fjölskyldu. Þegar maður
hitti eða talaði við Kalla var
glettnin og hressileikinn alltaf
til staðar, hann sá ætíð bjartari
hliðina á málum og gerði grín,
ekki síst að sjálfum sér.
Kalli giftist konunni sinni
Snjólaugu (Laugu) á síðasta ári
eftir að hafa verið í sambúð í um
20 ár en Kalli talaði oft um það
hversu heppinn hann hefði verið
að kynnast Laugu og eignast
með henni synina tvo Örn og
Atla.
Við fráfall svo náins vinar
hellast yfir mann allar minning-
arnar; unglingsárin, skemmtan-
ir, utanlandsferðir, útilegur, bú-
staðarferðir, veiðiferðir og ekki
síst öll matarboðin. Kalla verður
sárt saknað en minningarnar
lifa.
Ég og mín fjölskylda vottum
fjölskyldu Kalla okkar einlægu
samúð í hennar miklu sorg.
Ég kveð Kalla, minn æskuvin,
með tilvitnun í Hávamál.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Kári Arngrímsson.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Þessar línur koma mér í hug
þegar mér verður hugsað til
Kalla vinar míns frá barnæsku
og hans ótímabæra fráfalls
vegna vinnuslyss. Það hlýtur að
hafa komið upp verulegur skort-
ur á handlögnum og skemmti-
legum mönnum hjá almættinu
fyrst hann var kallaður svo
snemma burt úr jarðnesku lífi,
því þeir eiginleikar prýddu
Kalla svo eftir var tekið.
Við kynntumst í grunnskóla
og erum við fimm félagarnir
sem höfum haldið hópinn allar
götur síðan. Þessi hópur ásamt
mökum og börnum hefur ferðast
saman um land allt á sumrin og
haldið matarboð reglulega yfir
vetrartímann. Eins höfum við
oft stundað bakstur fyrir jólin,
farið í berjatínsluferðir og gert
margt fleira skemmtilegt – að-
allega í þeim tilgangi að hittast
og njóta félagsskaparins.
Kalli var ætíð hrókur alls
fagnaðar og átti auðvelt með að
ná til fólks. Eins var hann bæði
nákvæmur og hreinskilinn og
sagði alltaf sinn hug, þó án þess
að særa tilfinningar annarra.
Þegar hann fór í smíðina og
stofnaði fyrirtækið Salla þá
komu þessir eiginleikar hans vel
í ljós því honum hélst ætíð ein-
taklega vel á viðskipavinum.
Kalli og Lauga eiginkona
hans hafa alltaf staðið þétt sam-
an og hefur verið aðdáunarvert
að fylgjast m.a. með uppbygginu
þeirra á sælureitnum og sum-
arhúsinu í Borgarfirðinum með
drengjunum þeirra, þeim Erni
og Atla. Vinahópurinn hefur
komið reglulega í heimsókn í bú-
staðinn til þeirra og fylgst með
trjáræktinni og öllu því góða
starfi sem þau hafa sinnt þar.
Elsku Kalli okkar, það verður
margs að sakna en við yljum
okkur við minningarnar um leið
og við þökkum fyrir samfylgdina
sem fékk svo snöggan og svip-
legan endi.
Við Olla og drengirnir okkar
sendum Laugu, Erni og Atla og
eins Úlfari bróður Kalla, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sævar, Ólöf og synir.
Kalli er farinn, hann lést í
vinnuslysi. Það var erfitt að
sætta sig við þessi tíðindi. Þessi
æskuvinur frá barnaskóla var
mér sem bróðir. Við höfðum
skemmt okkur saman frá því í
grunnskóla, bruggað bjór í Sig-
túni, farið saman til Kanarí,
veitt og spilað saman badmin-
ton. Síðar þegar við vorum
komnir með fjölskyldu styrktust
böndin enn frekar með tilkomu
matarklúbba, ferðalaga og
berjaferða. Svona átti þetta allt-
af að vera með honum Kalla.
Maður tekur svona sem sjálf-
sögðum hlut. Það var ein mesta
gæfa Kalla að kynnast Laugu og
eiga með henni tvo frábæra
syni.
Allar verslunarmannhelgar
héldu Kalli og Lauga veislu í
sumarbústað sínum, þar sem
vinahópurinn mætti, ásamt
börnum. Þar tjölduðum við og
nutum þess að grilla saman, fara
í pottinn og veiða. Móttökurnar
hjá Kalla og Laugu voru höfð-
inglegar eins og alltaf og ekkert
til sparað til að búa vinum sínum
þá bestu aðstöðu sem hægt væri
að fá.
