Feykir - 05.06.2014, Síða 10

10 Feykir 21/2014
„Það reyndist hins vegar
áskorun að finna einhvern í
vinahópnum sem gæti komið
með mér, svo ég var búin að
ákveða að fara ein. Hitti svo
gamlan skátafélaga minn í
mötuneytinu á Landspítalanum
og kom þá til tals hvað ég ætlaði
að gera þegar kandídatsári lyki.
Enduðu þær samræður með
samningi um að hann kæmi
með mér á Kilimanjaro, og ég
færi með honum í hjólatúr um
Kúbu!
Í byrjun febrúar lögðum við
svo af stað til Tansaníu. Ferða-
lagið frá Íslandi til Kilimanjaro
flugvallar tók alls rúmlega 30
tíma, með næturstoppi í Kaup-
mannahöfn, og hálfum degi á
alþjóðaflugvellinum í Istanbul.
Við lentum um miðja nótt í
Tansaníu og þar sem flug-
völlurinn er langt úr alfaraleið
og samgöngur frekar óáreiðan-
legar höfðum við beðið hótelið
okkar um að senda bíl eftir
okkur.
Vel gekk að finna bílstjórana
og komast af stað, en okkur
leyst nú svona og svona á bæði
vegina og aksturslagið. Grenj-
andi rigning og kolsvarta
myrkur, og fólk og múldýr að
birtast úr öllum áttum þótt um
miðja nótt væri! Það toppaði
samt aksturinn þegar risa steinn
birtist á miðjum veginum og
bílstjórinn á allt of mikilli ferð
Fríður Finna ásamt ferðaféalaga sínum.
Þaulvanir skátar og
ferðalangar leggja á fjallið
Það hafði lengi verið draumur Fríðar Finnu Sigurðardóttur að klífa Kilimanjaro,
hæsta fjall Afríku, en það reyndist henni erfitt að samrýma löng ferðalög og
námsmannafjárhaginn. Hún lét drauminn loks verða að veruleika þegar hún var
komin með fastar tekjur og gat leyft sér að taka frí. Fríður starfar nú sem læknir á
Heilbrigðisstofnuninni Sauðárkróki og er dóttir Önnu Kristínar Gunnarsdóttur og
Sigga Jóns á Sauðárkróki. Fríður ritaði ferðasögu sína fyrir Feyki og fá lesendur að
fylgja henni alla leið upp á fjallstopp hæsta fjalls Afríku í næstu blöðum.
Fríður Finna klífur Kilimanjaro
til að geta sveigt frá honum.
Fékk undirvagninn að finna
nokkuð vel fyrir honum en
bíllinn kastaðist til eftir
áreksturinn og mátti sjá á
bílstjórateyminu að þeim var
ekki alveg sama um þetta atvik.
Við vorum hins vegar fegnust
þegar við loksins komumst
heim á hótel eftir 40 mínútur
með kappakstursköppunum.
Næsta dag gengum við frá
ferðinni á fjallið, höfðum fengið
meðmæli með ákveðnu fyrir-
tæki og sáum alls ekki eftir því
að velja það. Okkur var sagt að
leiðsögumennirnir myndu
koma á hótelið okkar til að segja
okkur frá ferðinni. Þeir mættu á
tilsettum tíma og jú, sögðu
okkur frá ferðatilhögun, en
fljótlega áttuðum við okkur á
því að þeir voru nú aðallega
komnir til að skoða útbúnaðinn
okkar og tryggja það að við
værum nægilega vel útbúinn
fyrir túrinn. Maður rennir
alltaf svoldið blint í sjóinn í
algerlega ókunnugu landi, en
okkur fannst þetta mjög
traustvekjandi og augljóst að
þeir vissu alveg hvað þeir voru
að gera. Við komumst líka í
gegnum síuna með búnaðinn,
enda bæði þaulvanir skátar og
ferðalangar.“ /BÞ
Fríður Finna í íslenskri lopapeysu í Afríku.
Kilimanjaro í fjarska.
Feykir á faraldsfæti
„Dans sem ég og
nálin stígum saman“
Liðlega hundrað manns voru
við opnun sýningar Þórdísar
Jónsdóttur, frá Akureyri, á
Heimilisiðnaðarsafninu á
Blönduósi. Sýningin var
opnuð á uppstigningardag
og nefnist hún Sporin mín.
Á sýningunni má glöggt
sjá að íslenski þjóðbúning-
urinn hefur veitt Þórdísi
innblástur til sköpunar. „Ég
þræði nál með litfögru garni
og sting fyrsta sporið, þar með
hefst dans sem ég, og nálin
stígum saman,“ segir lista-
konan um vinnu sína. Hún fer
gjarnan óhefðbundnar leiðir
og fer jafnvel af stað með
fyrirfram ákveðið form og
munstur í huga sem á það til
að þróast í aðrar áttir í
vinnuferlinu.
Tónlistarfólkið sem kom
fram við athöfnina var allt
tengt Þórdísi, en Móheiður
Guðmundsdóttir, systurdóttir
hennar söng nokkur lög við
undirleik Guðmundar Árna-
sonar, sem er mágur Þórdísar
og Jóns Heiðars Sigurðssonar
sonar hennar. Þá kom fram í
máli Elínar Sigurðardóttur,
sem veitir safninu forstöðu, að
tvær systur Þórdísar væru
einnig lista-konur, önnur í
málaralist og hin leirlistakona.
Í umsögn um sjálfa sig rifjar
listakonan upp tengslin við
ömmu sína og segir að það
læri börnin sem fyrir þeim er
haft.
Með nýjum safnalögum
hefur safnaráð fengið það
hlutverk að fjalla um viður-
kenningar safna og setur
skilmála varðandi húsnæði,
öryggismál, aðgengi, skrán-
ingarkerfi og faglegt starf, sem
söfn þurfa að uppfylla til að
hljóta viðurkenningu. Í máli
Elínar kom fram að Heim-
ilisiðnaðarsafnið hefði hlotið
skilyrta viðurkenningu, en
það sem uppá vantaði væri að
skráningarkerfi safnsins væri
ekki á veraldarvefnum.
Að lokum minntist Elín á
gjöf að upphæð rúmar 150
þúsund krónur sem safninu
barst frá Handverkshópnum
Heimaiðjunni, sem nú hefur
verið lagður niður. Var pen-
ingnum, að ósk gefenda, varið
til kaupa á stokkabelti og brjóst-
nælu við kyrtil sem safnið og
Blönduósbær eiga sameigin-
lega og fjallkonan skartar jafnan
þann 17. júní. /KSE
Þórdís Jónsdóttir og Elín Sigurðardóttir við opnun sýningarinnar.
Tónlistarfólk úr fjölskyldu Þórdísar tók lagið.