Breiðfirðingur - 01.04.1948, Qupperneq 18

1G
BREIÐI'IRDINGUR
Römm er sú taug, sem rekka dregur föðurtúna til.
Er það þá ekki fyrst og fremst arineldur minninganna,
æskuárin, og foreldrar og önnur skyldmenni, enn frem-
ur æskufélagarnir, scm fyrst af öllu búa vfir því seið-
magni að draga farandsveininn föðurtúna til. Ég er
þeirrar skoðunar, þó jafnvel ýmislegt annað geti liaft
sín sterku álirif á hugarástand fólks, eins og ást manns
til konu, svo að annað dæmi sé nefnt.
Máske eigum við mcira safn ættjarðarljóða en átt-
hágasöngva, en þeir eru þó ekki síður þekktir öllum
almenningi. Grímur Thomsen kvað: „Til átthaganna
andinn leitar, ])ó ei sé loðið þar til ])eitar.“ Minning-
arnar um golt og göfugt fólk eru þær minningar, sem
siðast af öllu Iiverfa úr liuga manns, livort heldur sem
fólk þctta hyggir hrjóstrugt útkjálkaliérað eða fegurri
svcit.
I minningum margra skálda cru átthagarnir sérstak-
ur ævintýraheimur, eins konar ríki i ríkinu. Kjartan
J. Gislason frá Mosfelli i Grímsnesi segir svo i einu
af sínum ljóðum um sveitina, ]>ar sem liann er fædd-
ur: „Og sjái ég ekki aftur átthagana mina, ég efast
um að himnaríki fái l)ætt mér ])að.“
Eitt ])ekktasta kvæði þessarar tegundar er kvæði Sig-
urðar .Tónssonar á Arnarvatni. Kvæðið nefnir Iiann
Sveitin mín:
Fjalladrottning, móðir mín,
mér svo kær og hjarta bundin,
sæll ég hý við hrjóstin þín,
l)lessuð aldna fóstra mín.
Hér á andinn óðul sín,
öll, sem verða á jörðu fundin.
Fjalladrottning, móðir mín,
mér svo kær og lijarta bundin.
Menn bera lilýjan liug til ])ess fólks og þeirra staða,
])ar sem þeim hefur liðið vel. Margir munu tclja æsku-
árin hezta liluta ævinnar, og víst er um það, að hljóti