Breiðfirðingur - 01.04.1948, Side 94

92
BREIÐFIRÐINGUlí
heitasta ósk var sú að skólinn mætti vaxa að áliti og'
liagsæld, og ekki myndu vinir hans minnast hans á
annan liátt lionum geðfeldari, en stuðla að því, að sem
bezt væri hlynnt að skólanum, svo að hann gæti orðið
héraðinu til hins mesta gagns og frama.
Búskaparár sín á Staðarfelli bjó Magnús stórbúi og
kunni vel að hagnýta sér g'ögn og hlunnindi jarðar-
innar, sem jafnan hefur reynst, þótt erfið séu, happa-
drjúg þeim, sem þar hafa bændur verið. Hafði Magnús
þá á hendi útvegi fyrir sveitunga sína í ýmsum greinum.
Hann var einn af stofnendum Yerzlunarfélags Dala-
manna fyrir aldamótin síðustu og bar þann félagsskap
mjög ‘fyrir brjósti, og vitnaði oft til þeirra tíma, þegar
bændur liófust fyrst handa um að koma á fót pöntun-
arfélögum. Hefur liann skrifað sögu þessa félagsskapar
og verður hún sennilega prentuð á næstunni.
Þau lijónin Magnús og Soffía voru mjög samlient og
ckki þótti honum ráðið nema hún fylgdist með um
málefnið, cnda var hún greind og sérstaklega liyggin
kona, en yfirlætislaus. Þótti jafnan heimili þeirra fyr-
irmyndarheimili.
Frá Staðarfelli flnttust ]iau hjón árið 1926 út i Stykk-
ishólm. Magnús varð þar hreppstjóri nokkrum árum sið-
ar og hélt því starfi til dauðadags. Rækti hann það með
röggsemd og skvldurækni og varð hinn vinsælasti með-
al Hólmverja.
Magnús var fjörmaður alla ævi, greindur vel og fram-
úrskarandi minnugur á menn og málefni. Atburði, sem
hann var riðinn við, mundi hann nákvæmlega og nær
alltaf að ár- og dagsetja þá og skeikaði því varla. Fljótur
var liann að átta sig á málum og oft kappsamur með eða
móti þeim. Þótt hann væri skapfestumaður, var hann
fljótur til geðbrigða. Hann gat glaðst af litlu líkt og barn
og sárnað mjög, ef honum fannst að sér væri óréttur
gerður. Gestrisinn var hann og jafnan glaður og reifur
heim að sækja. Virtist mér, frá þeim tíma er ég kynnt-