Pilsaþytur: málgagn Kvennalistans Norðurlandi vestra - 01.02.1991, Qupperneq 4

4
„Blaðasnápum þótti rétt að lesendur fengu að
kynnast skörungnum Guðrúnu Láru örlítið
nánar. Því lögðum við nokkrar spurningar
fyrir hana á dögunum
Hvenær ertu fædd og hvaðan ertu
ættuð ?
Ég er fædd 14. nóvember 1940 í Asi
við Sólvallagötu í Reykjavík og uppalin
í því gamla góða húsi, sem móðurfor-
eldrar mínir byggðu 1906 og þar búa
foreldrar mínir enn. As er kennt við
Neðra - Ás í Hjaltadal, en þar var
bernskuheimili afa sr. Sigurbjörns
Á.Gíslasonar, sem var Skagafirðingur í
báðar ættir. Foreldrar mínir eru Lára
Sigurbjörnsdóttir, og Ásgeir O.Einars-
son, sem var héraösdýralæknir í Gull-
bringu- og Kjósarsýslu. Afi var í heimili
hjá okkur, en hann var stofnandi EIli-
heimilisins Grundar og heimilisprestur
þar til hárrar elli.
Móðuramma þín var 2. kona á
Alþingi. Hvað viltu segja okkur um
hana?
Amma mín, Guðrún Lárusdóttir Iést í
hörmulegu bílslysi í Tungufljóti 1938
ásamt tveimur dætra sinna. Hún var
alþingismaður 8 síðustu æviárin og lét
einkum mannúðarmál til sin taka og
var fátækrafulltrúi á erfiðum tímum.
Störf hennar og reynsla koma vel fram
í sögum hennar. Amma var af hinni
þekktu Bólstaðarhlíðarætt, sonardóttir
séra Halldórs Jónssonar prófasst frá
Steinnesi, en móðir hans var Elísabet
Björnsdóttir frá Bólstaðarhlíð.
Nú varstu mjög ung, þegar þú gerðist
skólastjóri. Var það ekki erfitt?
Jú, það var erfitt, ég hafði aldrei verið í
sveit að vetri til og var aðeins 21 árs og
nýútskrifuð úr Húsmæðrakennara-
skóla íslands, þegar ég tók að mér að
stýra Húsmæðraskólanum á Hallorms-
stað. Hann var þá þétt setinn nemend-
um og svo var ég hótelstjóri þar sumar-
ið á eftir. Skólagangan í H.K.Í. og
Kvennaskólanum í Reykjavík reyndist
mér gott vegarnesti, en ég fann fljótt
eystra, hversu mikill styrkur mér var í
hinu félagslega uppeldi heima í Ási, og
elst fimm syskina var ég dálítið vön að
stjórna!
Hvenær fluttist þú svo alfarið út á
land?
Það var eftir að við hjónin giftumst
1965, en maðurinn minn er sr. Ágúst
Sigurðsson á Prestbakka í Hrútafirði.
Ég get því með sanni sagt, að ég hafi
átt heima hálfa ævina utan Reykjaví-
kur og varð strax á Hallormsstað ein-
lægur dreifbýlingur, sem oft hefur
gramist misskilningur sumra borgarbúa
á högum sveitafólks. Lárus Sigurbjörn
sonur okkar er fæddur á Akureyri, en
María dóttir okkar á Egilsstöðum, er
við vorum presthjón í Vallanesi. Síðar
lá leiðin til Olafsvíkur og loks í Skaga-
fjörð, en á Mælifelli bjuggum við í 11
ár frá 1972. Það var starfsamur og in-
dæll tími með skemmtilegu fólki, börnin
að vaxa úr grasi og staðurinn fallegur.
Hafðir þú mikil afskipti af félagsmá-
lum í Skagafirði?
Já, þar hrönnuðust félagsstörin upp,
því að ég hef alltaf átt erfitt með að
segja nei og auk þess haft unun af
„félagsmálavafstri”. Á Mælifelli var 8
tíma símstöð og var ég símstjóri með
aðstoð fjölskyldu minnar. Fyrir það gíf-
urlega starf var aðeins smá þóknun, en
nokkrir símstjórar á Norðurlandi vestra
stofnuðu félag, er fljótt varð að land-
ssambandi, sem ég varð formaður fyrir
og tókst okkur að ná fullum rétti á tæ-
pum tveimur árum. Viö vorum 100 á
2. og 3. fl. stöðvum og var samstaðan
mikil og réttlætið sigraði, sem betur fer.