Kalli var ætíð trúr sínum vin-
um og lagði mikla áherslu á að
vanrækja ekki vini sína. Hann
lét sig aldrei vanta í hópinn þó
að mikið væri að gera. Alltaf var
hann Kalli kátur, traustur og
einstaklega barngóður. Það er
alveg ljóst að börnin okkar
munu sakna káta og skemmti-
lega Kalla. Tveimur dögum fyrir
slysið heyrðum við í Kalla þar
sem hann spaugaði og hlakkaði
til að kíkja í útilegu með vina-
hópnum næstu helgi. En allt í
einu er allt búið. Í fyrstu var
maður honum reiður að yfirgefa
fjölskyldu og vini, en síðan
breyttist reiðin í þakklæti fyrir
þau ár sem hann hefur gefið
okkur. Kalli mun alltaf hafa stað
í hjarta okkar og hans verður
sárt saknað. Góður vinur er nú
farinn og stórt skarð höggvið í
líf okkar sem erfitt verður að
fylla. Kalli á yndislega konu og
börn og er hugur okkar með
þeim á þessum erfiðu tímum.
Kalli vinur, takk fyrir allt.
Helgi og Fríða.
✝ ÞorgeirSveinsson
fæddist 7. sept-
ember árið 1917
að Kelduvík á
Skaga norður.
Hann andaðist á
Hrafnistu í
Reykjavík 29. júní
2016.
Foreldrar hans
voru Sveinn Mika-
el Sveinsson,
fæddur á Hrauni 29. sept-
ember 1890, d. 7. apríl 1932,
og kona hans Guðbjörg Rann-
veig Kristmundsdóttir, fædd í
Ketu 2. október 1897, d. 18.
júní 1967. Þau bjuggu í Keldu-
vík 1915-1923 en fluttu þá að
Tjörn á Skaga og bjuggu þar
til æviloka.
Systkini Þorgeirs eru:
María, f. 1916, d. 2011, Guð-
björg, f. 1919, d 2013, Sigrún
Ingibjörg, f. 1920, d. 1976,
Guðrún, f. 1923, d. 2015,
Sigurlaug Ásgerður, f. 1924,
Pétur Mikael, f. 1927, d. 2012,
óskírður, f. 1929, dáinn sama
ár, Steinn Mikael, f. 1930,
Sveinn Guðbergur,
f. 1932.
Þorgeir ólst upp
hjá foreldrum sín-
um í Kelduvík og
síðar á Tjörn og
var þar heimilis-
fastur til ársins
1950. Hann flutti
til Reykjavíkur
haustið 1960 og
bjó á Grandavegi
4 og síðar
Meistaravöllum 15, ásamt
systkinum sínum Guðbjörgu
og Steini og bróðursyni,
Herði. Síðustu árin dvaldi Þor-
geir á Hrafnistu í Reykjavík.
Þorgeir stóð fyrir búi með
móður sinni meðan hann
dvaldi enn á Tjörn. Eftir það
stundaði hann sjómennsku allt
þar til hann hóf störf hjá
Áburðarverksmiðjunni í Gufu-
nesi árið 1962. Síðustu starfs-
ár sín vann hann hjá Slátur-
félagi Suðurlands. Þorgeir var
ókvæntur og barnlaus.
Útför Þorgeirs fer fram frá
Áskirkju í dag, 12. júlí 2016,
klukkan 13.
Heiðarleiki, trúfesti, húmor,
glaðlyndi, ábyrgð og vinátta –
þetta eru stór orð en ekki of
stór fyrir Dodda frænda. Doddi
var hundrað prósent maður,
það ættu allir sem þekktu hann
að geta sammælst um. Og nú er
hann fallinn frá, 98 ára að aldri.
Hann var hress fram í andlátið,
gaf sig ekki fyrr en í fulla hnef-
ana, eins og hans var von og
vísa en þurfti þó eins og við öll
að gefast upp á endanum fyrir
manninum með ljáinn. Eftir
langa ævi og mikla vinnu á
hann svo sannarlega skilið að
hvíla sig.
Fimmtán ára að aldri missti
Doddi föður sinn. Guðbjörg
móðir hans hélt áfram búskap
og kom upp barnahópnum.
Doddi axlaði ábyrgðina á bú-
skapnum með móður sinni þótt
ungur væri og fór ekki að
heiman fyrr en systkini hans
voru komin upp og aðrir gátu
tekið við keflinu. Ekki hlaupa
frá skyldum þínum er það
veganesti sem Doddi hefur gef-
ið okkur og öðru samferðafólki
sínu.
