Alþýðublaðið - 10.02.1925, Blaðsíða 3

ALf>1fltfSÍA2»!ð
á sjálfa síg í skopleik, sem Haúst-
rigningar kallast. Er þar drepiö á
mörg skrípalæti úr þjóöiífi voru.
Höfundar bafa komið auga á
fjölmargt skringilegt, en margt
er látið liggja á milli hlata,
sem þörf hefði verið að snerta
við Og ýmislegt er þar nefnt, sem
ekki skiftir máli,
Skop le'ksins er allngpurt, og
myndi hver þekkja Bitt, þó að
nöfn væru ekki nefnd.
Vandíarið er með ljóð á leik-
sviði. Og óeðlilegt er, að menn
mælf hverir við aðra í ljóði. Hitt
er annað, að iög og ijóð fjörga leiki,
þegar þau eiga við; Væri þörf að
koraa ljóðum svo fyrir í leikjum,
að raunverulegt yrði. Og um fram
alt þurfa ljóðin að vera smellin,
Leikendur mega ekki fára skakt
með stafhljóð, hvorki i — e eða
ðnnur.
Nokkrir leikepdur i Haustrign-
ingum fara aðdáanlega vel með
hlutverk sín. Likist leikur þeirra
veruleika. og er það hámark Peir
tala svo hátt. að allir hljóta að
heyra, og svo hægt, að allir skilja.
Aðrir leikendnr gæta þessa ekki.
Tala þeir bæði of lágt og of ótt.
En meinlegast er, þegar margir
syngja sama ljóð og einnig er
leikið á hljóðfæri. Er þá ekki
nokkur leið að heyra orðaskil og
njóta fyndni þeírrar, sem í ljóðinu
er. R nDur alt saman í klið og
flepur. —-.
Reinh. Richter er skýrmæltur.
Giatar aheyrandinn eDgu úr máli
til þess að ná krásinni. Hann þóttist af vindhraðanum
og styrkleik þefsins geta ráðið, hve langt Sabor var i
burtu, og að húu kom aftan að honum. Hann var að
ljúka viö siðasta göltinn og flýtti sór ekkert. Hin skinnin
lágu i hrugu hjá honum, og uppi yíir honum sveifluð-
ust sterkar trjágreinar.
Hann snéri ekki einu sinni höfðinu, þvi að hann vissi,
að ekkert sást enn til ljónsins. Þegar hann varpaði
burtu siðasta sltinninu, rétti hann úr sér. Hann heyrði
til Sabors að baki sór, en ekki þó of nærri. Hann tók
upp öll skinnin og einn skrokkinn og sveiflaði sér upp
i tréö, um leið og Sabor sýndi sig. Hanu breiddi húð-
irnar á trjágrein, settist á aðra grein, skar stóran bita
úr læri svinsins og saddi hungur sitt. Sabor stökk
urrandi fram úr kjarrinu, leit illilega til apamannsins
og lagðist á næsta skrokk.
Ko mmúa istaá varpið
faaat á afgroMhjlu AjþýðubflafMns.
Edgar Rice Burroughs: Vilti Tarzan.
IV. KAFLI
Ljónið kemst í seti.
Rudu, sólin, var hátt á lofti, þegar Tarzan vaknaði.
Apamaðurinn teygði sig, strauk flngrunum gegn um
hár sitt og rendi sér léttilega til jarðar. Jafnskjótt rakti
hann slóðina, sem hann hafði rekist á; þefaði hann að
hún lá ofan i gil eitt þröngt Hann fór hljóðlega, og
leið eigi á löngu, áður hann rækist á hjörð af villisvinum.
Tarzan lagði ör á streng, dró upp boga sinn og skaut
á stærsta dýrið. Hann hafði örvar i munni sér, og varla
var fyrsta örin flögin, áður sú næsta þaut af stað. Svinin
komust i uppnám. Þau urðu eigi þess vör, hvaðan hættan
stafaði, og hringsnérust hvert um annað, unz sex voru
failin; þá ruku þau hrinandi af stað og hurfu brátt i
skógarþykknið.
Tarzan fló dýrin. Hann fór hamförum og virtist allur
við verk sitt. Svo var þó eigi; hann hafði nef og eyru
opin og vissi alt, er gerðist kringum hann. Þefifærin
sögðu honum fyrst, að Sabor, ljónynjan, væri i nánd.
Hann vissi þegar, að ljónið hafði fundið þefinn af
nýrunnu blóðinUj og það var nu áíleiðis mótt viodinum
hans. Gunnþórunn er a8 öllu leyti
atórágæt Þóröur hittir naglana
oítast á hausinn. Rósa sómir sór
vel, »litla ögninr, og f’órarinn
hlýjar. —
Pegar leikhúsgestir fagna leikara
í mi8ri ræ8u, ber honum a8 taka
sór málhvíld, meSan gleöilætín
ii8a hjá. En þessu gleyma leikendur
of oft.
Tryggvi er afarvinsæll leikandi
og fer vel meB fyndni, en hann
hefir þa8 til a8 gefa sig of mikið
gáskanum á vald.
Allir leikendurnir hafa nokkuð
til síns ágætis og hafa veitt og
munu veita mörgum ánægju-
stundir.
Tjöldin eru fögur.
Höfundum Haustrigninga ber aS
þakka græakulaust gaman og nauð-
synlega ádeilu.
Hállgnmur Jbnsson.
Rðggsemi.
Dýraverndunarféiagið eða rétt-
ara sagt Jón Þórarinssoa, tor
maður þess, hefir kært meðferð
á veiðibjöllum og hröfnum, sem
alin eru hér í bænum. Fuglar
þesslr eru eign Óiata Frlðriks-
sonar. Sumum bæjarbúum koma
þesai afskiltl formánnSins nokkuð
kyolega fyrir sjónir. Mönnum
sýnlst, að honum standl nær að
Sjðmenn!
Hækka stígvólin ykkar með bezta
efni. Sanngjörn vinnulaun. Pær
losna ekki undan, gúmmíviðgerð*
irnar hjá honum
Hjðrlelfi Kristmaunsyui,
Hverflsgötu 40.
beita dýraverndun&rgáfu sinni í
aðra átt.
Ekki verður annað séð en að
tuglar þessir hafi kappnóg að
éta og þrifist v©l.
Ettir því, aem sumir dýra-
verndunaríélagsmenn hata talað
o g skritað um fuglategundlr
þessar bnði í >Dýraverndaran-
um< og annars staðar undanfarin
ár, virðist ekki, að þéir hafi sér-
lega mikla samúð með hröfnum
og velðibjölíum eða myndu sýrgja
það, þótt kvaiið væri úr þeim
iífið úti á víðavangi. Umvöcduu
við Óiaí út af tugiahaldinu sýn-
ist því ekki vera sprottin af
umhyggju iyrir fuglunum, heldur
at því, að þeir eru haus eign.
J. P. er kampagleiður yfir því,
að geta hatt ettir öðtam, að
ólykt stafi frá íugiahtídiau.
Sjáltur hefir henn víst ekki
fundið hana, En þess akyldi hann
gæta, að ekki stataðl :ýi& at af-
sklttum hans af þeesu máli.
Vitauiegt er, að Óia ur Frið-
riksson ber miklu meira skyn á