Fréttatíminn - 15.07.2016, Blaðsíða 22

„Tröllaskegg og skollakræða eru
skemmtilegar fléttur,“ segir Hörð-
ur Kristinsson sem nýlega gaf
út bókina Íslenskar fléttur.
Hörður hefur verið afkasta-
mikill fræðimaður á sviði
grasafræði og eftir hann
liggja tæplega 150 ritsmíðar
á ýmsum sviðum. Í bókinni
er fjallað um 392 tegundir
íslensku fléttuflórunnar.
En hvaða fléttur þykja
Herði standa upp úr? „Ein
tegund sem ég hef gaman
af er tröllaskegg. Flétta sem
fjallgöngumenn rekast á þegar þeir
fara upp á hæstu tinda. Í 1100-1200
metra hæð sjá þeir venjulega trölla-
skegg á einhverri steinnibbu sem
stendur langt upp í loftið – hátt uppi
í fjöllum á veðurbörðum stöðum.
Tröllaskegg eru gulgræn
og svartyrjótt og vekja þess
vegna athygli þegar fjall-
göngumenn eru komnir upp.
Þegar þeir líta sér nær en
ekki á útsýnið sjá þeir tröllaskegg.“
Hann segir að erfitt sé að gera
upp á milli flétta og bætir því við að
önnur komi ekki síður upp í huga
sér: „Skollakræða er líka einstök
flétta. Þetta er stór og áberandi
flétta sem hefur eiginlega þröngvað
sér inn í stað hreindýramosa sem
margir þekkja og er ljós á lit. Á
landræna svæðinu er skollakræf-
an meira áberandi og þar sem hún
lítur út fyrir að vera hreindýramosi,
því hún er svo ljós, þá halda margir
að um hreindýramosa sé að ræða,“
bætir Hörður við. | bg
22 | FRÉTTATÍMINN | Föstudagur 15. júlí 2016
Uppáhalds íslensku flétturnar hans
Harðar Tröllaskegg og skollakræður
Hörður Kristins-
son gaf nýlega
út bók um 400
íslenskar fléttur.
Fjallgöngumenn sjá
tröllaskeggg á hæstu tindum.
Margir ruglast á skollakræðu
og hreindýramosa.
Ég er hrifnari af því að ferðast niður á við, kafa dýpra. Annað er væm-ið,“ segir tónskáldið Bára Gísladóttir sem nýver-
ið gaf út plötuna Brimslóð fyrir
kontrabassa og rafhljóð. Hún sótti
innblástur í hafið og skiptist verkið
í þrjá hluta eftir lagskiptingu þess;
Grynni, Miðbik og Dýpi.
„Fyrsti hluti verksins hefst á
Grynni, þar á eftir kemur Miðbik
og endar síðan á Dýpi. Ég hef mik-
ið verið að vinna með það í tón-
listinni að byrja á því grunna og
kafa niður í það djúpa. Finnst það
áhugaverðara því við vitum ekki
hvað er á dýpinu.“
Lýsa má tónlist Báru sem stem-
ingsfullri þar sem unnið er með
ákveðið viðfangsefni og áheyrandi
upplifir sem hann sé á staðnum,
hafinu til dæmis, þar sem heyra
má í nið þess, öldugangi og vind-
um. Lítið er um laglínur. „Ég geri
aldrei laglínur lengur. Finnst það
bara leiðinlegt. En ég pæli mjög
mikið í áferð, textum og litum. Er
hrifin af öllu sem er hrátt, kalt,
blautt og blátt. Þess vegna var
mjög gaman að semja tónlist sem
á að vera stemningsmúsík fyrir
hafið.“
Rafhljóð spila stórt hlutverk í
nýrri verkum tónskáldsins en það
hafði hana ekki grunað þegar hún
byrjaði í tónlist. „Það má segja
að elektró sé nýjasta hljóðfærið
í klassískri tónlist. Raftónlist er
alveg ný fyrir mér og gerðist bara
óvart. Þegar ég byrjaði í tónlist var
það hið eina sem ég ætlaði aldrei
að gera. En ég er farin að fíla hana
meira og meira. Raftónlistin er
eins og annar útlimur hljóðfæra.
Margir verða þungir því þeim
finnst búið að gera allt í klassískri
tónlist. Raftónlist er svarið.“
Nú eru konur í miklum minni-
hluta tónskálda, hvernig er að
vera ung kona í þessum bransa?
„Oftast mjög gaman en það er
remba í þessum geira og maður
er oft „ignoreraður“ af karlkyns
samstarfsmönnum. Margir halda
ennþá að konur geti ekki samið
tónlist og ég hef fengið hrósið:
Til hamingju með þetta verk, það
er eins og karlmaður hafi skrifað
þetta. Fólk meinar ekkert illa held-
ur er bara „ignorant“. Núna eru
tvær konur af fimmtán í tónsmiða-
deildinni sem ég er í, fyrir nokkru
vorum við þrjár og það var met.“
Hún segir þó að svo virðist sem
hlutirnir séu að breytast hægt og
rólega.
Nóg er á döfinni hjá Báru en
fyrir utan tónleika í Hörpu með
hópunum Errata Collective og TAK
ensemble pantaði Sinfóníuhljóm-
sveit Helsingborgar nýlega verk
eftir hana. „Það þarf að vera tilbú-
ið í ágúst þannig ég þarf að komast
upp í bústað í bráð og klára að
semja.“
Bára Gísladóttir er hrifin af því að ferðast niður á við.
Við vitum ekki
hvað er á dýpinu
Tónskáldið Bára Gísladóttir er hrifin af öllu
sem er hrátt, kalt, blautt og blátt.
Birna Guðmundsdóttir
birna@frettatiminn.is
Þórunn Jörgensen, Talia Sif Gultekin og Ugla Stef-
ánsdóttir eru óaðskiljanlegar vinkonur og vilja
helst alltaf vera þrjár saman.
„Við höfum þekkst lengi og vissum hver af
annarri en smullum saman verslunarmanna-
helgina árið 2012 á Akureyri. Síðan höfum við
verið límdar saman.”
Þær eru allar úr Grafarvogi, eiga sama vinahóp
og hafa allar verið í Borgarholtsskóla. „En núna
er Ugla útskrifuð.“
Aðspurðar um hvort það sé ekki flókið að vera
þrjár, neita þær því. Þeim líður best þegar þær
eru allar saman. „Við eigum sömu áhugamál og
það besta sem við gerum er að fara út að skemmta
okkur. Við elskum að kynnast nýju fólki og það
gengur best þegar við erum allar þrjár saman.
Okkur finnst líka æðislegt að ferðast og fara á tón-
leika og uppákomur.“
Þær segja að fólk þekki þær sem þríeyki og ef
einhverjar tvær sjást saman, sé alltaf spurt hvar
sú þriðja sé.
Samheldnin hefur líka áhrif á ástarmálin, segja
þær hlæjandi. „Engin okkar hefur átt kærasta síð-
an við kynntumst. Ef einhver okkar er hitta strák,
þá verður hann fljótt hluti af okkur þremur.“
Vináttan Óaðskiljanlegt þríeyki
Júlí-
blómið
Blóm mánaðarins er
af blágresisætt og nefn-
ist Armeníublágresi. Það
er bleikt eða dökkbleikt
og þrífst best í sól eða hálf-
skugga í venjulegri garðmold.
Talía, Þórunn og Ugla; „Við höf-
um þekkst lengi og vissum hver
af annarri en smullum saman
verslunarmannahelgina árið
2012 á Akureyri.“