Morgunblaðið - 03.03.2017, Page 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MARS 2017
✝ Snæbjörg Snæ-bjarnardóttir,
óperusöngkona,
söngkennari og
kórstjóri, fæddist á
Sauðárkróki 30.
september 1932.
Hún lést á Land-
spítalanum 16.
febrúar 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Ólína Ingi-
björg Björnsdóttir,
f. 23. maí 1903, d. 13. október
1980, og Snæbjörn Sig-
urgeirsson, bakarameistari á
Sauðárkróki, f. 22. mars 1886, d.
3. september 1932. Fósturfaðir
Snæbjargar var Guðjón Sigurðs-
son, bakarameistari á Sauð-
árkróki, f. 3. nóvember 1908, d.
16. júní 1986. Systkini Snæ-
bjargar, samfeðra, voru Ólöf, f.
1922, d. 1947, Svanfríður Guð-
rún (Gígja), f. 1925, d. 2015,
Geirlaug, f. 1927, d. 1927, Sigur-
geir, f. 1928, d. 2005. Systkini
Snæbjargar, sammæðra, eru:
Elma Björk, f. 1935, d. 1984,
Birna, f. 1943, og Gunnar Þórir,
f. 1945. Fyrri eiginmaður Snæ-
bjargar var Páll Kr. Pétursson
stýrimaður, f. 22.12. 1927, d.
28.4. 1988. Dóttir þeirra er Ólöf
Sigríður Pálsdóttir, f. 18. nóv-
tók þátt í alþjóðlegri söngva-
keppni skólans og í framhaldi
söng hún með sinfóníuhljóm-
sveit Salzburg. Eftir þetta
bauðst henni að syngja Aidu í La
Scala en ákvað að snúa heim.
Snæbjörg söng víða einsöng
ásamt því að syngja í Dómkórn-
um undir stjórn Páls Ísólfs-
sonar. Hún tók einnig þátt í upp-
færslum á hinum ýmsu
leikverkum hjá Leikfélagi Skag-
firðinga sem og í Þjóðleikhús-
inu. Hún fór til Vínarborgar
1974 og sótti námskeið í söng og
kórstjórn hjá Helenu Karusso.
Snæbjörg stundaði söngkennslu
og kórstjórn í tugi ára og stofn-
aði á sínum tíma Skagfirsku
söngsveitina, barnakór ásamt
Söngsveitina Drangey. Hún kom
að stjórnun fleira kóra. Hún
skipulagði söngdeild Tónlistar-
skóla Garðabæjar þar sem hún
kenndi söng í yfir 30 ár ásamt í
Söngskólanum í Reykjavík. Eft-
ir að hún hætti í Tónlistaskól-
anum vegna aldurs, kenndi hún
söng á Hjúkrunarheimilinu
Mörk þar til í desember sl. Snæ-
björg var virkur félagi í Odd-
fellowreglunni í 50 ár og gegndi
þar ýmsum trúnaðarstörfum
ásamt söngstörfum. Snæbjörg
og Kaj ráku til fjölda ára Versl-
unina Snæbjörgu á Bræðraborg-
arstíg og Verslunina Skerjaver.
Útför Snæbjargar Snæbjarn-
ardóttur fer fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík í dag, 3. mars
2017, og hefst athöfnin klukkan
15.
ember 1953. Seinni
eiginmaður Snæ-
bjargar var Kaj
A.W. Jörgensen
kaupmaður, f. 8.
mars 1928, d. 8.
júní 2010. Börn
þeirra eru: 1) Snæ-
björn Óli Jörg-
ensen, f. 2. júní
1964, kvæntur
Önnu Maríu Elías-
dóttur, f. 1968.
Börn þeirra eru: Snæbjörg, f.
1990, dóttir hennar er Maríanna
Erla, f. 2012, Harpa María, f.
1993, og Kaj Arnar, f. 1999. 2)
Guðrún Birna Jörgensen, f. 24.
mars 1970, gift Halldóri Þor-
steini Ásmundssyni, f. 1971.
Dóttir þeirra er Hildur Ása, f.
2002.
