Norðurslóð - 17.12.2015, Side 11

Norðurslóð -11
DALVÍKUR VETURINN 1958
Arnar
Sigtýsson
að sjá um og tókst þeim öllum vel
upp. Að passa upp á leikmuni og
búninga og að sjá um matföng og
kaffi var ekki lítið verk og þurfti að
skipuleggja hvar og hvenær, í litlu
og þröngu húsi, væri hægt að gefa
fólki að borða.
A leiktjaldamönnunum var
mesta álagið í byrjun. Að púsla
saman leiktjöldum í „nýtt“ leikhús
úr efniviði sem komið var með,
var ekki auðvelt. En þama voru
galdramenn á ferð svo sem Júlíus
Eiðsson, Ingólfúr Jónsson, Páll
Sigurðsson, Friðsteinn Bergsson,
Jónatan Kristinsson, að ógleymdum
Sigtý Sigurðssyni leikstjóra ásamt
fleirum. Leikmyndin varð allgóð,
að minnsta kosti var ekki kvartað.
Marinó Þorsteinsson sá um að
mála og setja ný andlit á leikendur
af listrænu innsæi eins og hans var
von og vísa enda þrautreyndur á
þessu sviði, auk þess að fara með
stórt hlutverk í leikritinu. Einnig
hjálpuðu reyndari leikarar til við
förðunina.
Sveinborg Gísladóttir var ávallt
prímus mótor í því sem við kom
búningum. Með allri sinni reynslu
og dugnaði sá hún, ásamt fleirum,
um búningana og hélt þeim til haga
fyrir leikarana, því sumir þurftu oft
að skipta í hverri sýnungu.
Allir unnu saman eins og
einn maður og vom við yngstu
meðlimirnir þar á meðal,
sérstaklega þegar verið var að flytja
búnaðinn í og úr húsi og um borð
í Drang.
Það má í raun segja að
í mikið var ráðist af litlu
áhugamannaleikfélagi, um hávetur
að fara svona Bjarmalandsferð.
Enginn vissi hvemig aðsókn yrði,
en hún kom öllum á óvart.
Veðrið hafði verið risjótt dagana
fyrir ferðina og hélst þannig
sýningardagana. Ég held að á
engan sé hallað að álíta að stjóm
félagsins og leikstjórinn hafí
verið burðarstólpamir í þessari
annars ágætu, eftinninnilegu og
skemmtilegu ferð sem treysti bönd
milli félaga og enn er vitnað til, við
viss tilefni.
Nú eru flest þeirra, sem fóru
þessa ferð farin yfir móðuna miklu,
blessuð sé minning þeirra. Er þeim
þökkuð samfylgdin og góð kynni
bæði i leik og starfi. Ekki er vafi
á að við yngra fólkið, í þessari
ferð, höfðum mikinn þroska af því
að umgangast þá fúllorðnu í svo
kreljandi aðstæðum sem leikförin
var. Skynja þrá þess og dugnað að
gera listræna hluti, við erfið skilyrði
og af vanefnum, með þrotlausri
vinnu sem enginn taldi eftir sér og
enginn fékk eyri greitt fyrir. Þeirra
er minnst sem forgöngumanna sem
klifu hamarinn.
UMsögnina hér til hliðar mátti
lesa í blaðinu Mjölni á Siglufirði
miðvikudaginn 15janúar 1958. ►
Hripaðniðureftirminniogáskrafi við:
Braga Jónsson, Ingólf Jónsson, Jóhann
Daníelsson og Sævar Sigtýsson, sem allir
voru þátttakendur í ferðinni. Myndir voru
fengnar frá Héraðsskjalasafni Dalvíkur,
upplýsingar um leikhús og umsögn kom
frá Skjalasafni Fjallabyggðar. Öllum
þessum aðilum er þökkuð aðstoðin. AS.
Marinó Þorsteinsson (barón og lögmaður), Bragi Jónsson (þjónn), Jóhann Danielsson (kona), Hjáhnur Jiiiíusson
(Jeppi á Fjalli), Ingólfur Jónsson (Eiríkur), Reynald Jónsson (þjónn).
