Stjarnan - 01.11.1944, Blaðsíða 3

STJARNAN
83
Frá Suður-Asíu
Þegar alt gengur öfugt í heiminum og
menn eru áhyggjufullir yfir ástandinu, þá
eru samtímis þúsundir manna, sem leita
Ijóss og leiðbeininga. Skelfingarástand
heimsins eins og það nú er leiðir menn
og konur til að sækjast eftir einhverju
betra heldur en þeir hafa.
Aldrei í sögu starfs vors höfum vér haft
eins mörg tækifæri eins og nú til að pré-
dika fagnaðarerindið. Dunbar W. Smith
prédikaði í borginni Colombo og eitt hundr-
að manns tóku móti fagnaðar erindinu.
Þetta var nokkuð nýtt í starfi voru í Suður
Asíu. Besti árangur varð líka af starfi A.
E. Rawsons í Caicutta og Rangoon. Ennþá
œeiri árangur hefði þó eíalaust orðið af
starfi hans hefði ekki innrás óvinanna kom-
ið til hindrunar.
Vér höfum einnig frétt að nú er fengið
tækifæri til að starfa meðal fólks í
Nepai. Það er land sem áður hefir verið
lokað fyrir öllu kristindómsstarfi. Fólk
sem komið hefir þaðan niður til Indlands
í verzlunarerindum hefir kynst boðskapn-
um lítið eitt í viðkynningu við starfsmenn
vora þar, og nú biður þetta fólk bæði um
bækur og' starfsmenn. Vér vonum bráðum
að geta sent nokkra af þeirra eigin mönn-
um til að flytja Nepals fólki boðskapinn.
Sumir sem meðtaka fagnaðarerindið
verða að líða ofsóknir fyrir trú sína. Það
þarf sterka trú og mikinn Guðs kraft til
að geta staðist það. E. D. Thomas sagði
nýlega frá konu, sem hafði tekið kristna
trú. Ættingjar hennar ofsóttu hana. Af
því hún var ekkja varð hún að búa hjá
dóttur sinni, sem var gift. Henni var bann-
að að fara á hvíldardagaskólann og aðrar
samkomur. Til þess að gjöra henni þetta
ómögulegt var hún lokuð inni á hverjum
hvíldardegi. Formaður hvíldardagaskólans
kom einn hvíldardag til að sjá hana og fann
þá að hún var lokuð inni, hann gat talað
við hana aðeins gegnum gluggann.. Þegar
hann spurði hvernig henni liði, svaraði
hún: “Mér líður vel. Jesús er hér hjá
mér og við höfum það svo ánægjulegt.”
Ofsóknir hindra ekki Guðs börn frá að
gjöra það sem þau vita rétt vera.
Vitni Kriáts
O. A. Skau var sá síðasti af útlendum
starfsmönnum vorum, sem yfirgaf Burma
þegar óvinirnir ruddust inn í landið. Hann
segir frá reynslu nokkurra unglinga, sem
urðu að flýja frá Meiktila skólanum. Það
sýnir hvernig unga fólkið í Burma vitnar
fyrir Krist á hættunnar tímum. Hann seg-
ir svo frá:
Oss var sagt að herstjórnin vildi fá
skóla vorn, svo það varð að senda nem-
endurna heim með mjög stuttum fyrir-
vara. Hópur þeirra beið eftir lest á stórri
járnbrautarstöð, og nú heyrðu þeir alt í
einu til flugvéla óvinanna uppi í loftinu
og þeim var skipað að flýja. Þetta var ný
og þung reynsla, en unglingar þessir þó
þeir yrðu hræddir voru hughreystir með
ávarpi frá einum í þeirra flokki. Ein af
stúlkunum sagði: “Verið þið óhrædd og
hlaupið ekki í burtu. Mamma Skau og
fólkið hennar biður fyrir okkur. Við skul-
um biðja.” Svo féll hún á kné og hinir
unglingarnir líka þarna við járnbrautar-
stöðina og beiddu Guð um varðveislu sam-
kvæmt loforðunum í bók hans. Hafði Guð
ekki sagt: “Eg em Drottinn þmn Guð, sem
held í þína hægri hönd og segi til þín: Ótt-
ast eigi, eg hjálpa þér.” Es. 41:13. Var ekki
þetta gott tækifwri til að æfa lexíur þær
sem þau höfðu lært í Biblíunni.
Rósemi þessara unglinga og bæn þeirra
þarna við járnbrautarstöðina meðan flug-
vélar óvinanna svifu uppi í loftinu hafði
djúp áhrif á marga sem framhjá fóru, þeir
voru stöðvaðir á flótta sínum og öðluðust
hughreystingu. Hvílík ógleymanleg lexía
þessi bænasamkoma hlýtur að hafa verið
fyrir þá sem voru vitni til hennar. Þeir
sem krupu þar þennan morgun hafa án
efa fest í hug áhorfendanna þessa hugsun
“Á Guð treysti eg og óttast ekki, hvaö
geta mennirnir gjört mér?” Sálm. 56:4
“Drottinn er með mér eg mun ekki hræð-
ast, hvað geta mennirnir gjört mér.” Sálm.
118:6. “Óttastu ekki því eg er þinn Guð,
eg styrki þig eg hjálpa þér, eg held þér
með minni trúfastri hægri hendi.” Es. 41:10.
Enska biblían hefir verið þýdd eða end-
urskoðuð fimmtíu sinnum.