Snæbjörg byrjaði ung að læra
á hljóðfæri hjá skagfirska tón-
skáldinu Eyþóri Stefánssyni og
að syngja í kirkjukór Sauð-
árkrókskirkju. Hún stundaði
söngnám hjá Sigurði Birkis,
Maríu Markan, Stefáni Íslandi
og Sigurði Demetz, en fór í frek-
ara söngnám í Salzburg í Aka-
demie für Musik und dar-
stellende Kunst Mozarteum.
Þaðan útskrifaðist hún með
hæstu mögulega einkunn. Hún
Elsku mamma mín hefur
kvatt okkur eftir skammvinn en
erfið veikindi. Elsku mamma,
hve sárt ég sakna þín en ég veit
að þér líður mikið betur núna,
laus við kvalir og mein og komin
í faðminn hans pabba og fjöl-
skyldu og vina. Það eru margar
minningar sem streyma um hug-
ann og það er huggun í því að
rifja þær upp. Þú kenndir mér
svo margt og gafst mér gott
veganesti út í lífið. Kenndir mér
að koma fram við aðra af virð-
ingu og heiðarleika og alltaf að
sjá það jákvæða hverju sinni.
Eitt það besta sem þú kenndir
mér var að hafa alltaf gleðina að
leiðarljósi og brosa framan í lífið.
Gleðin, góðvildin og brosið var
aðalsmerki þitt sem manneskju
og þú gafst svo mikið af þér til
allra sem hittu þig og þekktu,
svo mikið af þér í söng, söng-
kennslu og kórstjórn og það eru
ófáir sem þú hefur snert í gegn-
um tónlistina. Ég er svo lánsöm
að hafa lært söng hjá þér, fyrst í
barnakór og svo í Tónlistarskóla
Garðabæjar. Þessi tími okkar
saman í söngnámi er mér svo
dýrmætur og tengdi okkur svo
náið saman.
Á mínum yngri árum, þegar
þú varst að heiman sökum vinnu,
þá fengum við Snæbjörn bróðir
að fylgja þér mikið á æfingar og
tónleika. Það voru ófá skiptin
sem þú lést okkur hlaupa á milli
radda á æfingum hjá Skagfirsku
söngsveitinni, til að hjálpa til.
Stærsta gjöfin sem þú gafst mér
var tónlistin, sem ég bý að alla
ævi og met mikils. Það er ekki
sjálfgefið að kenna öðrum að
meta perlur gömlu meistaranna
á borð við Mozart, Beethoven,
Bizet og Offenbach. Mér eru
minnisstæðar tónleikaferðirnar
sem ég fór með þér og kórum um
landið, en þú leyfðir okkur systk-
inunum þremur líka að fylgja þér
í söngferðir kóranna erlendis.
Mér fannst það stórkostleg upp-
lifun, þá aðeins 12 ára gömul, að
fá að fara til útlanda, ein með
mömmu. Þú varst ekki bara stór-
kostlegur listamaður heldur
varstu lífskúnstner. Allt sem þú
snertir varð einhvern veginn að
gulli, hvort sem það var við fjöl-
skyldan, heimilið sem þið pabbi
byggðu okkur fjölskyldunni,
sumarbústaðurinn, nemendur
þínir eða kórarnir, svo ekki sé
minnst á stórglæsilegu brauð-
terturnar þínar. Þið pabbi voruð
snillingar í veisluþjónustu. Þess-
ar veislur ykkar báru meisturum
sínum glæsilegt vitni. Fólkið líkti
brauðtertunum þínum við turna
og spíra skreytta gulli og eðal-
steinum, svo flottar voru þær.
Það er skrýtið til þess að hugsa
að geta ekki komið með þig hing-
að heim til okkar Dóra. Við eig-
um eftir að sakna samverustund-
anna og ömmustelpan þín, hún
Hildur Ása, mun alltaf búa að
vináttu ykkar tveggja og þess
tíma sem þú komst heim til okk-
ar að hugsa um hana eftir skóla.
Sá tími var dýrmætur fyrir ykk-
ur báðar, tími sem þið notuðuð til
þess að spila saman á píanóið,
syngja, læra og bara spjalla.
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku mamma, ég kveð þig
með söknuði og bið góðan Guð að
varðveita þig og blessa minningu
þína. Við hittumst síðar.
