Stjarnan - 01.12.1943, Qupperneq 7

STJARNAN
103
l í113 þeirra vona eg þú notir aldrei, en
... er einn lykill á meðal þe’rra, sem er
o ^ ^ýrmætur, gættu þess að nota hann
,Pa honum ekki hvað sem öllum hin-
Um líður.”
Maðurinn sneri sér nú við og gekk út.
aurice var of hissa til að geta sagt nokk-
j/ 0rð,, en nú fór hann að athuga lyklana.
■ yrst tók hann upp þungan lykil sem virt-
st 'ifarnall ^ann hlaut að hafa verið
_°°ugt brúkaður því hann var svo fagur.
að l^^H ^ honum stundarkorn og var
hugsa um hvaða dyr hann mundi opna.
v° tók hann eftir litlu merkispjaldi sem
^est var við hann á því stóð: “Þekking”.
etta er eflaust lykillinn, sem gamli mað-
Uriun sagði að opnaði þær dyr sem mig
ystl að ganga inn um. Svo lagði hann þenn-
an lykil til hliðar og náði í annan.
í^etta var stór gljáandi lykill og margir
smályklar voru festir við hann. Nú leitaði
ann að nafninu á honum og fann það að
°kum. En það var með svo smáu og daufu
etri að erfitt var að lesa það, samt gat
ann stafað sig fram úr því, það var “Eigin-
girni”. Hann horfði á lykilinn um stund og
Uugsaði: Ætli þetta sé einn af lyklunum
^m hann vonaði eg mundi aldrei nota.
jdvaða nöfn voru á litlu lyklunum sem
héngu við hann?
Á hinum fyrsta stóð “Dramblæti”. “Ekki
Vlt eg hann”, sagði hann og leit á hinn
u®sta. Á honum stóð: “Velgengni”. “Hana
Vlt eg fá”. Á þeim næsta stóð: “Auður”.
pað líkar mér”. Tveir aðrir lyklar héngu
Vlð “Eigingirni”, þeir voru “Frægð” og
‘Mannhylli”.
“Velgengni, auð, frægð og mannhylli,
vhdi eg gjarnan öðlast”, sagði hann við
sJaifan sig. Hann reyndi nú að losa þessa
lykla frá Eigingirninni og drambseminni,
en það var ómögulegt, því þeir voru festir
með stálkeðju, svo hann lagði þá alla á
horðið, en fór nú að rannsaka hina sem
°ftir voru á borðinu. Sumir báru nöfn sem
hann kannaðist ekki við, og sumir sá hann
Voru honum gagnslausir þangað til hann
y^ði fullorðinn. Aðra fann hann sem hann
ásetti sér að nota strax, þá lagði hann hjá
þunga lyklinum sem hét “Þekking”. Þessir
lyklar voru merktir: Hraustleiki, nothæfni,
heilsa og hamingja.
“Hver þeirra skyldi það vera sem hann
sagði væri mjög svo dýrmætur”, sagði
Maurice við sjálfan sig, er hann leit á
lyklana víðsvegar um borðið. Eg held eg
hafi ekki fundið hann ennþá. Eg verð að
gæta betur að”. Eftir nákvæma athugun
sá hann ofurlítinn lykil sem lá út af fyrir
sig. Hann sýndist í fyrstu ósköp lítilfjör-
legur, en er hann horfði lengur á hann
sá hann geisla stafa út frá honum, svo hann
tók hann upp og sá þá hann var úr skýru
gulli og svolítið merkispjald við hann ems
og kross í laginu á honum stóð: “Guðsríki”.
Maurice horfði á með undrun og lotningu
og faldi nú lykilinn í hendi sinni. “Þetta
er lykillinn sem er svo dýrmætur, hvað
sem öðru líður þá verð eg að nota hann.”
Þegar hann opnaði hnefann aftur sá hann
óvænta sjón: Lykillinn var orðinn svo stór
og alsettur gimsteinum, og við hann voru
festir margir smályklar, allir úr gulli. Hann
leit aftur á merkispjaldið, litla krossinn, á
undirhlið hans stóð: “Leitið fyrst guðs ríkis
og hans réttlætis og munuð þér fá hitt alt
í viðbót”.
Nú vaknaði Maurice snögglega.
“Þetta var þó skrítinn draumur”, sagði
hann við sjáifan sig, “en hann kennir lexíu
sem eg mun aldrei gleyma. Mér finst eins
og eg ennþá haldi á lyklinum í hendinni.”
Auihor Unknown.
Gömul kona ein hafði Iegið rúmföst í
mörg ár. Alt sem hún gat séð út um litla
gluggann á bakherberginu voru svört hús-
þök. Fáir heimsóttu hana svo hún hafði
lítið til skemtunar eða tilbreytingar. Einn
dag fékk hún heimsókn. “Hlustaðu á”,
sagði hún. Einhverstaðar frá heyrðist hrif-
andi fögur söngrödd. Tvö vers voru sungin,
svo var sungið: “Tel þú upp hvað Guð
hefir gjört af gæsku sinni fyrir þig”. Gamla
konan brosti. Gamall maður með sonar-
dóttur sinni hafði flutt inn í næsía hús.
Stúlkan var um 17 ára gömul Hún hafði
indæla söngrödd og á hverjum morgni opn-
aði hún eldhúsgluggann og söng meðan
hún var að þvo leirtauið og undirbúa mið-
dagsmatinn. Fyrir gömlu konuna var þetta
betri skemtun heldur en nokkur samsöng-
ur.
O. L. F.