LEIKFÉLAG DALVIKUR
Jeppi á Fjalli
Gamanleikur eftir Ludvig Holberg
Það mœtti ætla að það væri í mikið ráðist jyrir
lítið félag í afskekktu þorpi að ráðast í að sýna Jeppa
á Fjalli. Ekki verður þó annað “sagt, en að Leikfélag
Dalvíkur hafi leyst það sómasamlega af hendi og
sumt hafi tekizt með ágœtum.
Eins og allir vita er Jeppi gamanJeikur, meira
en tvö hundruð ára gamall. Samt verður ekki annað
sagt, en hann sé alltaf tímabœr. Bak við skopið og
ærslin er djúp alvara og hvöss ádeila. Það er þetta,
sem gerir hann sígildan.
Aðalpersónuna, Jeppa, iék Hjálmar Júliusson
mjög vel. — Tókst honum mœta vel að draga fram
óhamingju drykkjumannsins, sem ekki er lengur
sjálfs sín herra. Einnig sýndi hann vel óbilgirni hins
kúgaða, þegar hann telur sig hafa náð völdunum. —
Mérfannst aðdáunarvert hve mikla hófsemi leikarinn
sýndi í öllum leik sinum, þar sem mörgum hefði orðið
á að ýkja.
Annað aðalhlutverkið, Jakob skómakœri, var
einnig piýðilega leikinn. Það hlutverk er tœplega jafn
erfitt ogJeppi, enda fullt eins vel afhendi leyst.
Nilla og baróninn voru og vel leikin, en svo
virtist mér sem sum aukahlutverkin væru i höndum
viðvaninga, sem voru litt sviðsvanir. Nokkuð skemmdi
það heildarsvip leiksins, en þó ekki svo, að til stórlýta
mœtti teljast.
Leikhúsgestir skemmtu sér hið bezta, og hafi
Dalvíkingar þökk fyrir komuna. H.S.
75 ára fermingarbörn
Þann 13. maí 1940 fermdust 20 börn í Vallakirkju. Prestur var sr. Stefán Kristinsson sem
var þá að ljúka prestskap.
í tilefni 75 ára fermingarafmælis hóaði Valdimar Tryggvason nokkrum fermingarsystkinum
sunnan heiða saman til myndatöku. Hann sendi síðan Norðurslóð myndina ásamt
minningum sínum tengdum fenningardeginum. Annar fermingarbróðir, Sveinn Olafsson,
sendi blaðinu sömuleiðis nokkar línur að þessu tilefni.
Hildur Loftsdóttir á Dalvík, ein fermingarsystkinanna, segir að sr. Stefán Kristinsson hafi
raunar fermt síðasta hópinn sinn árið eftir þó hann hafi þá verið hættur prestskap og sr.
Stefán Snæverr tekinn við .
VALDIMAR TRYGGVASON
1940 snemma í maímánuði, kom piltur
heim til okkar með skilaboð frá Láru
Sigurhjartardóttur frá Skeiði þar sem ég
var beðinn um að skreppa til hennar. Lára
hafði lært klæðskeraiðn hjá Stefáni frænda
sínum klæðskera á Akureyri. Ég hafði
dvalið ijögur sumur sem kúasmali hjá þeim
systkinum á Skeiði. Erindi Láru við mig var
þetta: „Ég hefí tekið þá ákvörðun að sauma
á þig fermingarfötin og gefa þér vinnuna í
fermingargjöf1
Þvílíka gjöf hafði ég aldrei áður
hlotið. Þremur dögum síðar fór móðir mín
með mjólkurbílnum til Akureyrar. Við
heimkomuna um kvöldið tók hún glöð og
ánægð utanaf stranganum sem hún hafði
undir handleggnum og sagði með bros á vör
að afgreiðslumaðurinn hefði gefíð sér góðan
afslátt. Gegnum huga minn þaut hugsun. Nú
hefur hún mamma aldeilis látið plata sig.
Keypt efni sem enginn hefúr viljað kaupa.