Þín dóttir
Guðrún Birna (Ditta).
Elsku besta amma mín.
Tár streymdu niður andlitið
mitt en þegar tárin runnu niður
kinnarnar vissi ég að þú varst
komin á betri stað hjá Guði, afa
Kaj, fjölskyldunni þinni og vin-
um.
Það sem þú kenndir mér
margt sem ég mun fylgja eftir!
Þú sagðir við mig að koma fram
við aðra eins og þú vilt að aðrir
komi fram við þig, að fylgja þínu
striki, láta drauma þína rætast
og vera þér trúr.
Þú varst alltaf svo góð við alla,
þú gerðir allt fyrir alla, þú varst
góðhjörtuð, pólitísk, hjálpsöm,
sterk, dugleg, glöð, jákvæð, þú
kvartaði aldrei og þú varst alltaf
brosandi, þú varst allra.
Það sem ég er þakklát að hafa
átt svona einstaka og stórkost-
lega ömmu sem söng inn í hjörtu
margra og sérstaklega mitt. Svo
þakklát og heppin að eiga ynd-
islegar og skemmtilegar minn-
ingar með þér, elsku amma mín,
sem ég mun varðveita að eilífu.
Mínar uppáhalds bernsku-
minningar voru með þér og afa
Kaj uppi í sumarbústað, þar
brölluðum við mikið, eins og að
vera úti í garðinum, gróðursetja,
setja niður kartöflur, klippa tré
og búa til gönguleiðir, svo vorum
við alltaf syngjandi, og það var
alltaf svo gaman að hlusta á ykk-
ur afa segja sögur frá lífi ykkar
og sögur af mér og fjölskyldunni.
Það var alltaf svo gaman hjá
ykkur. Þið voruð svo yndisleg
saman og þvílík ást sem var yfir
ykkur.
Þú hefur kennt mér svo mikið
en aðallega að syngja og koma
rétt fram. Mun sakna þess mikið
en ég lofa þér því, amma, að ég
mun aldrei hætta að syngja og
ég mun kenna Maríönnu.
Ég er svo þakklát að þú hafir
kynnst Maríönnu minni, sem
heillaði og bræddi þig alveg. Hún
kom þér alltaf til að hlæja og
brosa og þú varst alltaf jafn hissa
hvað hún er þroskuð og gáfað
barn og að hún ætti að vera leik-
kona þegar hún yrði stór. Það
var alveg yndislegt að sjá ykkur
saman. Henni fannst alltaf svo
gaman að koma til þín og syngja
og spila á píanóið þitt.
Hún mun sakna þín sárt.
Hvað ég mun sakna þess að
hringja í þig og heyra í röddinni
þinni og spjalla við þig. Alltaf
þegar það var hringd í þig og
spurt þig hvað segir þú og þú
svaraðir alltaf: „Bara allt það
fína frá Kína.“ Það var sko besta
svarið.
Núna eruð þið afi loksins sam-
einuð á ný og ég get ekki annað
en trúað að það hafi verið svaka
fögnuður. Ég veit að þið munið
vaka yfir okkur og vernda okkur.
Nú er kominn tími til að segja
bless, þangað til ég sé þig næst á
himni. Andi þinn lifir í hverju og
einu okkar. Þegar ég lít upp til
himins og sé skærustu stjörnuna
veit ég að þú ert að horfa niður
til okkar og ég veit að þú brosir
til okkar og segir að allt muni
verða í lagi. Ég mun sakna þín
sárt, elsku amma mín. Ég og
Maríanna elskum þig og ég mun
segja Maríönnu sögur af þér svo
hún gleymi þér aldrei.
Ég veit í hjarta mínu að þú ert
áfram til, og einn daginn mun ég
hitta þig í himnaríki.
Hvíldu í friði, elsku amma
mín.
Þín sonardóttir og nafna,
Snæbjörg Snæbjarnardóttir
Jörgensen.
Elsku amma.
Þó að sorgin sé búin að vera
svo mikil og sár síðustu daga frá
því að þú kvaddir, þá hlýnar mér
um hjartað þegar ég hugsa til
þín og um allar þær góðu stundir
sem við áttum saman.
