Stjarnan - 01.08.1942, Síða 6

70
STJARNAN
vakandi og viðbúin, og varðveita >einingu
andans, annars munum vér líða þann
skaða sem vér aldrei getum náð oss eftir.
Biðtíminn verður liðinn áður en oss varir,
og hinn mikli dómari, mun ákveða endir
náðartímans: “Hinn rangláti haldi áfram
að fremja ranglæti og hinn saurugi saugri
sig áfram.” Já, og þeir sem eru vantrú-
aðir og óviðbúnir munu vera það áfram.
Hið alvarlegasta við þetta ákvæði er að það
er óumbreytanlegt. Það er ómögulegt að
áfrýja þeim dómi. Þá er enginn tími leng-
ur til iðrunar og afturhvarfs. Ef skelfing-
ar nútímans kenna oss ekki þær Lexiur,
sem Guð ætlast til, þá höfum vér lifað til
einliis. Minnumst ástandsins og afleiðing-
anna á Pearl Harbour og drögum þaðan
hina nauðsynlegu lexíu bæði fyrir tima og
eilífð,
R. H.
Sjálfsfórn höfðingjans
Nálægt Great Smoky Mountain slcemti-
garðinum er heimilisréttarland þrjú þús-
und og itvö hundruð Indíána. Flestir
Indíána þessara eru bændur og búa á fjall-
lendi Appalachíufjallanna. Af hinum 338
kynlívislum Indiána í Ameríku eru Chero-
kees Indíánarnir sagðir hinir bezt siðuðu.
Einu sinni voru þeir stærsta og voldugasta
kynkvislin, en síðan flestir þeirra voru
fluttir til Oklahoma árið 1838, þá eru þeir
fámennir.
Það var fyrir 103 árum síðan að Tsali,
liinn hrausti höfðingi þeirra og tveir synii'
hans fúslega gáfu líf sitt til þess að þeir,
sem eftir voru af þessari frægu kynkvís!
mættu halda áfram að búa meðal fjallanna
sinna, sem þeir unnu hugástum.
Innflytjendur voru að setjast að á land-
inu, svo stjórnin ákvað að Cherokee kyn-
kvíslin yrðí að flytja til að ryðja til rúms
fyrir hvíta fólkið Loks voru 15 þúsund
Cheroliees reknir saman eins og skepnur
undir forustu Winfeld Scott. En það var
eftir að smala saman nokkrum hundruðum
ennþá áður en byrjaður yrði reksturinn
til Oklahoma.
Nú komu hermennirnir til kofa Tsali,
hölðingjans. Þessi fjölskylda var meðal
hinna seinustu, sem kallaðar voru áður
en ferðin yrði hafin vestur. “Kom þú með
lionuna og þrjá syni þína ofan á herstöðv-
arnar,” var honum skipað.
Hljóð og róleg lagði þessi hugrakka
fjölskylda af stað. Leiðin var löng, veg-
urinn vondur og ógreiður, svo kona höfð-
ingjans varð þreytt, svo þreytt að hún
drógst aftur úr. Hermaður einn tók eftir
þessu svo hann stakk hana í bakið svo
hún hljóðaði af sársauka. Tsali og synir
hans sneru nú á móti hermönnunum, tóku
vopn þeirra, og í þessu stímabraki var
einn hermaðurinn drepinn. Tsali og synir
hans flúðu inn í skóginn. Brátt fréttist
þetta meðal hinna tvö þúsund Indíána, sem
ennþá ekki höfðu gefist upp, og þeir
strengdu þess heit að þeir skyldu aldrei
gefa sig á vald hvíta mannsins. Svo stjórn-
aði Tsali þessum mönnum frá felustað
sínum nálægt Clingmans Dome.
En hvað varð um þessa 15 þúsund
Indiána, sem smalað hafði verið saman til
að reka vestur? Getið þér imyndað yður
sorg og þjáningar þessa fólks, sem varð að
yfirgefa lönd sín og heimili, og fara gang-
andi ellefu hundruð mílur inn í ókunnugt
land. Fjórar þúsundir dóu á leiðinni.
Þetta ferðalag hefir með réttu verið kall-
að “Tárabrautin,” en nú skulum vér snúa
os'S að hinni hrifandi frásögn um fórn-
‘fýsi, sjálfsafneitun, göfgi og hetjulund
höfðingjans Tsali.
Útlagar þessir bjuggu ennþá í fjöllun-
um þegar Zachary Taylor, sem seinna varð
forseti Bandaríkjanna, réði yfir hernum,
og hann ásetti sér að binda enda á mót-
stöðu þeirra.
Taylor. sendi mann upp krókótta stíg-
inn, sem lá upp að fylgsni höfðingjans
nálægt Clingmans Dome með þessa orð-
sendingu: “Ef þú vilt gefa upp líf þitt og
sona þinna, ef þú vilt líða dauðahegningu
fvrir að drepa hermanninn, sem særði
konu þína, þá mega þessir tvö þúsund
þegnar þínir halda áfram að búa til eilifðar
meðal fjallanna sinna.”
Höfðinginn leit yfir fjöllin og dalina,
gjárnar, vötnin og vatnsföllin, það var
fögur sjón. Hann virti fyrir sér fegurðina