Norðurslóð - 30.06.1992, Síða 4

4 — NORÐURSLÓÐ
Heiðbjört Harpa Sigursteinsdóttir
Hver lítil stjarna, sem lýsir og
hrapar,
er Ijóð, sent himinninn sjálfur
skapar.
Hvert lítið hlónt, sent Ijósinu
safnar,
er Ijóð unt kjarnann, sem vex og
dafnar.
Hvert lítið orð, sent lífinu fagnar,
er Ijóð við sönginn, sent aldrei
þagnar.
Davíð Stefánsson
Lítil stjama skín og hrapar. Þetta
finnst mér nú hafa gerst þegar við
kveðjum einn nemanda Húsa-
bakkaskóla hinsta sinni.
Eg óttast að oft gleymist að
þakka og meta góða heilsu lítils
barns sem fæðist í þennan heim.
Fædd 13. júní 1978 -Dáin 17. júní 1992
alla tíð og vissi aldrei hvað það var
að geta hlaupið áhyggjulaus í leik
eins og aðrir krakkar. Hún þekkti
sín takmörk og sagði aldrei æðru-
orð. - Þess vegna var hún hetja.
Harpa var góður nemandi í
skólanum sínum. Hún var skapgóð
og ljúf og lagði sig alla fram. Hún
hafði gaman af að segja frá ýmsu
sem hún hafði gert heima með fjöl-
skyldunni og kunni að gleðjast yfir
hinu smáa. Þó að hún gæti ekki
hlaupið með féögunum fann hún
ýmislegt til að una sér við. Hún var
í tónlistarskóla og æfði sig á píanó.
Hún kunni líka mörg spil, vareftir-
tektarsöm og minnug og hafði því
oft betur en andstæðingurinn í
spilamennskunni.
Seinni part síðasta vetrar bjó
eftirvænting í huga Hörpu. Hún
Við lítum á hana sem sjálfsagða og
eðlilega vöggugjöf almættisins.
Og við sem höfum verið heilbrigð
eigum oft erfitt með að sætta okk-
ur við takmörk sem óvænt veikindi
eða slys setja okkur síðar á ævinni.
Harpa hafði búið við heilsuleysi
átti að fermast í vor og hlakkaði
mikið til. Oft ræddum við um
ferminguna og hvemig undirbún-
ingnum miðaði. Svo rann dagurinn
mikli upp þann 24. maí. Þegar ég
heimsótti hana þennan dag sá ég
hvað hún var ánægð og vissi að
margar vonir hennar höfðu ræst,
enda hafði fjölskylda hennar lagst
á eitt til að gera henni daginn eftir-
minnilegan.
Nú þegar stjarna Hörpu skín í
öðrum heimi þakka nemendur og
starfsfólk Húsabakkaskóla henni
samfylgdina og biðja henni guðs
blessunar.
Fjölskyldunni, sem annaðist
Hörpu af alúð og ástríki alla tíð,
vottum við samúð okkar.
Helga Hauksdóttir
Þórarinn á Bakka látinn
Jón Þórarinn Jónsson hét hann
fullu nafni en jafnan kallaður Þór-
arinn eða einfaldlega Tóti, Tóti á
Bakka. Hann var fæddur á Hær-
ingsstöðum í Urðasókn 3. júní
1918, því rösklega 74 ára er hann
var burtkallaður.
Hann varð bráðkvaddur við
vinnu sína í kirkjugarðinum á
Tjöm, þar sem hann hafði unnið
svo margan dag sem sjálfboðaliði
við slátt og aðra hirðingu garðsins.
Menn setur hljóða er einhver úr
hópi samborgaranna fellur frá,
einkum ef það gerist óvænt og
snögglega. Mönnunt hnykkir við
og finnst sem opið skarð hafi
brotnað í þá skjaldborg, sem
myndar samfélagið, hvort sem það
er sveitarfélagið eða annar félags-
skapur okkar mannanna. Við segj-
um á því líkingamáli, sem tungan
er svo auðug af, að það sé skarð
fyrir skildi. Og því stærra sýnist
okkur skarðið sem félagshópurinn
er smærri.
Þórarinn á Bakka er einn þeirra
Svarfdælinga. sem skilur eftir
skarð svo eftir er tekið. Þó var
hann orðinn roskinn maður og
hafði unnið fullkomið æfistarf.
Hann var einstaklega félagssinnað-
ur maður, eins og allir sveitungar
hans geta borið vitni um. Hann var
einhverntímann á ævinni í forystu-
sveit nálega allra félaga eða sam-
taka, sem eru til staðar í litlu
hreppsfélagi í sveit á Isandi. Hér
skulu aðeins nefnd ungmennafé-
lag, búnaðarfélag, sveitarfélagið
sjálft, og einnig fyrir þess hönd,
seta í sýslunefndinni. A þeim vett-
vangi var hann kosinn í „marka-
dóm" sýslunnar og vann sem slík-
ur við endurskoðun og útgáfu nýrr-
ar markaskrár. Sem hreppsnefnd-
armaður gegndi Þórarinn jafnan
starfi fjallskilastjóra, sem ekki er
alltaf létt á höndum. Ennfremur
var hann áratugum saman annar af
tveimur forðagæslumönnum
Svarfaðardalshrepps.
