Stjarnan - 01.09.1938, Side 4

S TJARNAN
76
mikið ofsóttir og oft misþyrmt. .Líf þeirra
var í hættu og laun þeirra voru mjög lítil.
Eg sagði upp vinnunni, en það var ekki
tekið til greina. Nokkrum mánuðumi seinna
skrifaði eg aftur og kvaðst þá ætla burt úr
ríkinu til að stunda nám, en tók það ekki fram
að eg ætlaði.að verða prestur. Nú var upp-
sögn mín tekin gild og mér voru gefin góð
meðmæli, en mér voru sett þau skilyrði að eg
kæmi aftur þegar eg hefði lokið námi. Eg
hafði nú unnið þarna í 7 ár og ekkert var á
móti mér á spjaldinu nerna trúarbrögð mín og
starf mitt í samibandi við þau.
Nú mætti eg annari reynslu. Foreldrar
mínir vildu ekki lofa mér að fara í annað
land til að ganga á skóla og sízt á kristniboðs-
skóla. Prestarnir, föðurbræður inínir, hvöttu
foreldra rnína til að reyna að fá mig til að
ganga í grísku kirkjuna aftur.
Foreldrar mínir voru vel efnuð og prest-
arnir vonuð að það mundi verða hvöt fyrir
mág að hætta við áfom mitt að verða Aðvent-
ista prestur, svo eg misti ekki af arfinum.
Þegar þau sáu að eg var ófáanlegur til að
breyta áformi mínu, sviftu þau mig erfðarétti
og bjuggu svo um að aðrir skyldu njóta eigna
þeirra. Mér fanst ekki rriikið til þess, því mér
höfðu hlotnast dýrmætari auðæfi, frelsun sál-
ar minnar og Guðs eilífa ríki.
Síðan daginn sem eg valdi Guð fyrir mitt
athvarf í skóginum í f jallshlíðinni, hefir það
verið mín æðsta gleði að þjóna honum. Og
síðan eg mætti Sjöunda dags Aðventistum i
litla dimma herberginu í Bucharest hefir mín
stærsta gleði verið að gjöra aðra hluttakandi
í þeirri himnesku von, sem hefir fylt hjarta
mitt. Eg hefi reynt að nota mína eigin reynslu
til að hvetja aðra unglinga til að treysta þeim
Guði, sem stóð með mér í erfiðleikum æsku
minnar. Ioan Reit.
Áhugi, þolgæði, átaðfeáta
Eg hafði einmitt verið að hugsa um hvort
sá viljakraftur og staðfesta fyndist ennþá sem
leiðir menn til þess að vilja heldur deyja held-
ur en gefast upp, þegar eg heyrði eftirfarandi
sögu:
Einhver unglingavinur í borg einni hafði
gefið peninga sem átti að nota til að borga
skólakostnað fyrir 10 nemendur, sem sýndu
afbragðs hæfilegleika fyrir hljóðfæralist, svo
þeir gætu gengið á bezta hljómlistarskóla í
Bandaríkjunum eitt ár, og svo tvö ár í París
til að fullkomna nám sitt.
Grannvaxna, litla stúlkan, sem stóð fyrir
f'raman borðið var kafrjóð af feimni þegar
hún sagði: “Eg á heima . . . 1717 Massa-
chusetts Avenue.”
Mrs. Jackson leit upp. Hún hafði verið að
lita yfir spurningar, sem allir umsækjendur
urðu að svara. Unga stúlkan hafði hispurs-
laust gefið nafn sitt og aldur, Hún var Mary
McGuire og óskaði eftir að byrja nám í píanó-
spili.
“Viltu gjöra svo vel að gefa mér aðgang á
skólann? Eg skal stunda námið vel.”
“Þér er mikið áhugamál að fá að læra hjá
madömu Marche,” sagði Mrs. Jackson bros-
andi, “í von um að þú verðir svo heppin að
verða ein af þeim tíu, sem hljóta þriggja ára
námisstyrk hér í landi og í Párís.”
“Já, mig langar svo til að ná í það tæki-
færi.”
“Eg vona þú verðir heppin, en líttu á allan
þennan bunka af umsóknarbréfum. Mrs.
Brandon velur stúlkurnar sjálf, og þær verða
aðeins tíu. Eg ætla að sjá hvað stendur á
próflistanum þínum, hann er hér.”
“Nótníalestur, ágætur; fingrastjórn, góð;
hreyfing, léleg,.stífir úlfliðir.”
“Taktu þér það ekki nærri. Æfing með
tilsögn madömu Marche lagfærir það fljótt, ef
þú ert ekki hrædd við að leggja nokkuð að
þér. Við geturri gjört nærri því kraftaverk
fyrir þig í þessu efni, á þremur mánuðum. Og
mundu það líka, að það er ekki einungis hljóm-
listarhæfileikar, semi um er að gjöra. Mrs.
Brandon leggur mikla áherzlu á manngildi.
Þú mátt ekki láta hugfallast. Við skulum senda
rnann til að liðka til pianóið þitt. Það yrði
svo mikil hjálp fyrir þig.”
Unga stúlkan hrökk við og sagði: “Gjörið
svo vel að senda ekki mann til þess, eg vil
heldur sjá sjálf um aðgjörðina.”
“Okkar maður getur betur séð hvað að er,
og við setjum ekki upp borgun fyrir það.
Nemendur vorir fá það kauplaust.”
Af þessu var auðheyrt að hún átti að fá
aðgang á skólann, en það var eins og Mary
veitti því ekki eftirtekt rétt það augnablikið.
Hún var kafrjóð út undir eyru og lagði áherzlu