Eins og allar þær yndislegu
ferðir okkar í sumarbústaðinn í
Svínadalnum, þegar við tíndum
saman mismunandi fallega steina
og varðveittum. Alla lærdóms-
ríku söngtímana sem þú gafst
mér í Fellsmúlanum og einnig
þegar þú hvattir mig til fiðlu-
náms eftir að ég lærði á píanó
hjá Gígju systur þinni, það þótti
mér vænt um. Best af öllu var
þegar þú hélst að kanínukúkur-
inn væri súkkulaði, þá var mikið
hlegið og enn í dag þegar við rifj-
um þessa sögu upp.
Elsku amma, hér er lítið ljóð
til þín frá mér.
Hún amma var hlý og glaðvær
og blíður var hennar raddblær.
Með veifandi hendi,
hún söngnemum kenndi
söng, sem ávallt var henni svo kær.
Þó rauðan varir hennar báru
og rauðu neglurnar gljáðu
þá heiðblá hún var
og gullið hún bar
svo rúllurnar hárið uppskáru.
Smjöri hún kunn’ ei að neita
og brauðtertur kunni að skreyta.
Hjá sælureit sínum
með Kaj afa mínum,
í Svínadal ástina varðveita.
Amma nú sorgmædd ég ákveð
að lífi þínu fagna ég hér með
mitt hjarta þig syrgir
ei lengur það byrgir
Því syng ég til þín, „ó amma ég kveð".
Hvíldu í friði, elsku amma, þú
munt alltaf eiga stað í mínu
hjarta.
Knúsaðu afa frá mér.
Þín sonardóttir,
Harpa María Jörgensen.
Elsku amma mín, hvað ég
sakna þín, en nú ertu komin til
afa Kaj og þið getið alltaf verið
saman. Mér þykir svo vænt um
allar minningar mínar um þig og
þegar við vorum tvær saman eft-
ir skóla heima hjá okkur. Við
spiluðum á píanóið og þú hjálp-
aðir mér að læra. Það var líka
svo gaman að vera með þér í
sumarbústaðnum og að fara í alla
bíltúrana með þér og mömmu og
pabba og að fá okkur ís eða eitt-
hvert gotterí. Það verður skrýtið
að hafa þig ekki hjá okkur á jól-
unum en ég veit að þið afi verðið
saman.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín ömmustelpa,
Hildur Ása.
Snæja frænka – Snæbjörg
Snæbjarnardóttir – var kona lífs-
ins. Hún var kona söngsins, tón-
listarinnar og gleðinnar. Snæja
tók á móti öllum með bros á vör
og smitandi hlátri. Það var aldrei
leiðinlegt í kringum frænku og
ekki man ég eftir dauflegri
stund. Aldrei var meira fjör í
bakaríinu á Króknum en þegar
þær systur, Gígja, Eva og Snæja,
komu saman. Þá hljómaði söng-
urinn og píanóleikurinn um allt.
Tónlistin var órjúfanlegur hluti
af lífinu hjá bakarísfjölskyldunni,
líkt og leiklistin og pólitíkin.
„Allt í þessu fína – í Kína,“
svaraði Snæja oft þegar ég innti
hana fregna. Þar með var málið
yfirleitt útrætt. Snæja hafði aldr-
ei mikinn áhuga á að segja frá
sjálfri sér. Að kvarta yfir ein-
hverju sem miður fór, kom aldrei
til greina. Hún hafði meiri áhuga
á að vita hvað væri að gerast í
mínu lífi. Vellíðan annarra í fjöl-
skyldunni var mikilvægari en
hennar eigin.
Snæja var Króksari. Stoltur
Skagfirðingur sem sýndi sveit-
inni sinni og gamla þorpinu
mikla ræktarsemi. Ræturnar
voru sterkar og slitnuðu aldrei. Í
starfi sínu sem söngkennari og
þó ekki síst sem kórstjóri lét
Snæja hina skagfirsku tóna
hljóma. Ég hygg að fá tónskáld
hafi verið henni kærari en Eyþór
Stefánsson. „Snæbjörg Snæ-
bjarnardóttir söng,“ sagði þulur-
inn eftir að síðasta lag fyrir há-
degisfréttir hafði verið leikið í
útvarpinu. Stundum var það
Skagfirska söngsveitin sem var
kynnt til leiks. „Stjórnandi var
Snæbjörg Snæbjarnardóttir,“
bætti þulurinn við.