Öll störf Þórarins á Bakka ein-
kenndust af frábærum dugnaði hans,
skyldurækni og trúmennsku gagn-
vart því, sent honum hafði verið falið
á hendur. Sem betur fer eru margir
slíkir góðir félagsþegnar bæði í sveit
og við sjó, en meðal þeirra var hann
vissulega í fremstu röð.
Við þessu fátæklegu orð skal
því aðeins bætt, að Þórarinn var
einn allra dyggasti velgjörðarmað-
ur sóknarkirkju sinnar og safnaðar
Tjamarkirkju. Hérverðurengin til-
raun gerð til að tíunda allt það
ómælda starf sem hann hefur innt
af hendi sent meðhjálpari, sóknar-
nefndarmaður og óbreyttur liðs-
Sparisjóður
Svarfdæla
sendir kveðju guðs og sína
vinum og velunnurum
nær ogfjær
með óskum um
betri tíð með blóm í haga
og sæta langa sumardaga
Sparisjóður Svarfdæla
Dalvík ® 61600
maður fyrir kirkju og kirkjugarð
síðan hann flutti í þá sókn. Seint
verður það allt fullþakkað.
Þórarinn kvæntist Kristínu
Þórsdóttur á Bakka 6. júní 1949.
Þau áttu hlut í búskap á Bakka
fyrstu hjúskaparárin, en síðan
bjuggu þau á Böggvisstöðum
1958-1960. Þá fluttu þau aftur í
Bakka og bjuggu lengi í tvíbýli á
móti Helgu Þórsdóttur og manni
hennar, Ingva Baldvinssyni, þar til
sonur þeirra, Ami Sigurður, tók
við búskap þeirra fyrir fáum árurn.
Börn Kristínar og Þórarins eru
níu, systur tvær og synir sjö. Fjórir
þeirra eru nú bændur í dalnum.
Þann 25. júní eftir hádegið vann
Þórarinn við slátt í kirkjugarðinum
á Tjörn, sem hann sjálfur átti mest-
an hlut í að slétta og fegra á síðast-
liðnu sumri. Hann hné niður við
vinnu sína og var þegar örendur.
Algjörlega óvænt kom það ekki,
hann hafði kennt hjartabilunar í
nokkur ár.
Sjálfsagt kemur nú mörgum í
hug erindið alkunna og snjalla úr
sálmi séra Hallgríms: Um dauðans
óvissan tíma.
Dauðinn ntá svo nteð sanni
samlíkjast, þykir ntér,
slyngum þeim sláttumanni,
er slcer allt, hvaðfyrir er,
grösin ogjurtir grœnar.
glóandi hlómstrið frítt,
reyr, stör sent rósir vænar,
reiknar hann jafnfánýtt.
Eg sendi Kristínu og öðrum að-
standendum Þórarins á Bakka hug-
heilar samúðarkveðjur.
HEÞ
Stökur
mánað-
arins
Undirritaður hefur tekið að
sér að stýra litlum fram-
haldsþætti með ofanskráðu
nafni hér í blaðinu. Þetta
verður til reynslu fyrst um
sinn. Ferskeytlur og fleiri
afbrigði af lausavísum, er
einhver sérkennilegasta og
ramíslenskasta grein bók-
mennta, sem ástunduð er
hérlendis. Og enn er sú grein
í fullum blóma, sem betur
fer.
Ekki er samt örgrannt um að
æska landsins sé að fjarlægjasl
þessa andans þjóðaríþrótt, sem
vísnagerðin er. Tilgangur þessa
þáttar er m. a. sá, að reyna að
hamla gegn slíkri þróun, þó
ekki sé nema í hinum fámenna
lesendahring Norðurslóðar,
með því að birta í hverju blaði
svo sem þrjár góðar stökur.
Þetta er gert í þeirri frómu von,
að foreldrar og eldra fólk leggi
blaðinu lið og bendi þeim ungu
á stökur mánaðarins - og hjálpi
þeim við að læra þær. Annars er
málið tapað fyrirfram.
Kannske við byrjum á að
kveðast á. Við búum okkur til
þá reglu, að vísa verður að
byrja á þeim bókstaf, sem er
byrjunarstafur í síðasta orði
vísunnar næst á undan.
Dætni:
Komdu nú að kveðast á,
kappinn, efþú getur.
Láttu ganga Ijóðaskrá
Ijóst í allan vetur.
Það er þá V:
Víða til þess vott ég fann
þótt venjist tíðar hinu,
að guð á ntargan gimstein
þann,
sent glóir í mannsorpinu
Bólu-Hjálmar
Og þá er það M:
Man ég okkar jyrri fund
forn þó ástin réni.
Nú er eins og hundur httnd
hitti á tófugreni.
Vatnsenda-Rósa.
Ef bam eða unglingur lærði
nú þessar þrjár ágætu ferskeytl-
ur þá væri það góð byrjun. Úr
10 blöðum ársins verða það 30
vísur og á þreinur árum hátt í
100 vísur. Að læra og kunna
100 vísurerekki mikið mál fyr-
ir unga og næma heila. En það
er þó hundrað sinnurn betra en
að kunna svo sem ekki neitt.
Jæja, næsta vísa á að byrja á
T.
HEÞ
Framhald nœst.
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur
samúö viö andlát og jarðarför ástkærrar
dótturdóttur okkar og dóttur
Heiðbjartar Hörpu
Sigursteinsdóttur
Heiöbjört Jónsdóttir
Gísli Porleifsson
Laufey Björg Gísladóttir