Norðurslóð - 13.12.1991, Blaðsíða 15

14 - NORÐURSLÓÐ
NORÐURSLÓÐ - 15
Júlíus Kristjánsson:
Athafinamaðurínn
Þorsteinn Jónsson kaupmaður
Faðir Dalvíkurhafnar - Fæddur 28. september 1879 - Dáinn 1. janúar 1956
Hafnarmál okkar Dalvíkinga hafa oft fengið einhliða umfjöllun á
opinberum vettvangi við ýmis tímamót í sögu þeirra og tel ég, að
frá þeirri umfjöllun bæði í rituðu og töluðu máli hafi oddvitinn
Þorsteinn Jónsson farið með skarðan hlut frá borði. Af þeim sök-
um hefur í langan tíma sótt á undirritaðan mikil löngun til þess að
festa á blað nokkur minningarorð um athafnamanninn Þorstein
Jónsson, um störf hans að framfaramálum hér á Dalvík, enda var
útvegsjöfurinn og kaupmaðurinn Þorsteinn Jónsson einn mesti
atkvæða- og forustumaður byggðarlagsins í um hálfa öld. Þau
spor er Þorsteinn markaði hér á Böggvisstaðasandi á starfsævi
sinni voru mikil framfaraspor fyrir byggðarlagið eins og spor allra
þeirra manna sem í baráttu stóðu í upphafi þessarar aldar, til
bættrar afkomu þess fólks er hér settist að og byggði þennan bæ.
Ætt og uppruni ----------------------------
svila sinn Jóhann í Sogni, en sú
samvinna stóð stutt, eða í um eitt
ár. Um verslunarrekstur Þor-
steins segir í Sögu Dalvíkur eftir-
farandi: „Þorsteinn Jónsson hafði
blandaða verslun eins og kallað
var, seldi matvörur allkonar, svo
sem kornvörur, munaðarvörur,
búsáhöld, vefnaðar- og bygging-
arvörur, einnig hvað eina er að
útgerð laut. Þorsteinn flutti að
mestu leyti inn frá útlöndum
milliliðalaust matvörur, mest frá
Danmörku, en hafði viðskipti við
erfiðari og þrengdi að þeim, er í
atvinnurekstri stóðu.í Sögu Dal-
víkur segir um þennan tíma í
atvinnusögu Þorsteins, eftirfar-
andi: „En þrátt fyrir áföll næstu
árin gekk útgerð hans vel miðað
við aðstæður. Dalvíkingum og
öðrum hreppsbúum sem sjó
stunduðu var það mikilvægt.
Hann gerði út flesta bátana,
keypti afla af öðrum og veitti
þannig tugum manna og kvenna
atvinnu. Skuldir hans á þessum
árum reyndust miklar, en láns-
Fiskaðgerðarmenn hjá Þ. Jónssyni 1913. Talið frá vinstri: Magnús Jónsson, Sæbakka, Jón Gíslason, Sigfríðarbúð,
Þorsteinn Jónsson, Vegamótum, Jón Jónsson, Framnesi, Hannes Þorsteinsson, Baldurshaga (strákurinn), Sigurður
P. Jónsson, Nýjabæ, Þorstcinn Jónsson með Snorra Sigfússyni frá Brekku, Elías Halldórsson, Víkurhóli (á hvítu
skyrtunni) og Hallgrímur Guðjónsson frá Mói.
Þorsteinn var fæddur á Grund í
Svarfaðardal sonur hjónanna
Rósu Þorsteinsdóttur og Jóns
Stefánssonar,sem voru á þeim
tíma í húsmennsku hjá Grundar-
hjónunum Kristínu Kristjáns-
dóttur og Gísla Pálssyni, fóstur-
bróður Rósu. Þorsteinn var næst
elstur systkina sinna, en þau voru
María á Vegamótum, sem var
elst þá Jónína í Sunnuhvoli,
Sigurður Páll í Sigtúni, Petrína
Þórunn í Lambhaga, Kristján
Eldjárn og Kristín Sigríður í
Nýjabæ.
Vorið 1887, þegar Þorsteinn
var á áttunda ári, flytja foreldrar
hans, sem þá voru í húsmennsku
að Tjörn, niður á Böggvisstaða-
sand, en þau Rósa og Jón settust
að í Nýjabæ og eru ætíð talin
fyrstu Dalvíkingarnir sem ílent-
ust þar með fasta búsetu. Hér við
sandinn og við sjóinn hófst starfs-
vettvangur Þorsteins og hér ól
hann allan sinn aldur, og varð
hans mikla athafnasemi Svarf-
dælingum til ómældrar gæfu.
