Norðurslóð - 27.01.1993, Side 4

4 — NORÐURSLÓÐ
Minning
Helga Vilhjálmsdóttir
frá Bakka
Fædd 11. febrúar 1902 - Dáin 9. desember 1992
Föðursystir mín, Helga Vilhjálms-
dóttir kennari, fæddist í Ölduhrygg
í Svarfaðardal 11. febrúar 1902, en
flutti með foreldrum sínum að
Bakka árið 1904 þar sem hún ólst
upp í stórum systkinahóp á mann-
mörgu heimili og dvaldi þar fram
eftir ævi, á milli þess sem hún var
að heiman við nám og störf. Þótt
hún færi að heiman bar hún ætíð
vöxt og viðgang sinnar sveitar
fyrir brjósti og þar vildi hún bera
beinin. Tjamarkirkju gaf hún oft
góðar gjafir í minningu foreldra
sinna, Kristínar Jónsdóttur og Vil-
hjálms Einarssonar á Bakka.
Fyrst var hún tvo vetur í ung-
lingaskóla hér heima að Bakka, að
því loknu fór hún á námskeið í
handavinnu til Danmerkur og síð-
an til Noregs þar sem hún var nem-
andi í lýðháskóla. Að þeirri dvöl
lokinni fór hún á námskeið í
fatasaumi, hannyrðum og vefnaði,
bæði í Noregi og Danmörku.
Heim kom hún aftur með hald-
góða menntun og full af áhuga
Skíðadal um tíma. Síðan hélt hún
námskeið hér heima, kenndi bæði
að baldýra og knipla á útlenska
búninginn (upphlut) og að sjálf-
sögðu saumaði hún margan ís-
lenska búninginn, bæði peysuföt,
upphlut og skautbúning, þ.e. kirtil
með krókfaldi og slöri, en einn
slíkan saumaði hún sér fyrir Al-
þingishátíðina 1930. Til merkis
um áræði hennar og dugnað vil ég
geta þess að hún fór ein héðan úr
dalnum ríðandi suður á Þingvöll til
hátíðarhaldanna þar, en slóst í för
með Skagfirðingum, eða öllu held-
ur Húnvetningum. Aðal reiðhross
hennar í þessari ferð var dreyrrauð
hryssa sem hún átti sjálf og kallaði
Brönu. Þegar Brana féll frá í hárri
hestaelli tók frænka af fótunum
hófana, pússaði þá upp, klæddi þá
ofan með dökkrauðu flaueli og
hafði þá æ síðan sem skrautgripi á
heimili sínu.
Þegar helga var búin að vinna
við saumaskap og kennslu hér um
slóðir í nokkur ár bauðst henni
kennarastaða við Kvennaskólann á
Blönduósi. Þar kenndi hún bæði
munnleg og verkleg fræði, þar til
hún réði sig við Húsmæðraskólann
á Varmalandi í Borgarfirði, við
stofnun þess skóla, en þar kenndi
hún í 19 ár. Á því tímabili sótti hún
stundum námskeið erlendis í sum-
arleyfum, auk þess sem hún ferð-
aðist mikið, fór meðal annars til
Grænlands eitt sumar. Þess utan
dvaldi hún að mestu í Ölduhrygg
hjá Þorbjörgu systur sinni og fjöl-
skyldu í frítíma sínum, enda
tengslin þar náin og góð.
Eftir að vinnu hennar við
Varmalandsskóla lauk fór hún
norður á Sauðárkrók, keypti sér
hún og stofnaði sitt eigið heimili
sem var öllum opið. Þar sýndi hún
enn eina góða hlið: hún var bráð-
snjall gestgjafi og hvatti fólk
óspart til heimsókna. Á Sauðár-
króki tók hún upp kennslu fyrir
aldraða og sjúka, en það hafði hún
kynnt sér á ferðum sínum erlendis,
föndur og handavinnu fyrir þá sem
minna gátu.
Að lokum vil ég geta þess að
hún hafði alla tíð mikinn áhuga
fyrir bömum og vildi veg þeirra
sem mestan. Því var það að hún
tók að sér föðurlausan dreng og ól
hann að miklu leyti upp og ól önn
fyrir honum. Seinna tók hún svo
böm hans til dvalar um tíma.
Hún var svo minnug og trygg
hún frænka að allt sitt líf hélt hún
sambandi við ótrúlegan fjölda
nemenda sinna og samkennara.
Hún átti líka stóran hóp vina sem
veittu henni tnikla gleði.
Fyrir það allt þökkum við nú að
leiðarlokum.
Far svo hlessuð.frœnka mín
för þín stefnir guði nœr.
Eftir dáðrík cevispor
eilíft sér þú byrjað vor.
