Breiðfirðingur - 01.04.1948, Síða 72
70
BIIEIÐFIRÐINGUB
hraunsins, og blasir við suðri og sól. Túninu hallar nið-
ur til sjávarins, að hlésælum vogum og varphólmum,
sem þar eru fyrir landi. Útsýni er um allan Breiðafjörð,
svo langt sem séð verður.
Þegar ég' var að alast upp í Breiðafirði, bjuggu á Skála-
nesi hjónin Sigurlína Þórlang Bjarnadóttir og Jón Ein-
arsson. — Jón var orðinn gamall maður þegar ég man
eftir honum og liafði þá húið i Skálanesi i mörg ár.
Hann var hæglátur maður og' stilltur í viðkynningu,
greindur vel og talinn húhöldur góður. Hann andaðisf
árið 1914, og verður lians ekki nánar getið hér. Sigur-
lína var seinni kona Jóns og mörgum árum yngri. Fædd
23. ágúst 1864. Hún bjó lengi með börnum sínum á Skála-
nesi eftir dauða hónda síns og andaðist 6. september
1944. — Hún var aldrei ne’fnd annað en Sigurlína á
Skálanesi, og verður þvi lialdið hér.
Meðan allar samgöngur um innanverðan Breiðáfjörð
fórn fram á árabátum, var Skálanes í þjóðbraut.
Þar var jafnan lítill bátur vegna lilunnindanna i hólm-
unum og hrognkelsanna i vogunum. Það var kunnugt
um nágrennið. Þvi kom það oft fyrir, að maður kom
að Skálanesi, sem þurfti að fá sér skotið yfir fjörð, upp
á næsta nes. Það sparaði margt sporið um grýttar hlíð-
ar kring um langa firði.
Þaðan var líka styðst í kaupstaðinn i Flatey úr Gufu-
dalssveitinni. Þeir sem erindi áttu þangað úr sveitinni,
þurftu því oft að fá Iánaðau bátinn til kaupstaðarferð-
anna.
Þannig varð Skálanes i þjóðhraut og áfangastaður
margra, er erindi áttu um þessar slóðir, þó ekki lægi
„þjóðvegur“ meðfram túninu.
Og öllum var vel tekið á Skálanesi. Sigurlina var gest-
risin og gjöful. Allur beini og fyrirgreiðsla sem hún gat
veitt var látin i té af örlæti og rausn — og víst oftast
eða alltaf án endurgjalds.
FyTsti báturinn, sem ég man eftir í Skálanesi, var