Þá er gott að minnast starfa minna í
Hreppsnefnd Lýtingsstaðahrepps, en
ég var fyrsta konan, sem þangað var
kosin, og ýmissa trúnaðarstarfa af þeim
sökum. Má nefna setu sem fulltrúi á
Fjórðungsþingi Norðlendinga, störf við
byggingu í húsnefnd félagsheimilisins
Árgarðs og við uppbyggingu Bókasafns
Lýtingsstaðahrepps, viö það skemmti-
lega og krefjandi starf unnum viö
margar húsmæöur 700 tíma í sjálf-
boðavinnu vetrarpart. Ekki má gleyma
þeirri miklu ánægju, sem ég varð að-
njótandi við að starfa með skagfirskum
kvenfélagskonum. Ég var um tíma
formaður Kvenfélags Lýtingsstaða-
hrepps og formaöur orlofsnefndar
Sambands skagfirska kvenna og hef
farið margar ferðir sem fararstjóri með
skagfiskum orlofskonum, líka eftir að
ég flutti burt, m.a. í tveimur utanlands-
ferðum, en sú þriðja er í bígerð í sum-
ar. Eitt árið voru margar siglfirskar
konur með í orlofsferð og var það
aldeilis ekki til að draga úr félagsandan-
um og gleðinni. Alls þessa er gott að
minnast. Þá var ég formaður S.S.K. í 3
ár og var svo heppin að geta stýrt 40
ára afmælishófi þess. Þaö var ógleym-
anleg veisla, þar sem allt það besta kom
fram, sem í okkur býr.
Hve lengi dvölduð þið í Kaupmanna-
höfn?
Við dvöldum í 6 ár í Húsi Jóns Sigurðs-
sonar í miðbæ Kaupmannahafnar, en
áttum allan þann tíma lögheimili á
Mælifelli. Maður minn var sendi-
ráðsprestur fyrir Islendinga á Norður-
löndum og fjölbreytt störf komu einnig
í minn hlut einkum við heimsóknir til
aldraðra og sjúkra og við að sýna safn
Jóns Sigurðssonar og móttökur á ein-
staklingum og hópum.
Nú er starfsvettvangur þinn í Vestur-
Húnavatnssýslu. Hver eru kynni þín
af Húnvetningum?
Þau fyrstu er raunar í Austur-Húna-
vatnssýslu, en um tvítugsaldur fór ég í
6 daga göngur á Auðkúluheiði með
Svínvetningum, en tildrögin voru kynni
við verðina á Hveravöllum, þar sem ég
hafði verið með ferðamannahópa frá
Ferðaskrifstofu ríkisins sumarið áður.
Var þetta einstök upplifun, veður vá-
lynd, en hjartalag gangnamanna hlýtt
og bundust þar ævinleg vináttubönd,
sem treyst voru sfðar á sömu afréttar-
löndum. I Lýtingsstaðahreppi voru náin
samskipti við byggð í Svartárdal og Ból-
staðarhlíðarhreppi, en afréttarlönd
sameiginlega á Eyvindarstaðaheiði og
rekið til Stafnsréttar. Ýmis mál heyrðu
undir báðar hreppsnefndirnar, auk
Seyluhrepps, m.a. um Blönduvirkjun.
Báða veturna síðan við fluttum heim
frá Danmörku hef ég verið kennari á
Laugabakkaskóla í Miðfiröi og kennt
þar ensku, þýsku og heimilisfræði.
Einnig hef ég stundað nokkra full-
orðinsfræðslu, nú síðast enskukennslu
heima á Prestbakka í Hrútafirði.
Mannlíf í Miðfirði og nærsveitum þykir
mér gott og bera vott um félagsþroska
og menningu og er samstarf kennara
og annars starfsfólks skólans og heimil-
anna náið og til fyrirmyndar.
Hvenær varstu áður í framboði?
1974 og 1978 fyrir Samtök frjálslyndra
og vinstri manna. í fyrra skiptið aðeins
„til skrauts” í 5. sæti hér í kjördæminu,
en talaði þó á öllum fundunum. En í
síðara skiptið í efsta sæti listans á
Vesturlandi og kom í ljós, að við tvær,