Breiðfirðingur - 01.04.1948, Qupperneq 114

112
BREIÐFIRÐINGUB-
lítið í öllu myrkrinu. Og' þarna sat liúu og liélt í liönd
hans liljóð og þögul. Aðeins varir hennar bærðust. En-
ekki einu sinni livísl heyrðist frá munni hennar. —
Þetta liafði drengurinn séð, þegar hann stóð við þrösk-
uldinn og liorfði i fyrsta sinni á aðfarir dauðans. Og.
hún, sem var svo blíð og' góð, varð að sleppa liönd lians.
Dauðinn hafði slitið liana af henni. Hann, sem hún
unni lieitast. Og hún, sem var fædd til að elska------
og þjást.
Og nú var hún stndd inn í stofuna sína. Þar sem hún
hafði lifað sina g'leði, leið hún nú sína sorg. Er hægt
að gleyma höfgum, ijómandi tárum í augum hins góða.
Andlitið hennar fagra, með bláu augunum, viðkvæma
munninum, þjáningadráttunum var fölt eins og' vax.
Hárið var eins og glitrandi mjöll. Tárin voru stór og
dökk á hvörmunum. Svipurinn mildur og blíður. Sorg-
in var svo hrein, svo livit og heilög. Sorg hins góða,
sem finnur geisla guðs gegnum tárin. Á vörunum var
ekkert hros. En hver dráttur ásjónunnar birti ljós, heil-
agt bros liins eilífa friðar og mildi. Sorg og friður í
hjarta hins góða. Sælir eru syrgjendur. Síðan hefur
hún alltaf verið Ijósið i myrkrinu, og þó virtist sorgin
henni of þung í svip. Nafn lians nefndi hún aldrei upp
frá þessu. Það var of sárt, eða of heilagt. Sennilegast
hvorttveggja.
Sumarkvöld. Hún er níntíu ára að aldri. f sextán ár
hefur hún verið rúmföst. Oft sárþjáð, svefnvana. En
aldrei hefnr óþolinmæðin náð tökum á sál hennar.
Alltaf Ijómi yfir hvelfdu enninu. Alltaf bros á vörum.
Alltaf blíðuorð og huggun af munni hennar. Aldrei á-
sökun, heldur lofgjörð og þökk. „f níutíu ár hefur
miskunn guðs vakað yfir mér,“ segir liún, um leið og
hún strýkur hönd mannsins, sem einu sinni var sorg-
bitinn drengur undir skemmuvegg. Nú ber hann aftur
liarm sinn til hennar. Djúpan, örvita harm hins full-
orðna manns, sem sýnist himininn vera lokaður.