Breiðfirðingur - 01.04.1948, Qupperneq 75

BREIÐFIRÐINGUR
73
farin var fleiri en ein ferð á dag, gáfu menn sér ekld
tíma til að skreppa heim til að fá sér kaffisopa, þegar
komið var að landi, því spölkorn er frá sjónum heim
að bænum. En þá kom Sigurlína oftast með kaffi og
brauð ofan að sjó, og þarf ekki að lýsa því, hve nota-
legt það var; þó nesti væri að vísu oftast haft með í
skipunum og menn gætu hrifsað í sig eitthvað af þvi á
milliferðunum. Hvílíkt erfiði og fyrirhöfn það bakaði
önnum hlaðinni húsmóður, þarf ekki að fara neinum
orðum um. En þannig var hugulsemi hennar og örlæti
í hvívetna, þó oftast væri ekki af miklu að taka. — Mér
koma oft í hug orð Bjarna skálds Tliorarensen um kon-
ungshjartað og kotungsefnin, þegar ég minnist Sigur-
línu á Skálanesi.
Sigurlina var prýðilega verki farin. Hún kunni kvenna
bezt þá 'fornu dyggð húsfreyjunnar, að koma ull í fat
og mjólk í mat. Þeir voru ekki illa útilátnir skyrdisk-
arnir sem við eyj astrákarnir fengum hjá hcnni um frá-
færna leytið á sumrin — meðan hún færði frá ánum
sínum — þegar við komum í land að sækja ullina af
ldndunum. Og þá bragðaðist berjaskyrið hennar ekki
verr síðari hluta sumarsins. Það var nú réttur, sem
ekki var borinn á borð í eyjunum á hverjum degi. Iland-
bragð liennar á ullarfatnaði og öðru prjónlesi þótti
bera af flestu, sem unnið var i nágrenninu. Margir rós-
óttir útprjónsvettlingar frá lienni sáust í eyjunum i
mínu ungdæmi, þykkir og lilýir. Slitur af einum, mun
ég enn eiga einliversstaðar í fórum mínum.
Sigurlína á Skálanesi safnaði ekki gulli í sjóð um
dagana, enda mun það hnoss seinast falla í skaut ein-
stæðrar ekkju á útnesjum. En hún lifði langan dag,
og hlutverk sitt í lífinu leysti hún vel af hendi. Mann-
kostir hennar voru þeir, að liún lilaut traust og virð-
ingu flestra samtíðarmanna sinna er höfðu af henni
nokkur kynni. Þó mun hún liafa átt það til, að vera
dálítið orðhvöss og hrjúf við fyrstu kvnni eins og hraun-