Verslunartíðindi - 01.12.1937, Side 6

VERSLUNARTÍÐINDÍ
84
aSarstörf fyrir Sunnmýlinga og var hann
þingmaður þeirra á þingi 1901, enda þótt
þingsetur og stjórnmáladeilur væru lítt að
hans skapi.
Árið 1911 veiktist hann, og reyndist
það að vera illkynjuð ígerð í höfði. Sagði
hann þá lausu sýslumannsembættinu og
fluttist til Reykjavíkur. Fjekk hann bata
á veiki þessari, en bar hennar þó nokkrar
minjar alla æfi.
Eftir að þau hjónin fluttust til Reykja-
víkur, fekst Tulinius við málfærslustörf, en
gaf sig þó, þegar tímar liðu, meir og meir
að vátryggingarstarfsemi. Hafði hann um-
boð fyrir erlend vátryggingarfjelög, því
engri innlendri starfsemi í þessari grein
var á þeim árum til að dreifa, nema Sam-
ábyrgð íslands og nokkrum smærri á-
byrgðarf jelögum, sem voru einskorðuð við
tryggingar á fiskiskipum.
Á stríðsárunum fóru sjóvátryggingar-
iðgjöld fyrir skip og flutninga landa á milli
upp úr öllu valdi, og mjög erfitt, vegna
einangrunar landsins, að fá tryggingu á
skipurn og förmum. Mun Tulinius þá hafa
fundið sárt til þess hversu tilfinnanlega
vantaði innlendar vátryggingarstofnanir.
Hann Ijet þó ekki hendur fallast, heldur
gekst íyrir stofnun íslensks sjóvátrygg-
ingarfjelags ásamt ýmsum framsýnum á-
hugamönnum. Leiddi þetta til þess,
að Sjóvátryggingarfjelag íslands h.f.
var stofnað 20. október 1918. Hluta-
f'jeð var 1% milj. kr. og 25 % greitt
strax, en trygging sett fyrir afgang-
inum. Var Tulinius ráðinn framkvæmda-
stjóri þess þegar frá byrjun. Þó að fjelag
þetta væri komið á laggirnar, voru þó
miklir örðugleikar framundan. Fyrst og
fremst varð að fá hagfelda endurtrygg-
ingarsamninga erlendis, og var það hægar
sagt en gert. Vantrúin á, að íslenskt trygg-
ingarfjelag ætti tilverurjett eða tilveru-
möguleika var svo rótgróin hjá erlendum
vátryggingamönnum. — Þessa örðugleika
tókst honum þó að yfirstíga, og ekki nóg
með það, hann aflaði brátt fjelaginu svo
ipjkils trausts erlendis, að því buðust epd-
urtryggingar frá erlendum fjelögum. Með
því var fjelagið komið sem algerlega sjálf-
stæður aðili inn í hið gagnkvæma verndar-
samband, sem vátryggingarfjelög nútím-
ans mynda milli landanna.
Fjelagið dafnaði á næstu árum undir
stjórn hans og naut þar hinna frábæru
stjórnarhæfileika hans. Árið 1925 færði
fjelagið út kvíarnar og tók upp bruna-
tryggingar á húsum og lausafje. Hafði
hann urn nokkurt skeið unnið að því að
afla fjelaginu hagfeldra endurtrygginga í
þessari grein og var brunatryggingar-
deildin stofnuð jafnskjótt og gengið var
frá endurtryggingarsamningum.
Eftir 1930 fór hann að kenna þess meins,
sem að lokum leiddi hann til bana, og 1933
sá hann sjer ekki fært vegna heilsu sinn-
ar, að gegna lengur framkvæmdastjóra-
störfum. Ljet hann af því starfi 20. okt.
1933, á 15 ára afmæli þess fjelags, sem
hann hafði átt svo mikinn þátt í að yrði
stofnað og hann hafði komið yfir alla byrj-
unarörðugleika og rekið með svo mikilli
prýði í öll þessi ár. Það starf er afrek,
sem eitt mundi nægja til að halda minn-
ingu hans á lofti.
Eftir að hann ljet af störfum ágerðust
veikindi hans stöðugt og leiddu hann loks
til bana.
Kona hans, frú Guðrún Tulinius, lifir
mann sinn og þrír synir þeirra, Hallgrím-
ur stórkaupmaður, Carl forstjóri, báðir í
Reykjavík, og Erling, læknir, sem nú dvel-
ur í Kaupmannahöfn við framhaldsnám.
Eina dóttur mistu þau hjónin unga.
Axel Tulinius var hið mesta glæsimenni,
fríður sýnum, mikill á velli og karlmenni
hið mesta. Fáa hefi jeg sjeð, sem mjer
hafa fundist vera jafn vel til foringja
íallnir og hann. Bar þar til bæði útlit hans,
framkoma og skapferli. Hann gat engum
þolað órjett og var altaf tilbúinn að taka
upp baráttu fyrir rjettum málstað, og
þetta ásamt drenglyndi hans og höfðings-
lund aflaði honum fylgis hvar sem hann fór.
Mætti þjóð vor eignast marga slíka syni!
Brynj. Stefánsson.