Stjarnan - 01.07.1946, Side 4

52
STJARNAN
Orð Jesú voru svo átakanleg, að æðsti
presturinn fann, að fangi hans las hugsan-
ir hans.
En einn af þjónum Annasar, sem fanst
að húsbónda sínum væri ekki sýnd nægileg
virðing, gaf Jesú kinnhest og sagði:
“Svarar þú svona æðsta prestinum?”
Jesús svaraði honum:
“Hafi eg illa mælt, þá sanna þú, að það
hafi verið ilt, en hafi eg talað rétt, hví
slær þú mig?” (Jóh. 18: 22, 23).
Margar sveitir engla hefðu viljað vera
kornnar Jesú til hjálpar, en það tilheyrði
köllun hans hér á jörðunni að þola með
auðmýkt allar þær misgjörðir og skap-
raunir, sem mennirnir sýndu honum.
Frá Annasi var farið með Jesúm til
Kaífasar. Hann átti að yfirheyrast af öld-
ungaráðinu, og meðan meðlimirnir voru
kallaðir saman, lögðu þeir Annas of Kaífas
enn margar spurningar fyrir hann, en þeir
unnu ekkert við það.
Þá er alt ráðið var komið saman, stjórn-
aði Kaífas réttarhaldinu, sem hinn æðsti
í því ráði. Dómararnir sátu til beggja
hliða Jesú, og fyrir framan hann stóðu
hinir rómversku stríðsmenn og héldu vörð
yfir honum; en fyrir aftan hann stóð á-
kæranda- flokkurinn.
Kaífas skoraði nú á Jesúm að sýna eitt-
hvert af þeim kraftaverkum, sem hann
hefði gjört áður En frelsarinn lét sem
hann heyrði ekki þessa áskorun. Hefði
hann svarað einungis með einu augna til-
liti, líku því, sem hann gaf þeim, er seldu
og keyptu í musterinu, þá mundi allur
morðingja-hópurinn hafa flúið frá augliti
hans.
Á þessum tímum voru Gyðingar undir
yfirráðum Rómverja og höfðu ekki vald
til að uppkveða dauðadóm yfir neinum.
Öldungaráðið gat einungis yfirheyrt
fangann og kveðið upp dóm, er síðan varð
að staðfestast af hinum rómversku valds-
mönnum. Til þess að geta komið fram
þessu mannvonskufulla áformi sínu, urðu
því Gyðingar að finna einhverja sök hjá
Jesú, sem 'hinn rómverski landstjóri áliti
glæp.
Þeir gátu fært nægar sannanir fyrir
því, að Jesús hafði mótmælt mörgum af
siðum og fyrirskipunum Gyðinga. Það
var hægðarleikur að sanna, að hann hafði
kallað prestana og hina skriftlærðu hræsn-
ara og manndrápara, en Rómverjar tóku
ekkert tillit til þess; því iþeir voru sjálfú
mjög leiðir á hinni drambsömu framkomu
Faríseanna.
Margar sakagiftir voru bornar fram
gegn Jesú, en annað hvort bar vitnunum
ekki saman, eða þá að sannanirnar voru
þannig, að Rómverjar gátu ekki tekið þser
gildar. Þeir reyndu að fá Jesúm til að
svara kærum þeirra, en hann lét sem hann
heyrði ekki neitt af því.
Spámaðurinn Esajas, hefir lýst þögn
Jesú við þetta tækifæri þannig: “Hann
lauk ei upp munni sínum, sem lamb það,
er til slátrunar er léitt; eins og sauður
þegir fyrir þeim, er klippa hann; hann
lauk ei upp munni sínum. (Es. 53: 7).
Prestarnir fóru nú að óttast, að þeir
yrðu ekki búnir að finna neina gilda á-
kæru gegn fanga þeirra, þegar þeir færu
með hann til Pílatusar. Þeir sáu því, að
þeir yrðu að láta til skarar skríða og gjöra
alt, hvað þeir gætu.
Æðsti presturinn lyfti upp hægri hendi
sinni og benti til himins og segir við Jesúm
með hátíðlegum eiðsorðum:
“Eg særi þig við guð, hinn lifanda, að
þú segir oss, hvort þú ert Kristur, sonur
guðs.” (Matt. 26: 63).
Jesús afneitaði aldrei köllun sinni eða
sambandi við föðurinn. Hann gat þagað
við persónulegum móðgunum; en hann
talaði ávalt skýrt og ákveðið mót öllum
efasemdum, sem fram komu, viðvíkjandi
því að hann væri guðs sonur, sendur af
föðurnum.
Allir hlustuðu með mikilli athygli, og
hvert auga horfði á frelsarann þá er hann
svaraði:
“Þú sagðir það.”
Þetta svar þýddi á þeim dögum, sama
sem “já,” eða “svo er, sem þú segir.”
Þetta var það ákveðnasta svar, sem
hægt var að gefa. Það var sem himnesk
birta uppljómaði hið föla andlit frelsar-
ans er hann bætti við:
“En eg segi yður, að upp frá þessu
skuluð þér sjá mannsins son sitja til hægri
handár máttarins og koma í skýjum him-
insins.” (Matt. 26: 64).
Með þessum orðum lýsir frelsarinn því,
sem var algjörlega gagnstætt því sem var