Norðurslóð - 27.08.1997, Side 3

NORÐURSLOÐ - 3
Bað hann þá lána sér hníf og vann
síðan sjálfur að. Mæddi hann blóð-
rás aftaka mikið, áður en heft var
með því að reyra lærið kaðli. Skip-
inu var þegar snúið til hafnar á Isa-
firði. Þá þjónaði héraðinu Vil-
mundur Jónsson. Tryggvi var
lagður inn á sjúkraskýlið þar 14.
júní og lemstrunin könnuð. Aflima
þurfti rétt ofan við hné, þannig að
hnéliður var numinn burt. Brá
Tryggvi sér hvergi við þau tíðindi.
Vakti æðruleysi sjúklingsins
óskipta athygli. Hann var inntur
eftir, hvað gera skyldi við fótinn,
setja hann í kistu nýlátins manns
eða kasta í sjó. Tryggvi vildi um-
fram allt láta jarða fótinn, og fór
hann í kistu hins látna. Varð þá
Tryggva að orði, að sá ætti að
komast til himnaríkis, á þrem fót-
um.”
Arið eftir slysið flutti Tryggvi
hingað norður aftur. Var þá kom-
inn á tréfót sem hann gekk á síðan.
Ekki var þó lokið hrakföllum hans
eða hreystiverkum. I sögu Dalvík-
ur má lesa um ýmis afreksverk
hans eftir að hann var kominn á
tréfótinn. Oftar en einu sinni lenti
hann í sjávarháska og þá er fræg
saga af honum þegar hann á tré-
fætinum við staf vippaði þrem
fullum sfldartunnum ofan í bát á
Siglufirði á meðan eigandi þeirra
velti fyrir sér ráðum til að koma
þeim um borð. 1936 var Tryggvi
skipverji á m/b Einari. Aðfararnótt
16. september lentu þeir í óveðri
úti fyrir Eyjafirði og kom mikill
leki að bátnum. Einn skipverja,
Hilmar Friðþórsson frá Sæbakka,
segir svo frá: I barningnum á land-
stíminu sprakk planki frá stefni
Einars er hann datt af öldu og sam-
tímis flæddi sjór í lúkarinn. Hilmar
var í hákoju og hentist hann úr koj-
unni upp á dekk (eða loftið á koj-
unni sem var dekkað), um leið og
báturinn datt af öldunni. Tryggvi
Valdimarsson fór á dekkpumpuna,
sem var handdrifin, en Gunnar og
Hilmar stóðu í stampaaustri, með-
an þeim entist þrek. Tryggvi stapp-
aði í þá kjarki og kvað ekki hættu á
ferðum, fótur sinn annar hvfldi í
vígðri mold og vissi hann til sanns
að hann mundi ekki farast á sjó.
Hafði þetta góð áhrif á unglingana.
Allt í einu birtist togarinn Garðar
með bátinn Brúna í slefi. Línu var
þegar skotið til þeirra á Einari.
Náðu bátsverjar henni, festu togvír
í bátinn og var Garðar látinn reka
að þeim. Innbyrtu togaramenn alla
bátsverja samtímis, og gekk allt
áfallalaust. Sagnir herma að
Tryggvi hafi brugðið við og sótt
tóbaksdósir sínar áður en hann
yfirgaf bátinn."
Skömmu síðar sökk Einar, en
ekki var þó öllum hremmingum
lokið í þeirri sjóferð. Togarinn
Garðar hélt áfram í átt til Siglu-
fjarðar með Brúna í togi. Bar þar
að gufuskipið Dronning Alex-
andrine og hugði skipstjórinn taka
áhöfn Brúna um borð í gufuskipið.
Svo slysalega vildi til þegar hann
hugðist leggja að bátnum að stefni
gufuskipsins kom á hann miðjan
og klauf hann í tvennt og sökk bát-
urinn eftir örskamma stund. „Far-
þegi á Drottningunni, Svavar son-
ur Tryggva Valdimarssonar (faðir
Bjama), kastaði taug til skipverja
af Brúna þar sem þeir voru í sjón-
um og björguðust þannig þrír
þeirra, en eigandi bátsins, Edvard
Solnes, maður Lilju Daníelsdóttur
frá Syðra-Garðshomi, fórst svo og
Júlíus Sigurðsson, skipstjóra Hall-
dórssonar á Grund.“
Ekki verður meira sagt af af-
reksverkum Tryggva Valdimars-
sonar í þetta skiptið en þeim sem
áhuga hafa á er bent á annað bindi
Dalvíkursögunnar. Það er þó ljóst
að svaðilfarir og lífsháski eru eng-
in ný bóla í ætt Bjama (Svavars-
sonar) Tryggvason og geimskipið
Discovery e.t.v. mun öruggara fley
en ýmsir prammar sem faðir hans
og ekki síst afi háðu hildi sína á
við dætur hafsins.
hjhj

TiLbrigði
við tunnur,
tanka og
tímans
tönn
Myndir: hjhj