Doddi hélt lengi heimili með
systur sinni, Bubbu, og þangað
var gott að koma. Þar var alltaf
tekið á móti manni með sæta-
brauði, súkkulaði, gosdrykkjum
og öllu því sem barnshugurinn
girntist. Og svo var spurt frétta
og tíðindi sögð. Doddi vissi allt-
af allt um það sem var að ger-
ast hjá stórfjölskyldunni og
fylgdist ótrúlega vel með. Eftir
því sem árunum fjölgaði var
það eitt sem ekki breyttist.
Doddi hafði alveg ótrúlegt
minni og gat sagt manni allt
það nýjasta um ættingjana,
hvar þeir væru staddir, hver
ynni hvar, hver ætti von á
barni, hver væri að skilja og
svo framvegis. Og alltaf var
stutt í húmorinn og glaðlyndið
og sjaldnast voru neinir dómar
felldir. Doddi skildi alltaf að
fólk er misjafnt eins og það er
margt og var yfirleitt ekki að
gera sér rellu út af smámunum.
Doddi gekk mikið hin síðari
ár. Hann gekk lengi og hann
gekk langt. Það var eitt af því
sem kalla má persónueinkenni
hans. Hann fór í göngutúra á
meðan hann hafði nokkurt þrek
til og það þrek var ótrúlegt.
Það er ekki víst að margir
myndu slá honum við ef tekin
væru saman öll þau skref sem
hann tók á lífsleiðinni. Við
bræður eigum í öllu falli nokk-
uð langt í land í þeim efnum.
Nú gengur Doddi hins vegar á
öðrum slóðum á meðan við
bræður sitjum eftir með þakk-
læti í hjarta, þakklæti yfir því
að hafa fengið að þekkja þenn-
an öðling sem Doddi var og fá
að kalla hann frænda okkar.
Teitur og Þorgeir
Sveinssynir.
Frændi minn og vinur, Þor-
geir Sveinsson, er fallinn frá
eftir hartnær 99 ára ævi. Þor-
geir var úr stórum systkinahópi
en móðir mín er eitt þeirra.
Þessi systkinahópur lifði þá tíð
þegar ungt fólk sem alið var
upp í sveitum landsins fór að
flytjast í þéttbýli við sjávarsíð-
una. Doddi, eins og hann var
jafnan kallaður, var engin und-
antekning þar frá. Eftir að fað-
ir hans lést ungur starfaði
Doddi við bú móður sinnar en
fór síðar til ýmissa starfa til
sjós og lands þegar yngri
bræður hans tóku við jörðinni,
Tjörn á Skaga. Hann gerði sér
heimili í Reykjavík ásamt
tveimur systkina sinna og syni
annars þeirra. Það er þá sem
ég fer að kynnast þessum móð-
urbróður mínum að einhverju
marki.
Þegar næsta kynslóð, systk-
inabörn Dodda, fara að koma
til Reykjavíkur til skólagöngu,
lágu allar leiðir á Meistaravell-
ina þar sem þau Doddi áttu
lengst af heima. Þetta unga
fólk var nokkra stund að átta
sig á borgarlífinu og því var
gott að eiga samastað þar sem
meiri ró og festa var yfir lífinu.
Ég naut þess sem fleiri. Alltaf
stóðu þessar dyr opnar og eng-
inn fékk að yfirgefa það hús án
þess að hafa notið veitinga eða
gestrisni af einhverju tagi.
Ég minnist stunda þegar tal-
að var um dægurmál, stjórn-
mál, bókmenntir, einstaka fólk
úr bæjarlífinu o.s.frv. en þá
varð oft hiti í umræðunni því
sitt sýndist hverjum og þau
systkinin voru ekki á því að
láta af sinni skoðun þegar svo
bar undir. Þetta fylgdi Dodda
og Bubbu systur hans til hinstu
stundar, þótt líkaminn væri far-
inn að kvarta hér og þar var
hugurinn alltaf sá sami. Mál-
efni voru tekin fyrir, þau krufin
og maður yfirheyrður um eigin
skoðanir svo lengi sem þau
máttu máli halda.
Doddi var einstakur maður.
Ekki veit ég til að hann hafi
lesið mikið í taóískum fræðum
frekar en Björn í Brekkukoti,
en hafði það samt í blóðinu.
