Breiðfirðingur - 01.04.1948, Síða 73

BREIÐFIRÐINGUR
71
ósköp lítill, og án alis íburðar og skrauts. T. d. hvergi
málaður fyrir ofan sjó, eins og þá var tíðast uni báta
í nágrenninu. Og í einu og öllu var liann svo lil fara,
5,sem fátækra börn eru flest“.
En þeir voru margir, sem flutu milli lands og eyja
á þessari litlu frumstæðu íleytu. Presturinn í Gufudal
breppstjórinn og sýslunefndarmaðurinn, auk annarra í
sveitinni, fengu lika bátinn lánaðan til cyjaferðanna.
Og oft var bann ákaflega blaðinn þegar „landmennirn-
ir“ komu á honum úr kaupstaðnum, — því man ég
vel eftir, því stúndum komu-þcir við beima. Þar var
ekki borð fyrir báru, og þótti hinum forsjálli eyjabænd-
um stundum gæta lítillar fyrirhyggju um bleðsluna. En
oft mun það hafa dregið drjúgt fáöeku lieimilin í Gufu-
dalssveitinni, sém upp úr honum kom, -- Þannig varð
litli báturinn á Skálanesi bjargvættur nágrannanna, ekki
sízt í vorharðindum, þegar heslar voru magrir og illt að
ná í björg norðan yfir heiðar.
Og það voru fleiri en nágrannatnir sem erindi áttu
að Skálanesi. Eyjabændurnir voru þar líka tiðir gestir.
Þeir komu þangað að vísu ekki til þess að fá lánaðan
bát. Þeir áttu fleiri og stærri báta en ti). voru á Skála-
nesi. En það kom fyrir að þeir þurftu að fá lánaðan
best, ef þeir þurftu að bregða sér bæjarleið á landi. Og
það var jafn sjálfsagt hjá Sigurlínu, að lána bestinn
sinn eins og bátinn. Það var að greiða úr jiörf jiess,
sem að garði bar og liðsinnis þurfti. Og eyjabændurnir
komu þangað líka annarra erinda — nauðsynja erinda.
Þeir þurftu að fá beitiland fvrir kindurnar sinar yfir
sumartímann. Án jiess var ekki hægt að stunda sauð-
fjárbúskap í eyjunum. A Skálanesi var gott sauðland,
eins og viðar i Gufudalssveitinni. Og Sigurlina greiddi
flestum betur úr þeirri nauðsyn eyjabóndans. Hún sagði
jafnan eitthvað á þá leið, að sinn hlutur myndi ekki
verða neitt minni, ]ió eitthvað af eyjafénu kroppaði með
kindunum sínum í Skálanesfjallinu yfir sumarmánuð-