Stjarnan - 01.09.1943, Síða 5

STJARNAN
t'ý sjálfur mæltí með tíundarskyldunni í
Matt. 23:23.
Guð þarfnast ekki peninga vofra, en
ann veitir oss þau einkaréttindi að vera
jtteðstarfendur hans, og að hann sé hlut-
hafi
°g meðeigandi í vinnu vorri og við-
f ^um, svo vér getum notið hins full-
0rnnasta félagskapar við hann. Hann vill
Ver séum trúir honum með tíundartaorgun-
'na til þess vér getum notið talessunar
nans.
Guð stingur upp á að við reynum hann
því að borga tíund, hvort hann ekki
stendur við loforð sitt, að gefa oss marg-
rUda blessun sína ef vér erum trúir í þessu
etni. Ját hann lofar að úthella yfir oss yfir
§næfandi blessun. Hann lofar að varðveita
nPpskeruna og annað sem oss tilheyrir.
Mal. 3:10—12.
Blessun Guðs er mikils virði. Vér verð-
Urn betur staddir með þá níu tíundu sem
eftir eru, heldur en ef vér notum alt til
eigin þarfa. Að neita eða vanrækja að
borga tíund leiðir óblessun yfir oss. Mal.
3:8.9. Það er kallað að ræna Guð. Níu tí-
undu af tekjum vorum með blessun Guðs
mun reynast oss. miklu drýgri heldur en
allir tíu partarnir án blessunar hans.
Borgar þú tíund?
C. B. Haynes.
Þegar þú ert áhyggjufullur, sorgbitinn
eða vondaufur þá minstu þess að “Drott-
inn er nálægur öl'lum þeim sem hann
ákálla; öllum sem ákalla hann einlæglega.
Hann gjörir það sem hinir guðhræddu
girnast, kall þeirra heyrir hann og frels-
ar þá.” Sálm. 145:18.19.
“Guðrækni er til allra hluta nytsamleg
og hefir fyrirheit bæði fyrir þetta líf og
hið tilkomanda.” I Tím. 4:8.
Móðurlausu börnin í Kenya
Mirjam mætti mér þegar eg gekk í
§egnum sjúkraherbergin. Hún leit mjög
s°rgbitin út svo eg spurði hvað að henni
§eýgi, eða hvort nokkuð væri að hjá
moðublausu börnunum, sem hún átti að
annast. “ó það er ekki það,” svaraði
hún, “en þeir hafa komið með annað
ungbarn, sem misti móður sína rétt eftir
það fæddist”.
“Þú veist Mirjam, það er ómögulegt
fyrir okkur að taka fleiri börn við höfum
nu fjögur móðurlaus, og það er óþægilegt
að hafa þau í fæðingarstofunni þar sem
er svo þröngt að varla er hægt að snúa
Ser við til að sinna mæðrunum. Við get-
um ekki láta meir en tvö í eitt rúm.
Við verðum að gjöra það besta sem vér
getum, en eg sé ekki hvar við getum
þaft pláss fyrir eitt ennþá, nema við
Sendum litlu Agnete heim. Hún er nú
ársgömul, faðir hennar er kristinn maður,
Vera má hann geti litið eftir henni.
Mirjam vildi ekki samþykkja það og
hað um að Agnete fengi að vera lengur,
hún hefði verið svo veikburða frá því
fynsta, og væri ekki orðin sterk ennþá.
Eg sendi Mirjam til að skýra föðurnum
frá hversvegna við gætum ekki tekið
barnið hans. Eg sagði henni að láta hann
fá barnapela og segja honum hvað átti
að gefa barninu. Mirjam gat ekki sannfært
manninn svo hann kom til mín og grát-
bað mig að taka barnið svo eg fór að sjá
litla munaðarleysingjann. Það var elsku-
legur drengur aðeins fjögra daga gamall.
Ættingjar hans fullvissuðu mig um að
hann hefði haft nóga næringu, því hann
hefði haft óþynta geitamjólk og þykka
svarta súpu.
“Vinur minn,” sagði eg við föður hans,
“við höfum als ekkert pláss fyrir dreng-
inn þinn, þú verður að ala hann upp sem
best þú getur.” En, hann sagði hann væri
svo lítill og þyrfti ekki stórt pláss. Eg
kannaðist við það, en það litla pláss vrði
meðal barnanna sem væru veik, svo hann
gæti tekið veiki þeirra og dáið.
Faðirinn og amma barnsins fóru nú í
burtu með litla drenginn mjög hrygg í
huga. Bæði Marjam og eg vorum líka
sorgbitin, því við vissum hvað barnið
mundi búa við ef það þá lifði.
Síðan við byrjuðum með sjúkrahúsið
höfum við annast hóp af munaðarlausum
börnum, þrátt fyrir það að oss hefir skort
flest sem til þess þarf. Sumt þessara
barna eru nú stálpaðir drengir og stúlkur,
sem ganga á skóla og eru til mikillar