Breiðfirðingur - 01.04.1948, Page 82
80
breiðfirðingub
En þegar ég kom á móts við Akranes, hýrnaði lield-
ur en ekki yfir mér, þvi þá rak ég augun i fimm ung-
ar stulkur, skrambi laglegar, sem lágu á lúkarnum
og lilógu. Mér fannst ég kannast við snjáldrið á sumum
þeirra frá skemmtunum BreiðfirðingaféIagsins, svo að
ég lierti upp hugann og ávarpaði þær. Ég spurði, hvort
þær væru ekki á vegum Breiðfirðingafélagsins, og
kváðu þær það ekki vera fjarri sanni. Ég spurði, hvort
þær vissu um fleiri, sem væru á leið vestur, en það
vissu þær ekki og töldu það enda mjög ólíklegt, í jafn
ískyggilegu útliti. Úr þessu stóð mér líka lijartanlega
á sama. Mér hitnaði um hjartaræturnar, rétt eins og
ég liefði sopið á brennivínspela, og mér var innan-
hrjósts eins og hamingjusömum hana.
Nú vikur sögunni að komu okkar til Borgarness. Yið
höfðum pantað bíl úr Stykkishólmi og átti liann að
vera til staðar á bryggjunni í Borgarnesi, er við stig-
um á land.
Nú biðu víst einir hundrað bílar á bryggjunni, senni-
lega allir hílar, sem þar áttu að vera, og margir fleirí
— nema okkar bíll. Hann einn var hvergi sjáanlegur.
Farþegarnir af skipinu þutu í bílana, þeir fyllt-
ust óðfluga og lögðu siðan af stað, hver á fætur öðr-
um. Loks kom að því, að allir bilar voru farnir og allt
fólk — að undanteknum um tuttugu hræðum, sem
hýmdu geðillar á hafnarbakkanum og bölvuðu farar-
stjóranum, sem hvergi væri sjáanlegur, og sennilega
væri lélegasti fararstjóri, sem nokkru sinni hefði stýrt
einni ferð.
Mér fannst eg helzt þurfa að hverfa niður í jörðina.
Ég skammaðist mín niður fyrir allar hellur og þorði
engan að láta vita um það, að ég væri fararstjórinn.
Hins vegar óskaði ég þessum bifreiðarstjóra, sem hvergi
lét sjá sig, innilega góðrar farar eftir þeim eina breiða
vegi, sem getið er um í biblíunni.
Þar kom, að einn heldri maður úr hópnum, sem auð-