Stjarnan - 01.05.1933, Blaðsíða 4

68
ST J ARN AN
Davíð Djarfur og fríhyggjumennirnir
FólkiS flyktist inn í ræðusalinn til aÖ
hlusta á fleiri viðurkenningar vantrúar-
manna um Krist og kenningar hans.
VitnisburÖir þeir, sem áður höföu veriÖ
lesnir upp voru ákveðið og eindregið hrós
um höfund kristindómsins.
Einarsson og fjölskylda hans komu
snemma og var hann nú strax beðinn að
koma upp á ræðupallinn, til að lesa kafla
úr bókum vantrúarinanna. Á þenna hátt
var áheyrendunum gefin trygging fyrir
því, að alt væri rétt með farið.
Ræðumaður byrjaði með því að rétta
Einarsson bók og biðja hann að segja frá
hver hefði ritað hana.
Einarsson skoðaði bókina, sneri sér síð-
an að tilheyrendunum og sagði: “Þessi
bók heitir “Dagbók rannsóknanna,” höf-
undur hennar er Charles Darwin, hinn
nafnfrægi náttúrufræðingur og framþró-
unar kennari.”
“Alítur þú hann trúaðan kristinn
mann?” spurði Djarfur.
“Langt frá því,” svaraði Einarsson.
“Hann hafði enga trú á Biblíunni. Hann
var viðurkendur vantrúarmaður.”
“Áriö 1831-1833 ferðaðist Darwin með
skipinu Beagle, kringum hnöttinn,” sagði
Djarfur, “og hann lét í ljósi það álit sitt
að Nýja Sjáland væri myrkasti staðurinn,
sem hann hefði séð.
Eftir að hann var kominn heim aftur
til Englands, voru miklar árásir gjörðar
í ræðum og ritum á móti trúboðum og
trúboðsstarfi. Hann mintist á þá sem
gjörðu þessar árásir, og ætla eg að biðja
hr. Emarsson að lesa það, sem hann hefir
að segja því viðvíkjandi á bls. 414, 425 og
505-”
Einarsson fletti nú upp í bók Darwins
og las það, sem bent var á.
“Þeir hafa gleymt því eöa ekki viljað
muna það, að kristindómurinn hefir út-
rýmt mannablótum, undirokun almúgans
af heiðnum prestum, ólifnaði, slíkum, sem
varla þekkist annarsstaðar i heiminum,
ungbarnamorði, sein tilheyrði heiðnum
trúarbrögðum, og blóðugum striðum þar
sem hvorki konum né börnum var hlíft.
Það ber einnig minna á óráðvendni, slarki
og drykkjuskap þar sem kristindómurinu
hefir náð bólfestu.
“Það er mesta vanþakklæti fyrir sjó-
mann að gleyma þessu, og ef hann skyldi
lenda í skipbroti við ókunnar strendur, þá
mundi hann biðja heitt og alvarlega að
kenning trúboöans hefði náð þangað á
undan honum.
“Kenning kristiboðans er eins og töfra-
vöndur. Hús hafa verið bygð, gluggar
búnir til, akrar plægðir og tré plöntuð af
íbúum Nýja Sjálands. Framfarir þær,
sem fylgt hafa komti kristniboðans í