Breiðfirðingur - 01.04.1948, Qupperneq 88

86
liRKIÐFIRDINGUR
vaðans í þessum eina mannákratta. Það var eins og
tíu náttúruöfl væru að verki við að framleiða skrugg-
ur og hrossabresti úr nösum og barka þessa eina manns.
Þarna hraut maðurinn og skar hrúta án afláts alveg
upp við eyrað á mér, og af því að hvorugt þessara fyrir-
brigða eru beinlínis laðandi liljómlist, bylti ég mér á
ýmsar hliðar og stundi af óumræðilegri sálarangist.
En það var ekki nóg með það, að cg væri fullkom-
lega andvaka, og að maðurinn ætlaði að æra mig með
þessum ægilegu drunum rétt upp við eyrað á mér. Það
var eins og ógæfa mín væri ekki fullkomin nema þriðja
börmungin dyndi yfir, ofan á allt hitt, sem eg varð
að þola.
Eg varð þess sem sé brátt áskynja, að fólkið, það
sem innar svaf í blöðunni, fékk ekki heldur sofnað
fyrir lirotunum í bilstjóranum. Eg lieyrði alls konar
formælingar sitt úr liverju horni, og getgátur fólks um
það, bvort það væri bilstjórinn eða fararstjórinn, sem
liryti.
„Við skulum bafa einliver ráð með að þagga niður í
þeim báðum,“ heyrði ég að einhver sagði, og í sömu
andrá byrjaði ægileg skotliríð innan úr lilöðunni, bæði
yfir mig og bílstjórann.
Sumpart skullu myglaðar heyflyksur á andlitinu á
mér, myglan og rykið fóru niður í liáls og barka og ég
fékk áköf bóstaköst — en bílstjórinn liraut aldrei liærra
en nú. Þá var byrjað að kasta rennblautum drulluskán-
um, eins og þær geta vei'star orðið, þar sem saggi safn-
ast á liey. Lenti ein skánin beint framan á andlitið á mér,
og var ég í njeira en hálfttíma að þurrka óþverran fram-
an úr mér. Bílstjórinn svaf aldi’ei fastar og hraut aldrei
hærra en nú. Það var ekki fyrr en við fengum heil föng
framan í okkur, að bílstjórinn rumskaði eitthvað og
skruggunum linnti.
Þetta var í einu orði sagt hræðileg nótt!
Klukkan var 6 um morguninn eftir þegar fvrsti haus-