Aldamótaárið voru aðeins
fjórar fjölskyldur búsettar á
Böggvisstaðasandi. Hýbýli þess-
ara fjölskyldna voru ekki háreist-
ar hallir né rúmgóðir salir. Þó
hafði Jón í Nýjabæ reist timbur-
hús sitt, og nokkru áður höfðu
svarfdælskir útvegsbændur reist
íshúsið - einnig úr timbri. Aðrar
vistarverur sem þá var búið í og
enn lengur,voru gamlar sjóbúðir
úr torfi og grjóti. Við upphaf
aldarinnar tók þetta að breytast
til betri vegar.
Ungur formaður
Þorsteinn í Nýjabæ, hóf ungur að
árum sjósókn og gerðist formað-
ur innan við tvítugt á árabátnum
Kára, er faðir hans átti og gerði
út. Hallgrímur Gíslason á Bjarn-
arstöðum var háseti hjá Þorsteini
aldamótaárið og voru þeir á sjó í
kirkjurokinu 20. september það
ár. Valdimar V. Snævarr skóla-
stjóri átti viðtal við Hallgrím sem
birtist í jólablaði Dags og þar
segir Hallgrímur um Þorstein
orðrétt: „Hann var bráðlaginn og
hinn besti stjórnari, fyrirhyggju-
samur, ekki síst er á reyndi og
framúrskarandi gætinn, þótt bæði
væri hann kappsfullur og mjög
djarfur. Hann var öllum kostum
prýddur sem sjómaður og skips-
tjórnarmaður.“ Þannig lýsti Hall-
grímur Þorsteini Jónssyni, hinum
tvítuga formanni er stýrði fleyi
sínu heilu í höfn úr greipum ill-
ræmda kirkjuroksins. En hugur
Þorsteins var ekki einskorðaður
við sjóinn á þessum tíma. Hann
sigldi til Kaupmannahafnar til
smíðanáms og dvaldi þar í eitt ár
við nám. Heim í fásinnið bar
hann með sér andblæ nýs tíma,
enda má segja að við heimkom-
una hefjist lífshlaup hans af fullri
alvöru. í Sögu Dalvíkur 1. bindi
bls. 327 segir orðrétt: „Ekki er að
efa að stórhugur Þorsteins Jóns-
sonar varð ungum athafnamönn-
um hvatning til að feta í fótspor
hans. Hinar miklu framkvæmdir í
húsbyggingum og öðrum grein-
um á Dalvík fyrsta áratug 20. ald-
ar verða fyrst og fremst raktar til
Þorsteins, hann var ósvikinn full-
trúi hins nýja tíma, sem velti í
rústir og byggði á ný.“
Kvonfang - Heimili
Þann 24. apríl 1902 gekk Þor-
steinn að eiga frændkonu sína
Ingibjörgu Baldvinsdóttur frá
Böggvisstöðum, dóttur útvegs-
bóndans Baldvins G. Þorvalds-
sonar og konu hans Þóru Sigurð-
ardóttur, hálfsystur Jóns í Nýja-
bæ. Sama ár byrja ungu hjónin
byggingu íbúðarhúss og stóð
bygging þess yfir í tvö ár. Mikið
var vandað til smíðarinnar í efni
og vinnu, og þótti hallarbragur
að, á þeirra tíma mælikvarða.
Húsið nefndu þau Baldurshaga,
en það var ætíð kennt við Þor-
stein manna á meðal. Svo mikið
var við haft að veggir voru
skrautmálaðir sem og sum loft
hússins. Það verk vann Sölvi Þor-
steinsson málari. Var það sam-
dóma álit flestra að önnur eins
húsakynni mundu vart fyrirfinn-
ast í næstu byggðarlögum, og
þótt víðar væri leitað. íbúðarhús-
ið reis á malarkambinum þar sem
sandfjörunni sleppir, - á því
svæði, sem síðar varð aðaíat-
hafnasvæði Þorsteins Jónssonar.
Verslun -
Þorsteinn kaupmaður
Þorsteinn hóf verslunarrekstur
um 1902, fyrst í samvinnu við
Þýskaland og Bretland, er frá
leið keypti þar einkum vefnaðar-
vöru, en flest til útgerðar flutti
hann inn frá Noregi og gætti þar
mestrar fjölbreytni. Utflutning-
svörur, sem að langmestum hluta
voru hverskonar sjávarafurðir,
seldi Þorsteinn til Danmerkur.
