Breiðfirðingur - 01.04.1948, Blaðsíða 113
íiREIÐFIRÐINGUR
111
sem sigruðu skuggana. Hún leiðir drenginn inn i búrið
sitt og gefur honum stóran kandíssykursmola. Lengi
finnst drengnum molinn of heilagur til að borða liann.
Ennþá eftir þrjátíu ár cr einliver eilifðarhirta, blikandi
hjúpur um blettinn undir skemmuveggnum, og þar sem
húr gömlu konunnar stóð, með moldarveggina sina, og
græn strá, sem gægðust inn með skjánum, jafnvel þótt
klaki væri liti. Eða svo finnst drengnum. Guð gekk þar
um.
Kirkjuferð. Fannhvít seg'l eru felld. Blár fjörður, hvít-
ir fuglar, græn lilíð, gráir klettar.Fólk stígur á land.
Gömul lcona ræður fyrir hópnum. Fötum er skipt undir
dökkum liamri í blómalaut: Allir skulu vera lireinir,
fallegir, ljómandi. Ekkert ljótt, ekkert óhreint, ekkert
sem varpar skugga yfir ljós dagsins. Konan gengur af
stað. Fólkið leiðist. Hægt, hátíðlega, fet fyrir fet. Ekki
má stíga á blómin. Ekki slíta kóngulóarvefina, sem levn-
ast í grasinu. Ekki má tala. Helgiganga. Þó eru engar
reglur settar. En börnin finna, að svona vill liún, að
það sé. Hún, sem gengur á undan settum skrefum, tigin
og fögur, með livítar liærur yfir hvelfdu enni, liver fell-
ing í klæðum hennar verkar á barnshugann. Hver hreyf-
■ing hennar eins og opinberun um nálægð guðs. Sál
hennar er á guðs vegum. Þar má engu gera mein, ekk-
ert skemma, ekkert óhreinka, aðcins ganga hljóð í hús
drottins.
Það leikur einhver draumkennd móða um dag
síðla hausts. Dag þegar fullorðið fólk grætur. Marg-
ir gestir. Söngur, með blíðum lögum, sem líða um eins
og leitandi geislar. Hátíðleg þögn. Svört líkkista, með
krossi á lokinu á miðju stofugólfinu. Ókunnur maður í
svartri kápu með hvíta borða um liálsinn. Prestur. Mað-
urinn góðu, gömlu konunnar er i kistunni, — dáinn.
Hún hafði vakað hjá honum margar nætur. Hann stundi
og bað. Hann var veikur. Ofurlítil týra á borðinu, ann-
ars myrkur, ægilegt myrkur. Litla ljósið svo ótrúlega