Breiðfirðingur - 01.04.1948, Qupperneq 115

breiðfirðingur
113
Hvernig getur höndin hennar visin og beinaber átt
þetta afl, sem gefur kraft, sem ekki er liægt að lýsa?
Hvers vegna getur snerting hennar gefið nýjan þrótt
til að lifa og gleðjast, livers vegna getur þessi mátt-
vana kona opnað liimininn aftur?
Bjarmi deyjandi dags vakir í augunum, þegar hún
hvíslar: „Þegar ég missti litlu stúlkuna mína, þrettán
ára að aldri, hét ég þvi að reyna að gcfa eins mikið af
gleði og hægt væri, en gæta þess að hryggja aldrci
neinn. Það var sárt að missa hana. Þvi geta aldrei
nokkur orð lýst. Ég bað guð að breyta sorg minni í
gleði handa öðrum. Veiztu, hvað ég er barnaleg,“ bætir
hún við enn lægra og' feimin eins og lítil telpa. „Stúlk-
an mín dó á Landakoti. Það skrifaði mér einhver bréf
með síðustu kveðju hennar. Ég hef aldrei getað lesið
það, alla þessa áratugi síðan, aldrei getað kvatt hana.
Hún hefur lifað i sál minni. Hafi einhverjum fundizt
ég vera góð, þá voru það blíðubrosin hennar, sem ég
var að gefa. Hún var svo góð og falleg, blessuð litla
stúlkan mín. Og bráðum sjáumst við aftur.“
Dýrð liins breiðfirzka sumarkvölds logaði í döggvotu
bláu augunum hennar. Augunum, sem alltaf munu
geyma yndisleika æsku og fegurðar, unz Ijós þeirra
flytzt upp í himinninn.
Og maðurinn fann nú fyrst, hver var uppspretta góð-
leikans í barmi hennar. Þessara sólskinstöfra, sem all-
ir fundu í návist liennar og orðið var hið ljúfasta í
allri sveitinni. Ættfólk liennar, gestir liennar, börnin,
dýrin, jafnvcl blómin, allt varð betra og sælla í návisf
hennar. Jáí beizkja sorgarinnar gat orðið svo undar-
lega ljúf hjá henni. Þessvegna varð lif hennar eins og
hátíðleg lielgiganga til liinnar liimnesku kirkju guðs.
Þar mun fegurð ljóss og tóna verða fléttað saman í
sveig handa henni, sem bar sorg sína að fórn á öllum
sinum vegum til að græða sár og þerra tár, breyta sorg
i gleði, kvöl í unað. Vegur liins góða er vegur guðs og
8