Þaðan fór svo t.a.m. saltfiskurinn
til Spánar um hendur umboðs-
aðila í Danmörku." Eins og fram
kemur í þessari tilvitnun er það
augljóst, að umsvif Þorsteins
hafa verið mikil og margbreyti-
leg. Verslunarviðskipti Þorsteins
voru mest og margþætt á árunum
1902-1915, sem er í raun erfitt að
skilja þegar litið er til ástands og
aðstæðna við Böggvistaðasand
þess tíma. Þá ríkti hér algjört
hafnleysi og var Dalvík þá ekki
komin í vegasamband við önnur
byggðalög. Þrátt fyrir það voru
skráðir á fjórða hundrað við-
skiptamenn hjá verslun Þorsteins
Jónssonar á Dalvík. Verslunin
tók þá ætíð á móti fiski og hvers-
konar veiðifangi. Flestir sem sjó
stunduðu og drógu fisk úr sjó
lögðu gjarnan inn fiskinn blautan
sem kallað var - því Þorsteinn
rak umfangsmikla fiskverkun,
jafnhliða stórútgerð. Þorsteinn
var þá helsti atvinnurekandinn í
heimabyggð sinni og var það
næstu áratugi.
Útgerð og fiskverkun
Árið 1914 átti hann fjóra vélbáta,
bátana Svaninn, Mars, Unni og
Friðþjóf. Afli þessara báta var
talinn í skippundum samtals 360.
Þegar fyrri heimstyrjöldin skall á
fóru erfiðir tímar í hönd við sölu
þess fangs, er úr sjó kom og inn-
flutningur á nauðsynjum varð æ
traust hafði hann umfram aðra
menn, trú hans á framtíðina
haggaðist aldrei og dirfsku hans
og dugnaði var viðbrugðið." En
þrátt fyrir þetta tímabil þreng-
inga stækkaði bátafloti Þorsteins
enn með árunum. Hann eignaðist
vélbátana Austra og Búa í sam-
vinnu við Sigurð bróður sinn,
síðar eignaðist hann einnig
Skíða, Ásgrím, Þorstein Svörfuð
og Ljótólf goða, sem áður hét
Springerinn og var síðar gefið
nafnið Jón Stefánsson. Springer-
inn var sennilega eitt síðasta
skipið sem gert var út eingöngu
til hákarlaveiða frá Eyjafirði, því
á árunum 1928 og 1929 var það í
hákarlalegum undir stjórn Har-
aldar Stefánssonar frá Ytra-
Garðshorni. Skipastóll Þorsteins
stækkar enn árið 1939 með kaup-
um á Voninni, 38 tonna skipi. En
í því skipi áttu hlut nokkrir aðil-
ar í félagi við hann. Flestir þess-
ara sömu manna keyptu árið
1945 línuveiðarann Alden 111
tonna skip, sem var fyrsta og eina
gufuskipið í eigu Dalvíkinga.
Eins og sjá má af ofanrituðu, þá
hafa umsvif Þorsteins Jónssonar
á sviði verslunar og viðskipta og
ekki síður í sjávarútvegi verið
mikil að vöxtum, ekki síst í ljósi
þess hve frumstæð skilyrði öllum
atvinnuvegum voru búin.
í Héðinsfirði
En starfsvettvangur Þorsteins var
ekki eingöngu bundinn við
Dalvík. Árið 1922 kaupir hann
jörðina Vík í Héðinsfirði, því þar
hugðist Þorsteinn koma á fót
stórútgerð. Hann byggði allstórt
fiskaðgerðarhús ásamt beitinga-
rými, á jarðhæð var íbúð skips-
hafnar og landverkafólks á efri-
hæð. Jafnhliða þessu smíðaði
hann bryggju, þá einu sem í Héð-
insfirði hefur litið dagsins ljós.
1927 fremur en 1928 gerir hann
þaðan út vélbát sinn Skíða. 1930
er Þorsteinn með útveg frá Siglu-
firði, þar sem hann gerir út
motorbátinn Þorstein Svörfuð til
þorskveiða. Ásamt því að eignast
Vík kaupir hann einnig jörðina
Möðruvelli í Héðinsfirði. En
stórútgerðardraumur Þorsteins í
Héðinsfirði fékk slæman endi. I
hinu illræmda haustbrimi 1934
sópaðist burtu, bæði hús og
bryggja.