Matthías Jochumsson
Helga Þórsdóttir, Bakka
Minning
Séra Stefán V. Snævarr
fyrir því að láta gott af sér leiða,
því hún var bæði vönduð og heið-
virð kona, lét aldrei bíða til morg-
uns það sem átti að gera í dag. Að-
aleinkenni hennar var að lifa líFtnu
lifandi, láta helst aldrei myndast
dauða punkta eða aðgerðarlaus
tímabil. Þannig var hún ætíð með
nokkrar tegundir af handavinnu,
góða bók eða nýtt blað í farteskinu,
þegar hún kom í heimsókn, og var
sjaldnast búin að ganga frá ferða-
fötum áður en hún tók upp heklu-
dótið, útsauminn eða prjónana.
Þannig var hún sístarfandi, bæði
með höndum og heila, gat ætíð
hafið umræður um hin ýmsu mál-
efni, enda kom hún manni oft á
óvart með þekkingu sinni á ólíkum
hlutum.
Fyrstu tvo vetuma eftir að hún
kom heim frá námi var hún far-
kennari í Ólafsfirði, úti á Kleifum.
Stundaði hún þá saumaskap líka
og hafði námskeið í fatasaumi með
konum í Hominu (eins og þéttbýl-
ið var þá kallað). Eftir veru sína í
Ólafsfirði gerðist hún farkennari í
Fæddur 22. mars 1914 - Dáinn 26. des. 1992
Þann 6. janúar 1993 var jarðsung-
inn frá Dómkirkjunni í Reykjavík
séra Stefán V. Snævarr, fyrrver-
andi sóknarprestur í Dalvfkur-
prestakalli, sem áður var Valla-
prestakall í Svarfaðardal. Hann var
hinn síðari af tveimur Stefánum,
sem þjónuðu þessu kalli fyrstu 84
ár aldarinnar. Sá fyrri var Stefán B.
Kristinsson, sem þjónaði kallinu
1901-1941 og sat á Völlum. Þá tók
Stefán V. Snævarr við og sat á
Völlum til 1968, er prestsetrið var
með lögum flutt niður til Dalvíkur.
Hann lét af prestskap samkvæmt
aldursreglum 1984 og flutti þá
suður, þangað sem börn hans voru
þá farin til náms og starfa.
Af ofansögðu og því viðbættu,
að hvorugur þessara embættis-
bræðra og nafna sótti nokkumtím-
ann um annað brauð, má ráða, að
þeir hafa ekki verið óeimir menn,
enda urðu þeir báðir prófastar í
Útboð
Póstur og sími óskar eftir tilboðum í land-
póstþjónustu frá póst- og símstöðinni Dal-
vík, um Svarfaðardalshrepp og Árskógs-
hrepp.
Dreifing mun fara fram fimm sinnum í viku
frá póst- og símstöðinni Dalvík.
Afhending útboðsgagna fer fram hjá stöðv-
arstjóra, póst- og símstöðinni Dalvík, frá og
með mánudeginum 25. janúar 1993, gegn
2000 kr. skilatryggingu.
Tilboðum skal skilað á sama stað eigi síðar
en 24. febrúar 1993 kl. 14:00. Tilboð verða
opnuð sama dag kl. 14:00 á póst- og sím-
stöðinni Dalvík, að viðstöddum þeim bjóð-
endum sem þess óska.
Réttur er áskilinn til að taka hvaða tilboði
sem er eða hafna öllum.
POSTUR OG SIMI
Póstmálasvið - 150 Reykjavík
Eyjafjarðarprófastsdæmi og
gegndu því embætti með heiðri og
sóma. A sama hátt má af þessu
draga þá ályktun, að þetta útkjálka-
prestakall, sem svo var gjaman
metið hér áður og fyrrum, og það
fólk, sem þar hefur búið, hafi ekki
verið svo slæmt í sambúð, að það
fældi burtu prestana sína.
Víst er það, að séra Stefán
Snævarr var vinsæll í besta lagi
bæði sem embættismaður og sem
bóndinn á Völlum meðan han bjó í
sveitinni. Og ekki spillti konan fyr-
ir honum, hún Jóna Gunnlaugs-
dótttir frá Sökku, sem hann kvænt-
ist 1. júní 1947. Það var með trega-
blandinni eftirsjá, að sveitafólkið
sá á bak prestsfjölskyldunni niður
til Dalvíkur þegar þau, samkvæmt
kalli tímans, fluttust í fjölbýlið þar
sem mestur hluti fólksins var sam-
an kominn.