Fyrir lítinn dreng á Króknum
var það ekki lítið mál að eiga
fræga frænku fyrir sunnan.
Seinna komst ég að því að Snæja
hafði hafnað frægð og frama í
öðrum löndum – hafði ekki
áhuga á sigrum í glæstum óp-
eruhúsum, hvorki á Ítalíu né í
Austurríki. Hennar köllun var
tónlistin en sviðið var Ísland,
sigrarnir voru um allt land en
kannski ekki síst í kennslustof-
unni þar sem mörgum af bestu
söngvurum landsins var leiðbeint
og þeim kennt að nýta og njóta
hæfileika sinna.
Snæja var góðhjörtuð og á
stundum of trúgjörn þegar ung-
ur systursonur hennar var ann-
ars vegar. Og það var stundum
spilað á trúgirnina í sakleysisleg-
um hrekk. Aldrei sárnaði frænku
þegar prakkarinn gekkst við að
hafa skáldað fréttir af öðrum í
fjölskyldunni. Snæja hafði húm-
or fyrir sjálfri sér líkt og lífinu
sjálfu. En skaplaus var hún ekki.
Hún hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum, en var
laus við dómhörku og fordóma.
Frænka var sönn Sjálfstæðis-
kona, gerði fremur kröfur til
sjálfrar sín en annarra. Alltaf
reiðubúin til að rétta öðrum
hjálparhönd, aðstoða og ráð-
leggja.
Nú er komið að leiðarlokum
og merkilegt ævistarf að baki.
Við Gréta og börnin okkar þökk-
um kærri frænku fyrir vináttu og
einstaka umhyggju. Við sendum
Lollu, Dittu, Dóra, Snæbirni,
Önnu Maríu, börnum og barna-
börnum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Minningin um
frænku, sem faðmaði lífið og
nýtti dýrmæta vöggugjöf sem
tónlistargyðjan gaf, til að gleðja
þúsundir, lifir.
Óli Björn Kárason.
Snæbjörg Snæbjarnar. Stór-
brotin listakona, elskuleg mág-
kona, frábær vinur og félagi.
Snæbjörg Snæbjarnar hefur nú
gengið á vit feðra sinna, eftir
stutta en snarpa baráttu. Ég
hafði þekkt Snæju í nokkur ár,
þegar ég átti því láni að fagna að
fá að dvelja í húsi hjá þeim hjón-
um, henni og Kaj, þá vetur sem
ég stundaði nám í KHÍ, og það
voru sannarlega skemmtilegir og
gefandi vetur. Á þessum árum
rak Kaj bókaverslun við Lauga-
veginn, en Snæja var einn að-
alhvatamaðurinn að stofnun
Skagfirsku söngsveitarinnar,
samhliða söngkennslu í tónlistar-
skóla, og var því oft gestkvæmt á
heimilinu. Þegar komið var heim
við lok vinnudags voru oftar en
ekki að fara gamlir nemendur,
sem hleypt höfðu heimdragan-
um, en litu inn hjá sínum gamla
kennara, eftir vinnu, til þess að
heyra álit hans á því hvernig
staðan væri og fá að heyra smá
hvatningu og uppörvun, því
Snæja kenndi með jákvæðni,
hvatningu og hrósi. Og svo um
kvöldið var nánast öruggt að röð-
in af væntanlegum kórfélögum
kæmi í raddprufur, eða þá að við
eldhúsborðið væri fundur í stjórn
og undirbúningshópi Skagfirð-
ingafélagsins vegna kórstofnun-
arinnar. Þannig var alltaf líf og
ólgandi starf í kringum þau hjón-
in, því að Kaj tók heilshugar þátt
í öllu þessu stússi enda með lif-
andi áhuga á öllu því sem eig-
inkonan tók sér fyrir hendur. Þá
eru ótaldir alls konar tónlistar-
menn og einsöngvarar sem
droppuðu inn í kaffi og spjall, og
held ég að Snæja hafi á einhvern
hátt verið nokkurs konar sálu-
sorgari margra þeirra sem til
hennar leituðu á þessum árum,
og ég veit með vissu að öllum var
