Breiðfirðingur - 01.04.1948, Page 30
28
BREIÐFIRÐINGUn
liúsum í Reykjavík gegn viSunanlegum vöxtum, og varð
sú ráðstöfun hið mesla liapp fyrir sjóðinn, enda hefur
varasjóður vaxið ört síðan, en liann var tfarinn að drag-
ast upp þau árin, er mest harst að af innlögum.
Þótt Sparisjóður Dalasýslu hafi oft verið ríflegri á
lánum út á fasteignir en hankarnir og oft lánað sjálf-
skuldarábyrgðarlán og keypt víxla með veikum trygg-
ingum, þá liefur liann þó aldrei látið fastteign innan
sýslu fara undir hamarinn og aldrci látið afsegja víxil
eða dæma ábyrgðarmenn til greiðslu, og hefur þó aldrei
þurft að afskrifa skuld, neina einu sinni, en þá er að
sjálfsögðu undanskilin liin lögskipaða eftirgjöf samkv.
Kreppulánasjóðslögunum. Bóndi i sýslunni fékk sjóð-
inn til að kaupa af sér 1000 eða 1200 kr. eiginvíxil til
áhafnarkaupa á leigujörð, er hann fékk til áhúðar. Eftir
nokkurra ára húskap á krepputímabilinu varð liann að
liætta og segja lausu og fluttist jafnframt hurtu úr hér-
aðinu. Þá var hann búinn að afborga víxilinn ofan í
kr. 570.00. Hann skrifaði sjóðnum og liaðst afsökunar
á að liann gæti ekki lokið skuld sinni áður en hann
flytti burt, en kvaðst liafa hug á að greiða liana jiegar
hann gæti. Stjórn sjóðsins kom ekki til hugár að elta
manninn með lögsókn. Skuldin var afskrifuð sem tap-
að fé. En nokkrum árum síðar sendi sami maður sjóðn-
um svo riflega upphæð til skuldalúkningar, að hún
gerði rneir en að nægja til lúkningar vaxta og vaxta-
vaxta að auki af skuldarupphæðinni. — Þótt þessi sé
heildarreynsla sparisjóðsins af skilsemi Dalamanna, þá
eru þeir að sjálfsögðu misjafnlega skilvísir og margur
átti það oft hjálpsemi gjaldkerans að þakka, að Iiann
gat greitt skuld sína að lokum. En aðalorsökin að þess-
ari farsælu lánastarfsemi sparisjóðsins öll þessi liðnu
ár cr sú, að stjórninni og sérstaklega gjaldkera var svo
vel kunnugt um efnahag og greiðslugetu lántakenda í
sýslunni, að aldrei var rennt verulega hlinnt i sjóinn um
lánveitingar og að alltaf var fylgt jieirri föstu reglu að