Grunnt á bóndanum
Á sama tíma og sjávarútvegur
Þorsteins Jónssonar var sem
mestur, var hugur hans einnig
bundinn við landbúnað. Það var
grunnt á bóndanum í Þorsteini og
hafði hann næmt auga fyrir öllu
sem laut að ræktun lands og
búfjár. Til marks um hug hans til
þessara mála má geta þess, að
Þorsteinn eignaðist bæði Sauðanes
og Sauðaneskot, Karlsá á Upsa-
strönd, fæðingarbæ sinn Grund í
Svarfaðardal, Krossa á Árskógs-
strönd og Ystabæ í Hrísey. Hann
ræktaði talsvert á flestum þessum
jörðum og byggði íbúðarhús, eða
þá einungis peningshús ef þess
var þörf. Mesta búsýsla Þorsteins
á sviði landbúnaðar var á Karlsá,
sem hann festir kaup á 1912. Þar
er hann með búskap allt til ársins
1939, ýmist sjálfur eða þá með
ráðsmann ellega í samvinnu við
syni sína. Á Karlsá byggði Þor-
steinn upp öll hús af miklum
myndarbrag. íbúðarhúsið var
umtalað sökum glæsileika og
stærðar, einnig þóttu peningshús
öll hin nýtískulegustu. Hann
virkjaði ána og reið þar á vaðið
með vatnsvirkjun á sveitabýli.
Rafstöðin var opnuð 5. ágúst
1932 og er í frásögur fært að log-
að hafi 100 kerta perur á hvorum
stafni, en 200 á kvisti.
Höfn við Sandinn
Sjósókn frá Böggvisstaðasandi
var erfið á þessum tíma, og átti
þar hafnleysið stærsta þáttinn.
Það er því ekki að undra þótt út-
vegsmenn og sjómenn færu að
huga að alvöru að bættum hafn-
arskilyrðum fyrir báta sína.
Hafnleysið reyndist þeim oft erf-
itt og áhættusamt þegar brimaði
við Sandinn, og ógnvekjandi út-
hafsöldur skullu með þunga á
fjörum Böggvisstaðasands. En
þessi brimasami staður ól upp af-
burða sjómenn og útvegsmenn,
sem áttu þá framtíðarsýn, að
bætt yrðu skilyrði til lendingar
þegar þeir sóttu sína lífsbjörg í
Norðurhöf og þar sem bátar
þeirra ættu sér öruggt lægi milli
róðra. Fyrstu viðbrögð sjómanna
við þessum aðstæðum - hafnleys-
inu - voru þau, að koma sér upp
bryggju stúfum, sem settir voru
fram í sjó að vori og teknir í land
þegar haustaði. Eftir því sem
tækninni fleygði fram - urðu
bryggjurnar traustari og hærri og
varanlegri festingar á þeim við
sjávarbotninn. Þó komu af og til
slík brim að þær sópuðust burtu,
eða ef hafís rak að landi, þá var
ekki að sökum að spyrja, bryggj-
urnar voru ekki færðar til eignar
við næsta áramótauppgjör eig-
Ingibjörg og Þorsteinn í blóma lífsins.
Ingibjörg með fósturbörnin, Hólmfríði Ingunni og Marinó Eðvalds.
enda. Eftir að vélbátarnir komu
til sögunnar fóru menn alvarlega
að velta fyrir sér varanlegri hafn-
argerð, því við óbreytt skilyrði
varð ekki búið lengur. Af og til
ruku menn til og gerðu samþykkt-
ir viðkomandi ýmiss konar hafn-
argerð. Útvegsmenn og sjómenn
lofuðu framlögum og jafnvel
gengu undirskriftalistar um fjár-
framlög meðal hreppsbúa. En
baráttan við ríkjandi stjórnvöld
var erfið og Dalvík átti ekki
marga stuðníngsmenn meðal ráða-
manna í Reykjavík á þessum
tímum. Útvegsmenn urðu því um
sinn að basla sjálfir við frum-
stæða bryggjugerð. Á þessum
árum risu margar bryggjur af og
til á Dalvík og voru þær ætíð
kenndar við eigendur sína.
Þorsteinsbryggjan - Valeska
Fyrstur útvegsmanna til þess að
smíða sér bryggju, nokkuð var-
anlega, var Þorsteinn Jónsson.
