Stjarnan - 01.09.1938, Page 3

S TJARNAN
75

ar mínar, svo eg leigSi lítiÖ herbergi þar sem eg
ætlaÖi að hafa mitt sumarfrí og fara svo heim
aftur meS haustinu.
Fyrstu mánuSirnir liSu fljótt og ekki linti
stríSinu, j>aS virtist fremur fara versnandi, og
og leit nú ut fyrir aS þaÖ mundi standa lengi.
ÞaS fór heldur aS minka um peninga hjá mér,
svo eg sá ekki annaS vænna en aS leitast fyrir
um einhverja vinnu til hess aÖ geta séÖ fyrir
mér sjálfur. Eg féll á kné og baÖ Guð að
hjálpa mér með að fá vinnu. Tveimur dögum
seinna fékk eg lofun fyrir skrifstofustarfi hjá
lögreglunni. Eg átti ekki aÖ byrja að vinna
fyr en eftir þrjá daga, svo eg ásetti mér meSal
annars aS heimsækja konungshöllina í millitíS-
inni. Engum var leyft að ganga um í hallar-
garðinum, þegar konungur hélt til í höllinni,
en eg ásetti mér að eg skyldi fara þangaS unz
mér yrði skipaS í burtu. En það leit ekki út.
fyrir að neinn stæði á verði. Þegar eg var
þar að skoða mig um kom. einn af yfirmönn-
unum, og spurði hvern eg óskaSi aS finna.
Eg svaraSi honum aS eg væri engan sérstakan
aÖ. finna, eg væri bara í heimsókn. Hann
spurÖi mig hvaðan eg kæmi og eg sagSi honum
alt eins og satt var, en mintist ekki á aÖ eg ætti
von á vinnu. Eg var spurður hvort mig vant-
aSi vinnu, og hann heimtaði aÖ sjá pappíra
mána. Hann sagði mér að verzlunarmaðurinn
þeirra, sem hefði verið AusturríkismÖaur, væri
farinn frá þeim og kominn í stríÖiÖ; nú þurftu
þeir mann í staðinn hans og var eg meir en
glaður að fá þá stöðu.
Þegar á haustiS leið fór konungur með f jöl-
skyldu sina til borgarinnar, og þar sem eg var
einn í þjónustu hans þá fór eg líka. Þannig
atvikaðist það, að eg var í konungshöllinni alt
í gegnum stríðsárin, laus viS stríðiS, naut allra
þæginda lífsins og hafði gott kaup. GuS hafði
sannarlega svarað bænum mínum í fyllra mæli
en eg hafði vit á að biðja um.
Einn dag fór Aðventista stúlka fram hjá
höllinni; hún seldi mér blaS. Eg vissi ekkert
um Aðventista, en eg las blaðið og reyndi að
ná í fleiri blöð. Eg heimsótti aliar bóka- og
blaðaverzlanir, en árangurslaust. Svo sagði
einhver mér, að þetta væri AðventistablaS og
eg gæti hvergi fengið það nema hjá þeim. Að-
ventistar voru lítt kunnir þar í þá daga, þeir
höfSu aðeins 60—70 meSlimi í allri Bucharest.
Þeir höfðu samkomur sínar í litlu, dimmu her-
bergi, en eg leitaði þá uppi þangaS tií eg fann
þá. Þegar eg kom inn. sá eg borS fult af
Biblíum og blöSumi, eg keypti sitt af hverju og
hélt áfram að heimsækja þetta einkennilega
fólk.
Mér fór brátt að þykja vænt um fólkið og
langaði til að vera meS því á hvíldardaginn, og
ásetti mér nú að fara að halda hann heilagan
svo eg gæti orðið meSlimur í söfnuði þeirra.
Eg fór til yfirmanns míns og afhenti honum
uppsögn á stöðu minni, af því eg gæti ekki
lengur unnið á hvíldardögum. Eg var meir
en lítið forviða þegar mér var skilað aftur upp-
sagnarbréfinu og á það var ritaÖ : “Frí á hvíld-
adögum.” Svo eg hélt áfram í þjónustu kon-
ungs og hafði hvíldardaginn frían.
Arið 1916 fór Rúmenía einnig í striðiS. Nú
voru allir þjónar í höllinni skrásettir og sumir
voru sendir í stíðið. Allir höfðu vitnisburðar-
spjald, en margir vissu ekkert um það fyr en
þeir yfirgáfu þjónustu sína við hirðina. Á
mínu spjaldi var þess getið að eg væri AÖvent-
isti, færi stöðugt á samkomur þeirra, og fram-
ferði mitt væri kristilegt. Þess var líka getið
að eg útbreiddi kristileg rit. Aðrir voru send-
ir í stríðið en yfirmaður minn lét mig vera
kyrran.
Innan skaimms fóru samverkamenn mínr að
kvarta um framkomu míná: að eg vildi ekki
éta svínakjöt og eg læsi Bi'blíuna. Klögun þessi
var nú send til yfirboðara minna. En árangur-
inn var sá að þeir skipuðu að mér yröi gefin
sú fæða, sem mér geðjaðist að svo eg yrði ekki
veikur og til byrði fyrir hirðina. Svo í öllum
greinum naut eg hins bezta gegnum þessi voða-
legu ófriðarár. Eg var aSeins ungur maður,
en eg treysti GuSi og hann brást mér ekki,
heldur uppfylti öll sín fyrirheit. Eg þurfti
ekki að bera vopn. Eg fékk hvildardagana
fría og gat sótt guÖsþjónustur, og jafnvel fæði
fékk eg eins og eg óskaði eftir. GuS fór sann-
arlega vel meS mig.
Eftir stríðið, 1920, var A. G. Daniels á
samkomu meS okkur, og þá var rúmeniska
safnaSasambandiS stofnað. Hér var mikil þörf
fyrir fleiri starfsmenn, og áherzla var lögð á
þaS hve nauðsynlegt væri fyrir unga menn aS
fá undirbúningsmentun til að vinna fyrir GuSs
ríki. Margir voru hvattir til að fara til Fried-
ensa.u í Þýzkalandi á trúboðsskóla vorn þar, til
að búa sig undir prédikunarstarf.
Eg hugsaÖi um alt sem GuS hafði gjört
fyrir mig, Ihvernig hann hafSi svarað bænum
miínu mog varðveitt mig í gegnum stríðsárin,
og eg réð það af að bjóða mig fram sem
kristniboSsnemanda. En á þeim tímum var
það alvarlegt að vera prestur; þeir voru mjög