Og víst er það, að ekki samlag-
aðist sr. Stefán og fjölskylda hans
síður samfélaginu í kaupStaðnum
heldur en hann hafði gert í sveit-
inni. Hann hélt því sjálfur fram
undir lok prestskapar síns, að hann
væri þá elsti þjónandi prestur þjóð-
kirkjunnar. Ekki er að efa, að þar
hafi hann haft lög að mæla. Það er
því ekki udnarlegt að hann væri
orðinn samgróinn svarfdælsku um-
hverfi, bæði landi og lýð þegar
vegir skildu. Og þó sagði hann
sjálfur, að hann væri alltaf í hjarta
sín'u sami austfirski strákurinn.
sem hann var þegar hann, ungling-
urinn, fór að heiman til náms í
Menntaskólanum á Akureyri fyrir
1930. Og sjálfsagt sagði hann það
satt, því allt getur þetta komið
heim og saman...
Séra Stefáns hefur verið rækilega
minnst í blöðum og er óþarft að
bæta þar við löngu máli. Því er
ekki á þessum vettvangi fjallað
neitt um ætt hans og uppruna né
heldur börn hans eða barnaböm.
Þegar séra Stefán varð sjötugur
árið 1984 birtist í þessu blaði stutt
afmæliskveðja til hans. Þó að til-
efnið sé nú annað leyfi ég mér að
tilfæra hér lokaorð kveðjunnar:
„Það er auðvitað ósköp kjánalegt
að tala fyrir munn blaðs, eins og
það væri sjálfstæð persóna. Samt
leyfum við okkur að gera það í
þessu tilviki. Sr. Stefán hefur
reynst þessu blaðkrfli, sem heitir
Norðurslóð, sérstaklega góður og
tryggur vinur eins og lesendur
þess hafa sjálfsagt séð. Það er gott
að eiga slíkan hauk í homi. Fyrir
það færir blaðið honum nú bestu
þakkir og tekur sér um leið það
bessaleyfi að gera það einnig fyrir
hönd lesenda sinna. Flestir þeirra
eru nefnilega sóknarbörn eða fyrr-
verandi sóknarböm sr. Stefáns.
Marga þeirra hefur hann skírt.
fermt eða vígt í hjónaband, jafn-
vel gert allt þetta þrennt fyrir
sama einstaklinginn".
Með þessari tilvitnun skal lokið
þessum fáu og fátæklegu orðum.
Ég sendi frú Jónu og fjölskyldu
hennar hugheilar samúðarkveðjur.
Þau eiga á bak að sjá ástrfkum eig-
inmanni og föður og við öll góðum
dreng og skemmtilegum félaga.
HEÞ
FRETTA
Fjárhagsáætlun Dalvíkurbæjar fyrir
nýbyrjað ár verður lögð fram í
febrúar nk. Bæjarráð vann að gerð fjár-
hagsáætlunar fyrir áramót en vinna
hefur að mestu legið niðri á þessu ári. I
gögnunum sem liggja fyrir er gert ráð
fyrir að tekjur verði svipaðar á þessu
ári og þær voru áætlaðar fyrir síðastlið-
ið ár. Sama er um rekstrarútgjöld,
þannig að fjármagn til eignabreytinga
eða framkvæmda verður mjög svipað
eða 30-40 milljónir króna. Gert er ráð
fyrir að vinna við sundlaugina verði
meginframkvæmd ársins. Sundlaugar-
nefnd hefur lagt til að stefnt verði að
því að taka mannvirkið í notkun sum-
arið 1994. Áætlanir segja að það kosti
enn 105-110 milljónir að ljúka bygg-
ingunni. Þó sundlaugamefnd hafi lagt
til að sundlaugin verði komin í gagnið
1994 hefur bæjarstjóm ekki tekið af-
stöðu til dagsetningar í þessu sam-
bandi. Engu að síður virðist liggja í
loftinu að framkvæmdum á þessu ári
verði hagað þannig hægt verði að ljúka
byggingunni 1994 ef á því ári verða til
peningar í lokafamkvæmdir.

f ýv f..
Avegum Fiskmiðlunar Norður-
lands hafa verið llutt inn um
1.500 tonn af heilfrystum fiski frá
Rússlandi. Alls hafa komið á vegum
Fiskmiðlunar 7 togarar með frá um
100 tonnum og allt að 600 tonnum í
ferð. Fiskurinn hefur dreifst á 14 staði
víðsvegar um landið til vinnslu og
gæði verið yfirleitt nokkuð góð. Verð-
ið á þorskinum hefur lækkað, til dæm-
is var verðið 1850 dollarar tonnið í
október þegar fyrstu skipin komu en
hefur lækkað í 1600-1650 dollara nú.
Nú er í undirbúningi framhald þessara
viðskipta og eru menn væntanlegir frá
Rússlandi í vikunni, meðal annars í
þeim erindagjörðum. Margar af þeim
vinnslustöðvum sem keyptu þetta hrá-
efni gátu byrjað vinnslu strax 3. janú-
ar þó veiðiskipin íslensku létu ekki úr
liöfn eftir jóla- og áramótastopp fyrr
en þann dag.