Sú bryggja stóð austast á Sandin-
um. En þegar Þorsteinn hugði á
stækkun báta sinna sá hann að
við þessa bryggju yrði það ekki
mögulegt við óbreyttar aðstæður.
Laust fyrir 1930 kaupa þeir bræð-
ur, Þorsteinn og Sigurður allstórt
tréskip á Akureyri. Skip þetta
var dregið til Dalvíkur og á þeim
stað, sem þeir bræður töldu góð-
an til útgerðar var þvi strandað.
Skip þetta hét Valeska. Með
þessum framkvæmdum var stigið
stórt spor í átt til varanlegrar
bryggjugerðar. Þarna á kambin-
um fyrir ofan byggði Þorsteinn
verbúðir og fiskhús ásamt góðri
aðstöðu fyrir aðra starfssemi
tengda útgerðinni. Þegar Söltun-
arfélag Dalvíkur hf., var stofnað
árið 1944 voru þessar eignir
keyptar af þáverandi eiganda, og
rekin þar umfangsmikil síldar-
söltunarstöð um áraraðir. Þar er
nú rekin ein af stærri rækju-
vinnslum landsins.
Dalvíkurhöfn
Þætti Þorsteins Jónssonar í hin-
um eiginlegu hafnarmálum á
Dalvík hefur lítið verið á lofti
haldið í þeim skrifum, sem fjall-
að liafa um málefni Dalvfkur-
hafnar. Einhvernveginn finnst
manni að í þeim skrifum, komi
fram, að hann hafi að vísu verið
þátttakandi en staðið álengdar og
lítið aðhafst. En ef betur er að
gáð og litið í samtíma heimildir,
þá er þáttur Þorsteins mikilvægur
í þessu framfaramáli, sem skipti
sköpum fyrir tilvist kaupstaðar-
ins.
Starfsfólk Þ. Jónssonar 1913, sunnan við Baldurshaga Aftasta röð frá vinstri: Þorsteinn Jónsson, Vegamótum, Friðbjörn Magnusson,
Sæbakka, Þorsteinn Antonsson, Efstakoti, Hallgrímur Gíslason, Bjarnarstöðum, Baldvin Guðjónsson, Mói, Hallgrímur Guðjóns-
son, Mói, Jón Jónsson, Kofa, Júlíus Júlíusson, Hvcrhóli, Elías Halldórsson, Víkurhóli, Sigurður P. Jónsson, Nýjabæ, Vigfús Jóseps-
son, Sælandi, Kristján Jónsson, Kofa. Miðröð frá vinstri: Magnús Jónsson, Sæbakka, Jón Baldvinsson, Brimnesi, Anna Sigurjóns-
dóttir, Holtinu, Snorri Sigfússon, Brekku, Jón Stefánsson, Nýjabæ, Þorsteinn Jónsson, Baldurshaga, Hannes Þorsteinsson, Baldurs-
haga, Ingibjörg kona Þorsteins, Þórarinn Þorsteinsson, Baldurshaga, Abelína Sigurðardóttir, Draupnisformanns, Guðrún Ágústs-
dóttir, Bcrgþórshvoli, Björn Friðriksson, Kambi. Börnin í fremstu röð talin frá vinstri: Friðþjófur Þorsteinsson og Hildigunnur Þor-
steinsdóttir, Baldurshaga, Ingunn Angantýsdóttir, Sandgerði, Sigrún Júlíusdóttir, Sunnuhvoli, óþekkt, Jón Trausti Þorsteinsson,
Vegamótum (standandi).
Ég hefi undrast það mjög, þeg-
ar látið er í það skína, að upphaf
hafnargerðar á Dalvík 1939 megi
rekja til þess, að farnar hafi verið
ein eða tvær ferðir suður til
Reykjavíkur, þar sem dvalið hafi
verið um tíma, og gengið á milli
ráðmanna og reynt að lokka út úr
þeim peninga til þessa verks.
