Stjarnan - 01.09.1938, Side 7

STJARNAN
vitringar úr Austurlöndum og sögðu: Hvar er
hinn nýfæddi konungur GyÖinga? Vér höfum
séÖ hans stjörnu í Austurlöndum og erum
komnir til aÖ veita honum lotningu.” Matt.
2:1,2.
Þessir menn eru nefndir vitringar. Vér
vitum ekki hvaÖan þeir komu nema aÖeins
þetta, aÖ þeir komu úr Austurlöndumi. ÞaÖ
er ekki svo mikils um vert hvaÖan þeir komu,
heldur hitt, hvert þeir voru að fara. Þeir
fylgdu stjörnunni dag og nótt þar til þeir komu
þangað, sem barnið var. Fylgjum dæmi þessara
vitru manna. Keppum eftir að finna Krist og
fylgja honum, þá mun. hann að lokum veita
crss inngöngu í ríki sitt.
Margir, sem kominir eru á fullorðins ár
79
óska að þeir hefðu varið æskuárunum á ann-
an hátt. Eftirfarandi orð eru höfð eftir göml-
um manni einum:: “Eg vildi eg væri ungur
aftur. Eg vildi eg væri á þínum aldri og gæti
byrjað lífið að nýju. Það var svo margt sem
eg ætlaði að gjöra en hafði aldrei tíma til þess.
Eg mundi haga mörgu öðruvísi ef eg gæti lif-
að líf mitt upp aftur.”
Yfirstandandi tími er vor, notum hann vel.
Göngum ekki út af leið svo við þurfum ekki
að snúa við og byrja á nýjan leik.
Eáturo Guðs heilaga orð og anda stjórna
stefnu vorri og öllu lífi voru, þá getum vér
öruggir gengið leið vora í Drottins nafni og
fengið dýrðlegar viðtökur þegar braut vor hér
er á enda. C. 0. G.
t
f-
Skósmiðurinri' sem treyáti Guði
Það var í Englandi fyrir. mörgum árum
síðan, sem Mr. G. H!. sagði frá hvernig Guð
hefði reynt trú hans og svo bætt kjör hans.
Þessi maður hafði dálitla skósmíðastofu. Hann
sótti nokkrar samkomur, sem. haldnar voru í
nágrenninu og lærði þar að Sjöundi dagurinn
er hvíldardagur Drottins. Þegar hann kom
heim sagði hann við konu sína: “Eg hefi ekki
haft meir en svo nóg til að lifa af, þó eg hafi
unnið alla daga vikunnar, nú ef við förum að
halda hvíldardaginn, þá veit eg ekki hvernig
eg á að komast af. En það er rétt, svo eg ætla
að gjöra það.”
Eitlu seinna á þessum sömu samkomum
heyrði hann talað um tíundina. “Nú er úti
með mág, kona mín,” sagði hann, “eg hefi
tæpast komist af og hefi þurft að nota hvern
einasta skilding sem eg Ihefi unnið mér inn.
En einn tíundi partur af öllu, sem eg vinn mér
inn tilheyrir Guði. En það er rétt, og eg ætla
að borga það. En hvernig við getum lifað,
það skil eg ekki.”
Eg heyrði hann segja frá þessu fyrir mörg-
um árum síðan. Svo nokkuð nýlega mætti eg
honum aftur og mintumst við á þessa reynslu
hans, þá sagði hann mér hvernig hefði gengið
hjá honum eftir þetta. Það var ekki úti um
hann þegar hann fór að borga tíund. Þetta var
endir sögunnar, sem hann sagði mér:
“Eg átti í hörðu stríði við sjálfan mig með
að fara að halda hvíldardaginn, en ennþá meira
stríði að horga reglubundið tíunda part af
tekjum pínum, og svo varð eg umtalsefni allra
þorpsbúa og annara lengra í burtu.
“Þetta knúði mig til að biðja til Guðs meir
en nokkru sinni fyr, og Guði sé lof hann gaf
ni'ér sigurinn. Hvernig hann hjálpaði mér er
atvik, sem eg aldrei gleymi svo lengi sem eg
lifi.
“Rétt um þetta tímabil fékk eg bréf frá
félagi einu í Lundúnum, þeir spurðu hvort eg
byggi til vissa tegund af stígvélum, sem þeir
tiltóku. Eg spurðist fyrir um þetta félag og
frétti að það væri eitthvert hið stærsta skó-
verzlunarfélag í Lundúnum. Mér fanst það
væri ómögulegt fyrir mig að skifta við þetta
félag, svo eg svaraði neitandi. Nokkrum dög-
um seinna datt mér í hug að eg skyldi nú reyna
þá, svo eg sendi þeim sýnishorn af skósmíði
mínu.
“Hér um bil fjórum dögum seinna fékk eg
bréf frá þeim aftur og þar með pöntun fyrir
fimm púsund pörum stígvéla.
“Þú getur varla ímyndað þér tilfinningar
mínar, eg iðraðist eftir að eg hafði sent þekn
sýnis|horn. Eg viss ekki hvað eg átti að gjöra.
Litla skósmíðastofan min var mér gagnslaus
fyrir slíka pöntun, efnið í stígvélin gæti ekki
rúmast þar, því siður að eg gæti setið þar við
vinnuna. Húsið og smíðastofan til samans
mundi varla vera nóg pláss fyrir leðrið.”
Hann fék sér stærra pláss og leigði marga
verkamenn til að vinna fyrir sig. Aftur og
aftur sagði hann á samkomum vorum, þegar
talað var unn tíund: “Eg get sagt ykkur það,
bræður mínir, að það er gott fyrir fátækan
mann að borga tíund.”
W. A. Spicer.