hún ráðholl. Þá eru ógleymanleg
kvöldin þegar tónskáld komu í
heimsókn með nýjustu lögin sín
sem þau vildu gjarna að söng-
sveitin tæki til meðferðar á
kynningarkvöldum einstaka tón-
skálda, sem oftast voru haldin í
Þjóðleikhúskjallaranum. En
kennslan og Skagfirska söng-
sveitin voru ekki það eina sem
lífið snerist um, Snæja var ritari
í Félagi íslenskra einsöngvara,
virk í starfi félagsins og gleymist
seint þegar færð var til bókar
fundargerð aðalfundar félagsins
eftir uppkasti og minnispunktum
ritarans, en ljóst var að ekki var
um sérstaklega hefðbundinn að-
alfund að ræða. Aðrir munu tí-
unda listrænan feril Snæbjargar
Snæbjarnardóttur, sem lá um
konsertsali, óperur og leikhús
heima og erlendis, en hér er
hennar minnst sem einstakrar
gefandi persónu, listamanns og
einstaklings og vinar, sem jós af
brunni þekkingar, manngæsku
og vináttu til handa þeim sem til
hennar leituðu. Við trúum því að
einhvers staðar í sumarlandinu
sé Snæja núna að „juggibugg-
ast“ við eitthvað sem henni
finnst að þurfi endilega að sinna
og síðan verði kallað að koma að
borða, það sé „gonsiflensa“ sem
er í matinn, sem auðvitað aldrei
fékkst vitneskja um hvernig búin
var til, því í hana var notað „bara
eitthvað“ en eftirlæti allra, og ef
eitthvað er sagt, þá er svarið: „Í
alvöru?“ Megi Snæbjörg Snæ-
bjarnar hvíla í friði, afkomend-
um, ættingjum og vinum eru
sendar samúðarkveðjur.
Birna og Björn,
Sauðárkróki.
Þau kveðja nú hvert af öðru
sem ruddu brautina á síðari
hluta tuttugustu aldarinnar í tón-
listarlífinu á Íslandi. Sannarlega
grettistak þess tíma. Framar-
lega í þeim hópi var kjarnorku-
konan Snæbjörg Snæbjarnar-
dóttir.
Víða kom hún við í söng, söng-
stjórn og kennslu og þess nutu
eldri og yngri félagar í Karlakór
Reykjavíkur ríkulega.
Á níunda áratugnum stjórnaði
hún kór eldri félaga af röggsemi
og allar götur síðan hélt hún
mikilli tryggð við kórinn sem nú
hefur starfað í meira en hálfa
öld. Þá hefur á stundum verið
brugðið á söng með Skagfirsku
söngsveitinni og söngsveitinni
Drangey enda alltaf stutt á milli
Skagfirðinganna og söngfélaga í
eldri og yngri kór Karlakórs
Reykjavíkur.
Eldri félagar í Karlakór
Reykjavíkur kveðja Snæbjörgu
Snæbjarnardóttur með mikilli
virðingu og þökk og senda henn-
ar nánustu innilegar samúðar-
kveðjur.
Reynir Ingibjartsson.
Hlátrasköllin berast frá kenn-
arastofunni fram á ganga tónlist-
arskólans. Það er erfitt að slíta
sig frá gleðinni og halda til
kennslu enda Snæja í essinu sínu
að segja okkur sögur, oftast vel
kryddaðar. Glettin og lífsglöð en
líka trúnaðarvinur og einstak-
lega hjartahlý. Við samstarfs-
félagar Snæju í Tónlistarskóla
Garðabæjar kveðjum í dag eft-
irminnilegan samstarfsfélaga og
einstaka fyrirmynd. Fjölskyldu
Snæju sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Kátir við syngjum saman
syngjum hátt því það er gaman
látum sönginn ávallt óma
okkur til sóma.
Fyrir hönd samstarfsfélaga úr
Tónlistarskóla Garðabæjar,
Guðrún Jóhanna Jónsdóttir.
Snæbjörg
Snæbjarnardóttir
 Fleiri minningargreinar
um Snæbjörgu Snæbjarn-
ardóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.