Nei upphafið má rekja miklu
lengra aftur. Þegar litið er í heim-
ildir allt frá fyrstu árum vélbát-
anna kemur í ljós, að í baráttunni
við hafnleysið sameinuðust bæði
útvegsmenn og sjómenn eins og
fyrr segir, og jafnvel bændur og
búalið lögðu þar hönd á plóg, við
að vinna og stuðla að varnlegri
hafnargerð við Böggvisstaða-
sand. Þá gefa gjörðabækur
hreppsins frá þessum tíma nokk-
uð góða mynd af framgangi
málsins. Gjörðabækur þeirra
félagasamtaka sem að sjávar-
útvegi sneru eru einnig tiltækar
heimildir. Það var úr þeim
gögnum, er Kristmundur Bjarna-
son moðaði, þá er hann ritaði
Sögu Dalvíkur, einmitt um þá
baráttu manna er tengdust varan-
legri hafnargerð á Dalvík. Þor-
steinn Jónsson oddviti fór þar í
broddi fylkingar og reyndi því oft
á stjórnkænsku hans við að vinna
þessu máli farsælan framgang. Á
þessum árum fór hann ótal marg-
ar ferðir suður til Reykjavíkur á
fund ráðamanna þjóðarinnar,
þar sem liann vann leynt og ljóst
að úrbótum í hafnarmálunum.
Það mun lítið hafa borist út í
umræðuna öll þau símtöl og
skeytasendingar er Þorsteinn átti
við þá aðila í Reykjavík, er þess-
um málum réðu, enda hæg
heimatökin, þar sem einn og
sami maður fór með oddvita-
störfin og símastjórnunina. Það
er sennilega ómældur sá hagur
sem sveitarfélagið - Svarfaðar-
dalshreppur - naut umfram önn-
ur sveitarfélög vegna þessa.
Auk oddvitans Þorsteins Jóns^
sonar, sem tóku þá farsælu
ákvörðun á vordögum 1939, að
hefja framkvæmdir við hafnar-
gerð á Dalvík, voru hreppsnefnd-
armennirnir Stefán Jónsson á
Brimnesi, Þór Vilhjálmsson á
Bakka, Jóhann Páll Jónsson á
Dalvík, Gunnlaugur Gíslason á
Sökku og bræðurnir frá Hrapp-
staðakoti Magnús og Kristinn
Jónssynir.
Félagasamtök sjómanna
og útvegsmanna
Fremstur í flokki samherja var
Þorsteinn Jónsson í öllum félags-
málum í upphafi aldarinnar.
Einkum voru það þó félagsmál
ýmisskonar er lutu að lífsafkomu
sjómanna og útvegsmanna, en
þarna var um ótroðnar slóðir að
fara, og því oft erfið ákvarðana-
taka fyrir forustumanninn, svo að
allir mættu vel við una. Þessi
þróttmikla barátta Þorsteins
leiddi til bættra lífskjara þess
fólks, sem settist að á Böggvis-
staðasandi á þessum góðæris-
snauðu frumbýlingsárum byggð-
arlagsins. Þetta fólk fann vel fyrir
gildi þess að standa saman, er
síðar leiddi til stofnunar margra
félaga.
Beitufélag - íshúsfélag
í því sambandi má nefna félög
sem best komu að gangi í sjálfu
brauðstritinu. Útvegsmannafélag
Norðlendinga, sem stofnað var
árið 1908 hafði að megin tilgangi,
„að vinna að hverskonar hagnaði
og umbótum fyrir sjómenn og
útvegsmenn“. Árið 1919 var
Beitufélag Dalvíkur stofnsett, og
var því ætlað það hlutverk að afla
og útvega beitu, á meðan róðrar
stæðu, því oft komu þeir tímar,
sem erfitt reyndist að ná í heppi-
lega beitu. Nokkru áður hafði
Þorsteinn Jónsson gert út bát á
eigin vegum til beituöflunar er
margir nutu góðs af. íshúsfélagið
var stofnað Iaust fyrir aldamótin,
og var einvörðungu stofnað í
Hanncs Þorsteinsson.
Þórarinn Þorsteinsson.
Friðþjófur Þorsteinsson.
Hildigunnur Þorsteinsdóttir.
þeim tilgangi að afla beitu og
geyma hana. íshúsfélag, hið
síðara, var stofnað 1930 og var
það eitt af merkustu málum er
Þorsteinn hafði forgöngu um.
Rekstur félagsins gekk vel, enda
mikil umsvif á mörgum sviðum.
Meðal verkefna félagsins var
bygging dráttarbrautar 1933, sem
venjulega gekk undir nafninu
Slippurinn. Dráttarbraut Dalvík-
ur skilaði miklu hlutverki í nokk-
ur ár gagnvart öllu viðhaldi á
bátaflota Dalvíkinga og annara í
næsta nágrenni okkar. Þegar
bátarnir tóku að stækka var hún
Framhald á bls. 21