Nokkrum sinnum hittumst við
eftir að stórir atburðir höfðu
orðið innan ættarinnar. Alltaf
kvað við sama jafnlyndistóninn
hjá mínum manni: ekkert hefur
upp á sig að hrökkva hátt yfir
hlutum sem maður getur ekki
breytt. Orðnir hlutir eru orðnir.
Læra má af þeim en ekki
breyta. Það var hans mottó.
Eitt sinn bárust eilífðarmálin
í tal hjá okkur Dodda. Ég end-
aði með því að spyrja hann
hvort hann héldi að líf væri eft-
ir dauðann. „Það kemur þá
bara ef það kemur,“ var svarið.
Í þessu felst þessi ró yfir
stærstu málum, hann var
hvergi smeykur þótt hann
þyrfti að halda áfram en var
jafnframt sáttur við hinn kost-
inn að ekkert væri handan lín-
unnar. Hann þurfti ekki að
standa neinum reikningsskil á
sínum gerðum, sá sem ekki
gerir á hlut annarra, hann þarf
engu að kvíða. Eins og vitur
maður mælti forðum þá er það
eina sem við skiljum eftir okk-
ur að þessari jarðvist lokinni
hvernig við höfum komið fram
við aðra. Þar stóð Doddi vel.
Ég sendi eftirlifandi systk-
inum og Herði innilegar sam-
úðarkveðjur.
Þórólfur Antonsson.
Þorgeir Mikael
Sveinsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar og afi,
MAGNÚS SNÆLAND SVEINSSON,
áður til heimilis að
Fjarðarseli 4, Reykjavík,
nú Smyrilshólum 4, Reykjavík,
lést á lungnadeild Landspítalans í Fossvogi
aðfaranótt 30. júní. Útför Magnúsar verður gerð frá
Bústaðakirkju fimmtudaginn 14. júlí og hefst athöfnin
klukkan 13.
.
Lilja M. Sigurvinsdóttir,
Kristjana Magnúsdóttir,
Guðmar S. Magnússon,
Tómas Gísli og Esmeralda Lísa Sveinbjörnsbörn,
systkini og vinir hins látna.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
AXEL GUÐMUNDSSON
rafeindavirkjameistari og
framkvæmdastjóri,
Vallargerði 2d, Akureyri,
lést í faðmi fjölskyldunnar föstudaginn
8. júlí á heimili sínu. Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 15. júlí klukkan 10.30. Þeim sem vilja minnast hans
er bent á að styrkja Heimahlynningu Akureyrar.
.
Guðbjörg Tómasdóttir,
Magnús Axelsson, Stella Kristinsdóttir,
Arna Axelsdóttir, Þórður Daníelsson,
Guðmundur Tómas Axelsson, Jónína Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minn ástkæri og yndislegi sonur og
fóstursonur, dóttursonur, frændi og
barnabarnabarn,
ARON HLYNUR AÐALHEIÐARSON,
Glósölum 7,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans
mánudaginn 4. júlí. Útför hans fer fram frá Lindakirkju í
Kópavogi 14. júlí klukkan 13. Blóm og kransar eru afþökkuð, en
þeim sem vilja minnast hans er bent á minningarsjóð í hans
nafni: 0537-14-407916, kt. 261083-3969.
Það sem safnast inn á sjóðinn mun fara til styrktar tækja-
kaupum fyrir börn með taugasjúkdóma og langveik börn.
.
Aðalheiður Erla Davíðsd., Fannar Þór Bergsson,
Davíð Jón Ingibjartsson, Stella Leifsdóttir,
Berglind Rós Davíðsdóttir, Arnar Oddfríðarson,
Ingibjartur Bjarni Davíðss., Ólína Jónsdóttir Lyngmo,
Hörður Ingi, Þórdís Lilja, Stella Rós,
Kristín og Davíð Jón,
Dollý Nielsen, Pétur Sveinsson,
Aðalheiður Á. Davíðsdóttir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
MARÍA LILJA HALLDÓRSDÓTTIR
frá Einarsstöðum í Núpasveit,
Lindasíðu 4, Akureyri,
lést þriðjudaginn 5. júlí. Útför hennar fer
fram frá Akureyrarkirkju í dag, þriðjudaginn 12. júlí, klukkan
13.30.
.
Eyrún Magnúsdóttir, Magnús R. Baldursson,
Særún Magnúsdóttir,
Oddbjörn Magnússon, Ásdís Ármannsdóttir,
Arnrún Magnúsdóttir, Friðrik V.,
Inga María, Bergdís Ósk, Katla Rún,
Magnús Viljar, Haraldur Logi, Karen Ösp, Axel F.,
Daníel Smári, Álfheiður Agla og Markús Hreinn.