Ég þakkaði móður minni fyrir, tók
strangann og þaut út. Hugsaði þetta er
svo forljótt að best væri að fara fram á
Valensíubryggju og henda stranganum í
sjóinn,. En sú hugsun hvarf strax, þar sem
með því mundi ég hryggja hana móður mína
svo mikið að hún færi að gráta og það vildi ég
ekki horfa upp á.
Séra Stefán Kristinsson sem var orðinn
79 ára tók okkur í viku til hinnar hóflegu
Kristnifræðslu samkvæmt lögmálinu. Hann
var orðinn gamall og lúinn, tók sér stundum
smáhlé og sagði okkur nokkrar gamansögur
af vellygna Bjama.
Upp er runninn annar í Hvítasunnu árið
1940 með veðurblíðu sem aldrei hafði fyrr
komið á öldinni. Ég man ekki hvað við
vorum mörg. Gamall siður hjá “maddömmu”
Þóm á Upsum var að taka fermingarbömin
inn í baðstofu og „pússa“ þau ofurlítið.
Við söfnuðumst saman á bæjarhellunni á
Upsum og frú Þóra tók allar telpumar fyrst.
Greiddi fagurt hár þeirra og gerði þær allar
með tölu sætar (nógu sætar vom þær fýrir).
Því næst tók Þóra piltana hvem af öðmm.
Ég var síðastur samkvæmt stafrófi og sagði
við “maddömmuna”: „Þóra ég kem ekkert
inn, þú þarft ekki að greiða mér. Mitt hár er
Fjögur fermingarbörn frá 1940: Sveinn B. Ólafsson, Syðra-Holti, Jóna Kristjánsdóttir,
Jónshúsinu (Nýjabœ) Petra Salome Antonsdóttir, Hrisum og Valdimar Tryggvason.
snarhrokkið og er yfirleitt ekki greitt.“
„ Hana láttu ekki svona strákur og komdu
strax inn“
En ég stóð sem fastast á bæjarhellunni
Nú var öllum raðað í halarófu:
Hríseyingurinn hann Valdi Friðbjöms var á
undan en síðastur var ég samkvæmt lögmálinu.
Þegar ég gekk inn um kirkjudymar heyrði
ég sagt. Þeir síðustu verða einhvem tímann
fyrstir. Þekkti ég röddina og ræddi þetta við
þann er sagt hafði, að vísu löngu seinna, er
leiðir okkar lágu saman í Reykjavík.
Að athöfn lokinni fómm við
fermingarbömin öll til síns heima. Móðir mín
bakaði pönnukökur og lagaði kakó. Skoðaði
fermingargjafimar með mikilli gleði enda eru
þær fram á þennan dag varðveittar. Þær voru
tvær: kort frá Sigga bróðir og Unni. Inni í
umslaginu var fimmkrónuseðill.
Svo var seinni gjöfin: kort frá Stínu á
Skeiði og fimmkrónuseðill. Þvílík gleði Tíu
krónur, sem enn eru varðveittar.
Eftir að hafa hámað í mig nýbakaðar
pönnukökur með miklun sykri og kakó
dreif ég mig úr fermingarfötunum. Fór í mín
venjulegu fötu. Fór niður á sand í kýlboltaleik
eins og venjulega.
SVEINN B. ÓLAFSSON
Frá þessum merka degi, þegar við vorum
fermd í Upsakirkju 13. maí 1940 ásamt
fleirum, sem nú hafa lokið sínum hlutverkum
í þessu jarðlífi, hafa vegir legið út og suður.
Öllum var mörkuð slóð í lífinu, sem svo var í
okkar valdi að varða sem best.
A síðasta áratug höfum við hjónin (á
meðan konu minnar naut við) staðið fyrir
skógrækt á Dalvík, sem er þakkarvottur fyrir
það sem Asgeir og Dalvíkurskóli fræddi mig
og þroskaði í 6 vetur. Vegamótaijölskyldan
á einnig þakkir skildar fýrir að taka á móti
stráknum, stundum blautum, eftir langa
göngu að heiman. Alltaf beið mín spenvolg
mjólkin í flöskunni á stofuborðinu í hádeginu.
Inga vísaði mér alltaf til stofu og sagði
svo: “Tylltu þér svo bara á rúmið mitt”.
Kær kveðja heim í dalinn.