Dagsbrún - 01.09.1895, Qupperneq 9

137 —
engan líkama eður limi. En í 2. Mós., 33., 20.—23., er guð sjálfur
að tala við Móses og segir, að hann megi ekki sjá auglit sitt, og
segist svo skuli “byrgja liann með hendi sinni,-’ en jþcgar hann sé
kominn fram hjá, megi Móses sjá á bak honum. Þarna er guð lát-
inri tala, en til þess þarf iíkamleg málfæri, hann hefir hendi, hann
liefir auglit, hann hefir bak, en það vita menn ekki til að ólíkamlcg-
ir ándar hafi. í Orðskv. Salom., 15, 3, er sagt að guð hafi augu og
séu þau alstaðar; hji Esaias hefir hann munn, hendur, armlegg,
eyru, varir og tungu; hjá Jeremias hefir guð hönd og arm; hjá Ese-
kiel er guð í mynd manns, hefir mitti cður lendar og lýsir af niynd-
inni. Móses segir hann hafi hjarta og iætur hann draga anda.
Jeremias segir að hann haíi nasir, og Daniel segir hann hafi liár.
Þegar vér nú búum oss til mynd eftir lýsingu þcssari, sem tek-
in er úr guðs óskeikanlega innblásna orði, þá sjáum vér fyrir oss
persónu með höfði og augum, eyrum, nösum, munni og tungu vör-
um og hári á liöfði með augliti eður andliti, sem aðrir menn, baki
eður hrygg, lendum og mitti, handleggjum og höndum og með
fingrum, með lijarta, lungum og öðrum líffærum, og með fótum sem
aðrir menn. Og þegar vér svo litum til þess, er guð glímdi við
Jakob forðum, að hann kom á fund Abrahams og át mcð honum og
drakk, þá höfum vér fengið liugmynd um Gyðingaguðinn. Yér
sjáum þá að Gyðingar hafa hugsað sér guð sem mann, og er þá ekki
að furða, þótt þeir létu hann hafa mannlega hæfileika, mannlcga
breiskleika, létu hann vera ýmist kátan og glaðan, eða hryggan og
sorgbitinn, létu hann reiðast og iðrast, létu hann sitja í hásæti á
himnum uppi, létu hann koma og fara hingað og þangað, létu hann
eignast son við konu einni, og létu hann svo lifa á jörðunni sem
mann, líða og þjást og ioksins dcvja sem mann, þó að þeir við ná-
kvæmari hugsun hefðu hlotið að sjá það, að guði var með öllu ó-
mögulegt að deyja.
Af þessari lýsingu ritningarinnar á guði stafar og það, að á
myndum frá tímum miðaldanna er guð málaður sem gamall æru-
vei’ður öldungur, með síðu, hvítu skeggi. Og enn má oss víst reka
minni til þess, að á barnsaldrinum og lengi frameftir, þegar vér
hugsuðum oss guð, þegar vér báðum tii guðs, þá hugsuðum vér oss
liann, ég held undantekningai'laust, sem mann.
Þessi lýsing ritningarinnar á guði getur ómögulega komið sam-
an við þá hugmynd, að guð sé ólíkamlegur andi. Því að líkama-
laus andi getur ekki haft líkama. Það cru fábjánar einir sem gcta
sagt slíkt í fullri meiningu,