Þróttur - 01.01.1922, Blaðsíða 8

4
ÞRÓTTUR
Vegur íþróttamannsins.
Allir erfiSleikar skapa þroska sem er var-
anlegur. Þeir hæfileikar, sem aflast hafa
með engu erfiði og fvrirhafnarlaust, hverfa
oftast á jafnskömmum tíma og þeir komu.
ÞaS eitt er einhvers virði. sem menn
hafa aflað í sveita síns andlitis.
Yegur íþróttamannsins er langur og
erfiður. Hann er eins og fjallganga, sem
heimtar óskiftan vilja. Til þess að iþrótta-
maðurinn geti sigrast á erfiðleikunum og
náð þeim þroska sem hann keppir að, þarf
hann'margs að gæta og því margt að ica
eins og sá er á að levsa af hendi vandnnnið
verk.
/ byrjun.
Eftir þeim hætti sem íþróttir eru nú
iðkaðar. Þá eiga menn frá bvrjun að hafa
það fyrir augum að kunna eitthvað í öll-
nm í þróttum og alt í einhverjum íþrótt-
nm. Það er að segja, vera alhliða íþrótta-
menn um leið og þeir skara fram nr í ein-
hverjum sérstökum íþróttum. En hvaða
íþróttir sem menn iðka þá er fvrsta atriðið.
að þeir hafi það þol og þann líkamstyrk-
leika sem æfingarnar heimta. Ef þeir hafa
það ekki er hætt við að þeir revni á sig
um of og íþróttirnar revnist þeim skaðleg-
nr í stað þess að verða nvtsamlegar. Til
þess að svo verði ekki þurfa inonn að æfa
sig skvnsamlega og byrja ekki fyrst á því
sem er erfiðast og ekki er b.jóðandi nenia
þ.jálfuðum manni. Þar kemur til greiua
þekking á réttri iðkun og heilbrigðnm lifn-
aðarháttum. Áður en bvrjað er að iðka
erfiðar íþróttir og haldið til kapp, er rétt
að leita álit læloiis um þol likamans.
Val íþrótta.
Eins og áður er getið á hver maður að
iðka sem flestar íþróttir, ef hann er hranst-
ur og óvanaður. En séu menn ekki vel
hraustir að einhverju leyti, get.ur veriö
nauðsynlegt fyrir þá eða ráðlegt aö iðka
einhverjar sérstakar íþróttir. Þeir sem ætla
sér aö iðka hlaup, sérstaklega löng hlaup,
eiga í byrjun að láta lækni athuga hvort
hjarta og lungu séu nógu sterk til þess að
þola áreynsluna, þótt lítil sé í fyrstu. Síð-
ar koma kappraunir, sem revna á styrk og
þol alls líkamans til hins ýtrasta. Menn
skyldu velja íþróttir þannig, að þeir iðk-
uðu þær greinir er gefa þeim alhliða
þroska, svo að einstakir líkamspartar verði
ekki útundan, eöa þroskist misjafnlega.
Ætti því enginn um of að taka ástfóstri
við einstaka og einhliða íþrótt. Þaö getur
oröið skaðlegt til lengdar. En hafi menn
liæfileika til einnar íþróttar framar annari.
er vert að iðka hana ganmgæfilega án þess
þó að vanrækja aðrar íþróttir.
Iðkun.
Tvent er það seiu íþróttamaðurinn verð-
ur að varast framar öðru, ef hann ætlar
að þreyta í kappleikum. Hann verður að
forða.st alla vanrækslu við að þjálfa sjálf-
an sig, og hann veröur að varast að leggja
meira á líkamskrafta sína en hæfilegt er.
Hvorttveggja er hættulegt, en að vísu er
þeim liættast, sem ekkert eru eða lítið
þjálfaðir. Löng og skynsamleg iðkun gefur
líkamanum þol, sem þungt erfiði fær ekki
bugað. Þol og máttur sem margra ára iðk-
un og erfiði hefir skapað, gerir íþrótta-
maninn hæfan til að komast heilan úr
hverri sókn. þótt hver taug og hver vöðvi
líkamans sé teygður til hins ýtrasta.
Sá er vill ná árangri verður að iðka
íþróttirnar sífelt og reglulega. Með þessari
iðkan fæst smátt og smátt þrek, sem gerir
mönnum fært að reyna kraftana. Hjá öll-
um eru takmörk fyrir þolinu, sem ekki má
yfirstíga. En takmörkin verða því víðari
sem betur er iðkað, Æfingarnar gerahverja